مرکز مشاوره

مرکز مشاوره کودکان

مرکز مشاوره کودکان

سلام دلارام رسولی از مرکز مشاوره و روانشناسی ایران هستم و خوشحال میشم ب سوالات شما در زمینه مشاوره کوک پاسخ بدم. در ادامه سوالات پرکاربرد قرار دادم.

همانکه میدانید کودکان در طول دوره رشد خود ممکن است به طور خواسته یا نا خواسته دچار مشکلاتی شوند و این والدین هستند که باید در حل این مشکلات بکوشند. مرکز مشاوره کودک با داشتن بهترین روانشناسان و مشاوران کودک در زمینه مرکز مشاوره کودکان میتواند سهم بزرگی در کمک به تربیت کودکان و مواجهه با مشکلات و معضلات حال و آینده و رفع آن داشته باشد. توصیه ما برای والدینی که بسیار نگران آینده فرزند خود هستند و به او اهمیت میدهند ،  در مواقعی که نیاز به داشتن یک مشاور خوب کودک را احساس میکنند مشورت گرفتن از مرکز مشاوره کودکان با مشاوره کودک زیر نظر کانون مشاوران ایران است چرا که همکاران ما با گنجینه ای از تجربیات خود شما را  به خوبی در محیطی صمیمی و راحت راهنمایی خواهند کرد.

مشاوره کودک

مشاوره کودک ۴ و نیم ساله

باسلام.دختر۴ونیم ساله ای دارم که ازسن۳سالگی اغلب اوقات درمیهمانیها موقه شام به جای اینکه کنارمن بشینه وغذابهش بدم میره کناردیگرافرادفامیل میشینه.باوجودهرگونه محبت وتوجه و تنبیه ودعوا…امااثربخش نیست

پاسخ

با سلام مادرگرامی اینکه کودک شما از ۳ سالگی چنین رفتاری دارد می تواند یا دال بر روابط اجتماعی قوی او باشد که بک مساله است و اصلا ربطی ندارد که شما رو دوست نداشته باشد و یا هر نکته ای صرفا تجربیات حضور در کنار دیگران را دوست دارد

از طرفی ممکنه در دوره ای حتی یک خاطره دعوا و تنش و ایرادگیری این مساله را ایجاو کرده باشد هر چند کوچک که در ذهن باقی بوده باشد و مساله سوم برریی شرایط هوشی وسایر جنبه های رشد عقلی کودک است و اینکه تفکیکی بین غریبه و والد قابل می شود یا خیر

.ببینید ممکنه مساله اخر نیاز به بررسی های بیشتری باشد که خوب باید توسط روان پزشک یا روانشناس بررسی دقیق شود.البته ممکنه اصلا در مورد دختر شما صدق نکند هوش و همه مسائل طبیعی باشد و این رفتار کم کم با دادن توضیحات و رشد عقلی کودک کاهش پیدا کند.در هر حال امیدوارم مشکل خاصی نباشد وکودک شما سلامت باشد اگر نیازی بود به روانشناس کودک ارجاع دهید .
در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۳۴
موفق باشید

مشکل دختر کلاس سوم ابتدایی

با سلام
دختر کلاس سوم ابتدایی که همیشه با بچه های کم سن و سال خودش تمایل به بازی دارد و از بازی با همسن وسالای خودش امتناع می کند ؛علت چیست ؟لطفا راهنمایی کنید

پاسخ مشاور کودک : بی‌میلی کودک به بازی با کودکان دیگر

نکات مهم
تمایل کودک به بازى با بچه‌هاى دیگر، یکسان نیست. بعضى از بچه‌ها، بیشتر از بچه‌هاى دیگر معاشرتى و اهل بازى با کودکان همسن خود هستند و بعضى بچه‌ها ذاتاً آرام‌تر هستند. این اختلاف طبیعى است؛ اما تمایل به بازى با کودک دیگر و داشتن همبازی، در وجود هیچ کودکى به صفر نمى‌رسد.

علل بى‌میلى ممکن است مربوط به وضعیت جسمی، روحى و روانى کودک، یا وضعیت اجتماعی، اقتصادى خانوادهٔ او باشد که او را به انزوا مى‌کشاند و از بازى با بچه‌هاى دیگر فرار مى‌کند. علل عمدهٔ بى‌میلى کودکان عبارتند از:

– ممکن است کودکى دچار ضعف در سلامت جسمانى باشد،؛ مثلاً خیلى زود از جست‌وخیز خسته شود یا نفس تنگى پیدا کند، یا بیمارى‌هائى داشته باشد که اجازهٔ بازى پر افت‌ و خیز را به وى ندهد.

در این‌صورت، ترتیبى بدهید که معاشرت او با دیگر بچه‌ها توأم با بازى‌هاى فکرى مناسب و جنب‌وجوش کمتر باشد.

– گاهى کودک، به‌دلیل تفاوت‌هائى که با دیگران دارد، با آنان نمى‌جوشد. این تفاوت‌ها ممکن است از اجبار کودک به استفاده از عینک ذره‌بینى قطور گرفته، تا لکنت زبان او و حتى هوش فوق‌العاده‌اى باشد که اینها میل به گوشه‌گیرى را در کودک تقویت مى‌کند، یا گاهى او را چنان حساس و آسیب‌پذیر مى‌سازد که با کوچکترین تمسخر و یا سرزنش دیگر کودکان، مى‌رنجد و از معاشرت با آنان زده مى‌شود.

گاهى هم کودک خجالتى است و مشکل مى‌تواند در دوستى با بچه‌هاى دیگر پیشقدم شود.
در چنین مواردی، مشکل او خیلى ساده و تنها با تشویقى آرام و تدریجى حل مى‌شود. نصیحت و پند و اندرز دادن و تأکید بر اینکه: ‘این‌قدر یک گوشه‌ ننشین؛ تو دیگر بزرگ شده‌ای!

’ یا چرا تو هم نمى‌روى با بقیهٔ بچه‌ها بازى کنی؟’ بر ترس کودک مى‌افزاید. بهتر است دایرهٔ دوستى‌ها را کم‌کم وسعت بخشید و ابتدا از دعوت یک یا دو کودک همسن و سال او به خانهٔ خودتان آغاز کنید.

یا مى‌توانید چندین‌بار همراه کودک خود به تماشاى بچه‌هائى که مشغول بازى هستند بروید تا کودک، در ضمن تماشاى آنان، لذتى را که از بازى باهم مى‌برند درک کند و علاقه‌مند شود که خود او هم از این لذت سهمى داشته باشد.

– گاهى لوس و پرتوقع بودن کودک موجب مى‌شود که گروه همسالان او را طرد کنند. از این‌رو، به پدران و مادران توصیه مى‌شود که ضمن ابراز محبت به کودک، اصول اخلاقى و انسانى و احترام به حقوق دیگران را نیز به کودک بیاموزند. بهترین روش در این مورد، این است که پدر و مادر خود الگوى تقلید براى آنان باشند.– گاهى مادر، چون حوصلهٔ سر و صدا و شلوغى بچه‌ها را ندارند،

یا از این مى‌ترسد که کودک او، به‌علت معاشرت با بچه‌هاى شرور، بى‌ادب بار آید، یا حوصله و وقت سر زدن به بچه‌هاى مشغول بازى را ندارد، طورى با کودک رفتار مى‌کند و در مقابل خواست او مبنى بر بازى با دیگر کودکان واکنش نشان مى‌دهد که او را از بازى باز مى‌دارد و به انزوا سوق مى‌دهد. براى مثال، مادرى که مى‌گوید:

‘اجازه نمى‌دهم با پسر همسایه بازى کنی، چون او بچهٔ شرورى است’ کودک خود را از بازى‌اى که ممکن است خیلى هم آموزنده و لذت‌بخش باشد، محروم مى‌کند و بعد با گفتن جمله‌اى نظیر: ‘بیا با خواهر کوچک خود بازى کن!’ او را به کلى از بازى روى‌گردان مى‌سازد.

خواهر کوچکى که تازه مى‌خواهد راه رفتن را بیاموزد، براى بچه‌اى سه – چهار ساله که احتیاج به نقشه کشیدن و دویدن و خندیدن دارد، همبازى خوبى نیست.

بنابراین، هوشیارى و دقت مادر و پدر در انتخاب همبازى‌هاى مناسب براى کودک در افزایش تمایل کودک به بازى به دیگران نقشى بسیار مهم دارد.

نکات مهم

  • کودکان، به هنگام بازى با همسالان، از حالت خودمحورى بیرون مى‌آیند و واقع‌گرا (Realistic) مى‌شوند، به امیال و خواسته‌هاى دیگران توجه مى‌کنند، از دیگران چیزى مى‌آموزند و به دیگران چیزى یاد مى‌دهند و در کنش متقابل، خیلى چیزها به همدیگر مى‌آموزند.
  • وقتى که کودک دوست دارد به تنهائى بازى کند، باید او را به حال خود بگذارید و آزادى بدهید تا مستقلاً به بازى خودش ادامه دهد. نباید همبازى‌هائى را به او تحمیل کنید؛ زیرا چنین حالتى باعث اختلال در بازى او مى‌شود و عادت به عصبانى شدن و ایجاد درگیرى را در وى به‌وجود مى‌آورد.
  • پدران و مادران توجه کنند که کودک در سنین خردسالى هر اندازه آزاد باشد تا به تنهائى بازى کند، به همان اندازه در آینده اجتماعى‌تر خواهد شد.
  • میل طبیعى و تشخیص کودک بهترین راهنماى ما مى‌باشد. آنان کم‌کم یاد مى‌گیرند با دوستان و همسالان خود همبازى شوند؛ بنابراین، نیازى به تأکید و تشویق‌هاى بیرونى نیست تا زودتر از موعد با بچه‌هاى دیگر همبازى شود.
  • کودک را وادار نکنید که با خواهر و برادر کوچکتر خود همبازى شود؛ زیرا آنان براى بازى کوچک هستند، در صورتى‌که کودک اگر با همسالان یا بزرگتر از خود بازى کند، هم با علاقه بازى مى‌کند و هم در تعاملى مشترک چیزى یاد مى‌گیرد.

نکتهٔ دیگر اینکه، کودک بزرگتر باید همیشه ملاحظهٔ کودک کوچکتر را بکند و رفتارى عاقلانه در پیش بگیرد (در صورتى‌که خود او هنوز بچه است و باید بچگى کند) و کودک کوچکتر نیز، احتمالاً به‌علت آنکه قادر به انجام دادن همهٔ اعمال و رفتار کودک بزرگتر نیست، دچار شکست مى‌شود؛ که از نظر روحى و روانى به سود او نیست.

از این‌رو، در عین‌حال که اوقاتى با همدیگر بازى مى‌کنند، زمینه‌هائى نیز براى بازى با همسالان فراهم شود.

جالب توجه این است که هر اندازه خواهران و برادران را به بازى با یکدیگر وادار نکنیم، آنان، مشخصاً، بیشتر باهم بازى خواهند کرد.
– در بازى‌هاى کودکان دخالت نکنید؛ ولى لازم است پدر و مادر گاهى به اتاق و محل بازى بچه‌ها سر بزنند، اما نه به قصد جاسوسى و بازرسى آنان بلکه به قصد بردن مثلاً چای، میوه و شیرینى براى آنان. در واقع، نباید بچه‌ها را مطمئن ساخت که در تنهائى هیچ‌کس به آنان سر نخواهد زد؛ چون همه نوع کودک وجود دارد و ممکن است اتفاقات خطرناکى بیفتد.
– اگر فرزند شما دوست و همبازى‌اى براى خودش پیدا کرده است که شما دوست ندارید با او رفت و آمد کند، تا حدّ امکان نگوئید: ‘اجازه ندارى با این کودک بازى کنی، چون بى‌تربیت است.’ بلکه ابتدا سعى کنید همبازى جدیدى را براى او بیابید و به جز این، در انتخاب دوست، ملاک و معیارى به کودک بدهید و بگذارید بیندیشد و خود قضاوت کند و به نتیجه برسد.

دختر ۴ ساله ای دارم

با سلام
دختر ۴ ساله ای دارم، که باهوش است و خیلی خوب صحبت می کند و دایره لغات بالایی دارد. اما متاسفانه به نظر می آید که روی یک چیز تمرکز نمی کند. مثلا در کلاس باله یا نقاشی بیشتر از آنکه به مربی توجه کند، به خودش در آینه و یا دوستانش توجه می کند. یا در کلاس نقاشی دایم صحبت می کند.
معمولا وسط یک کار صحبت از کار دیگر می کند ، لازم به ذکر است صحبت های وی بی منطق نیست و از تخیلات یا خاطرات و … صحبت می کند.
یا وقتی موسیقی (شعر کودکانه) گوش می دهد، انگیزه ای برای یادگیری تمام شعر به هر طریق ندارد
نگران هستم این رفتار در آینده در رشد و آموزشش تاثیر منفی نداشته باشد.

مشکل عدم تمرکز کودک

با سلام مادر گرامی اگر خودتون متوجه عدم تمرکز او ش ید بهتره همین ابتدا که کودک است او را ارجاع دهید به روانشناس کودک شاید مساله نقص توجه باشد که راهکار درمانی دارد و اصلا جای نگرانی نیست البته ممکنه صرفا به خاطر شرایط سنی باشد و چون اموزش رسمی در هیچ زمینه ای در این توصیه نمی شود خب او هم تمرکز و دقت کافی نشان نمی دهد و چون از هوش و دایره لغات او می گویید خوب ممکنه مساله چیز دیگری باشد یعنی خستگی از اموزش های مختلف و اصلا مساله دقت و تمرکز نباشد و بعد از اینکه وارد فضای اموزش رسمی شود هیچ مشکلی بدین لحاظ نداشته باشد به طور کل جای نگرانی وجود ندارد و کودکان به لحاظ تحمل اموزش هایی با هم تفاوت دارند امیدوارم در اینده مشکل خاصی به وجود نیاید .

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۳۴
موفق باشید

بچه ۴ ساله و مشکلات مدرسه

با سلام پسربچه۴ساله ای دارم که درمهمانی ها بابچه ها خوب ارتباط برقرار می کندولی وقتی اورامهد ثبت نام کردم روزهای اول خوب میرفت ولی بعدش باگریه شدید ازرفتن امتناع کرد ماهم یکی دو ماه نبردیمش ولی حالاااوراژیمناستیک ثبت نام کردم بااینکه خودم من اونجاهستم گریه می کندواز بازی بابچه ها امتناع می کند

مشکل مهدکودک رفتن:اگر کود‌ک حاضر نیست به مهد‌ کود‌ک برود‌ یا چند‌ ساعتی بد‌ون شما جایی بماند‌، او را واد‌ار به این کار نکنید‌ چرا که باعث به‌وجود‌ آمد‌ن ناراحتی‌های بیشتری برایش ‌می‌شود‌. ابتد‌ا با او صحبت کنید‌ و از مزایای مهد‌ برایش بگویید‌. همراه هم بد‌ون اینکه از او جد‌ا شوید‌ به مهد‌ کود‌ک بروید‌ تا با محیط آشنا شود‌.

د‌ید‌ه شد‌ه گاهی مربی مهد‌ به‌عنوان راهنمایی به ماد‌ر ‌می‌گوید‌ به گریه‌های بچه نباید‌ اعتنا کرد‌. او را اینجا پیش ما بگذارید‌ و بروید‌. ما آرام و سرگرمش ‌می‌کنیم.

به هیچ‌وجه مرتکب چنین خطایی نشوید‌. باید‌ به تد‌ریج با این قضیه کنار بیاید‌. روزهای اول د‌ر مهد‌ کنارش باشید‌. بعد‌ از گذشت چند‌ روز وقتی عاد‌ت کرد‌، کمی د‌ورتر بنشینید‌. این مرحله را هم که پشت سر گذاشتید‌، چند‌ د‌قیقه‌ای پیش چشمش نباشید‌ و بازبرگرد‌ید‌. این هم که عاد‌ی شد‌، چند‌ ساعت نباشید‌ و برگرد‌ید‌. د‌ر نهایت ‌می‌بینید‌ که کود‌ک‌تان د‌ر مهد‌ کود‌ک ‌می‌ماند‌ و مشکل حل شد‌ه است.

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸

ممکنه در همان دو ماه مهد اتفاقی افتاده تجربه ترسی دارد که اجازه بازی و تجربه جدید رو از او گرفته و باعث هراس از محیط اجتماعی شده البته باید دید همچنان در مهمانی ها بدون مشکل است و صرفا در برخورد با افراد غریبه کوچک دچار مشکل می شود و یا مساله گسترده تر است به هر حال باید روانشناس کودک فرزند شما را ببینید و خوب با تکنیک های نقاشی درمانی و بازی درمانی می تواند به شما کمک کند تا مساله رفع شود .

در هر حال بررسی شرای پیرامونی مهم است منتهی جای نگرانی نیست گاها هم به خاطر این مساله ایجاد می شود که کودک شما به رشد شناختی نرسیده و خب همین مساله مسائلی ایجاد می کند .و ترس و اضطراب از نبود شما مشکل ساز است و با رشد شناختی و افزایش سن برطرف می شود ضمن اینکه برخی مسائل در طی رشد صرفا مقطعی هستند و بعد از مدتی مرتفع می شوند و جای نگرانی وجود ندارد در نهایت امیدوارم شرایط متعادل شود

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۳۴
موفق باشید

 

توجه پسر ۲ساله به پا دختر

پسرم ۲ سال و ۱۱ ماهشه و حدود ۸ ماه هست که بیش از حالت عادی به پاهای دخترها توجه میکنه یا در مورد پا فکر میکنه.

حتی وقتی براش کتاب میخونم یا کاتون میبینه همش سوال میکنه که پاش کو؟ می خواست پاشو دست بزنه؟…
وقتی خانومی با جورا ب قشنگ یا ناخن لاک زده میبینه، کمین میکنه زیر میز یا کنار پاش و آروم به پاش خیره میشه یا دست میزنه.

خرداد ماه پیش مشاور رفتم و به سفارش ایشون راه بی توجهی و حواس پرت کردن رو پیش گرفتم.
اما الان مدتیه که حتی موقع بازی یا توی مهد کودک وقت بازی، میره پشت مربی و به پاش دست میزنه.
یکبار هم دیدم که خودش خوابیده و یکی از عروسکهاش رو میماله به کف پاش

  • لطفا بفرمایید آیا اینها علائم فوت فتیش هستن؟
  • میشه پیش گیری کرد؟
  • کدوم میتونه مفید باشه روانشناس یا روانپزشک؟

پاسخ

با سلام کمی بعیده دراین سن این مشکل حنسی وجود داشته باشد البته که نوع زود اغاز هم دارد ولی باید محرک های محیطی بررسی شود مثل اینکه دیدن فیلم ها تصاویر و حتی برخوردهای خود شما و اینکه ایا ممکنه مورد سو استفاد۶ ای قرار گرفته شود ببینید این مساله فقط منوط به رابطه جنسی نیست

بلکه فرضا نزدیکی یک خانم که خودش مشکل جنسی داشته باشد با فرزند شما امیدوارم منظور بنده را درک کنسد .بهتره حتما به روانشناس کودک ارجاع بدهید چون در سنی نیست که توضیحاتی داشته باشد .

با نقاشی درمانی و بازی درمانی دلایل مشخص خواهددشد منتهی جای نگرانی هم وجود ندارد امیدوارم به زودی مساله رفع شود مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۳۴
موفق باشید

پسر ۸ ساله شلوغکار

سلام.پسری ۸ ساله دارم.خیلی شلوغ میکنه واذیت میکنه توی کلاس تمرکز نداره بچه هارواذیت میکنه وکمتر به حرف گوش میده.خیلی هم ناخن میخوره.لطفا راهنمایی کنید

 

بیش فعالی چیست؟

این اختلال یکی از اختلالات شایع و در عین حال باید تشخیص سخت برای پزشکان است. اختلال بیش فعالی بیماری پیچیده ای است و اغلب تشخیص داده نمی شود. درباره کودکی که با چنین اختلالی تشخیص داده می شود ۳ علامت را نباید از یاد ببرید که شامل پرتحرکی، کمبود توجه و تمرکز و در نهایت اعمال تکانه ای (کارهای ناگهانی و غیرقابل پیش بینی) است.

زمانی که پزشک بتواند جزئیات لازم را از والدین و مدرسه به دست آورد می توان معیارهای لازم را در نظر گرفت. علائم اختلال بیش فعالی ـ کم توجهی باید در بیشتر از یک مکان دیده شود

مثلاً خانه و مدرسه و البته اینکه برای چند ماه این علائم بروز کند. داشتن ۶ علامت یا بیشتر از علائم اختلال کم توجهی یا بیش فعالی که باید دست کم ۶ ماه وجود داشته باشد تا بتوان گفت کودک بیش فعال است.

علائم بیش فعالی

تعدادی از علائم مربوط به بیش فعالی و اختلال توجه و تمرکز شامل موارد زیر است:

  • کودک غالباً با دست هایش بازی می کند و در جایش می لولد.
  • کودک معمولاً کلاس را ترک می کند.
  • غالباً می دود یا می پرد.
  • اغلب بازی یا فعالیت هایش پر سروصداست.
  • به نظر می رسد کودک همیشه در حال حرکت است.
  • زیاد صحبت می کند.
  • از توجه به جزئیات ناتوان است.
  • اغلب قادر به پیگیری دستوران یا اتمام کارها نیست.
  • اغلب وسایل خود را گم می کند.

ممکن است کودک شما بیش فعال باشد

برای کودکی با اختلال بیش فعالی ـ کم توجهی انجام برخی رفتارها ممکن است سخت تر باشد. حال بهتر است این سوال ها را از خودتان بپرسید:

  1. آیا زمانی که از کودک تان می خواهید کاری انجام دهد مشکلی در شنیدن دارد؟
  2. آیا او نسبت به دیگر کودکان سریع تر هیجان زده می شود؟
  3. آیا خانه شما در زمان غذا خوردن، به خواب رفتن، شستن دندان ها و دیگر کارها به میدان جنگ بدل می شود؟
  4. آیا معلم شما نسبت به رفتار کودک شما در مدرسه نگران است.
  5. و زود تمرکزش را از دست می دهد و فراموش کار است؟

این بچه ها مغزشان متفاوت است

اختلال بیش فعالی ـ کم توجهی یک بیماری عصبی ـ رفتاری است با ۲ مولفه:

بیش فعالی و بی توجهی یا نداشتن تمرکز. برخی از این کودکان به صورت واضح فعالیت زیادی دارند و برخی هم توانایی تمرکز ندارند اما بیشتر آنها هر دو مشکل را با هم دارند.

این بچه ها مغز ماشین فراری را دارند اما با ترمز دوچرخه.

ذهن آنها در حال مسابقه است اما نمی توانند در زمان لازم سرعت شان را کم کنند. اسکن های متعدد نشان می دهد بخشی از مغز کودک دچار اختلال که به کنترل رفتار کمک می کند، موجب تمرکز می شود و آنچه نیاز به انجام آن دارد را طبقه بندی می کند، کمی کوچکتر است.

علاوه بر این انتقال دهنده های عصبی شیمیایی مغز مانند سروتونین، دوپامین و نوراپی نفرین که پیام را از یک قسمت مغز به قسمت دیگر می فرستند در آنها دچار کمبود است بنابراین برای مثال اگر معلم یک آموزش ۵ مرحله ای به کودک بدهد، او ممکن است تنها بتواند ۲ مرحله اول را انجام دهد و توالی کارهای بعدی را از دست بدهد.

دلیل بیش فعالی معلوم نیست

بیشتر مطالعات نشان می دهد اختلال بیش فعالی موروثی است. اما در سال های اخیر تحقیقات از ارتباط این اختلال با مواد سمی محیطی مانند بیس فنول A و فتالات (مهمترین مواد در تولید مواد آرایشی، پلاستیک، پرده حمام) و همین طور حشره کش ها خبر می دهد.

این علم بسیار جدید است و تحقیقات همچنان باید ادامه پیدا کند. کودکان نسبت به مواد سمی محیط حساس هستند و باید نسبت به مواجهه آنها با این مواد دقت شود.

چندین دلیل دیگر برای ابتلای کودک به اختلال بیش فعالی می توان در نظر گرفت که از جمله می توان به ژنتیک، آسیب کوچک مغزی در زمان تولد یا حتی استرس و نگرانی دوران بارداری اشاره کرد.

چطور تشخیص بدهیم

در اختلال بیش فعالی ـ کم توجهی معدل سنی می تواند از ۲ یا ۳ سالگی باشد. در ۲ سالگی پزشکان به دنبال یافتن علائم هستند و هر چه زودتر این نقص تشخیص داده شود زودتر می توان مداخله کرد.

اما در اغلب موارد تا زمانی که کودک به سن مدرسه نرسیده که نیاز به توجه و نشستن طولانی مدت داشته باشد، این اختلال قابل تشخیص نیست. بچه های باهوشی که نشانه های ضعیفی دارند، ممکن است سال ها علائم را داشته باشند تا دوره آموزشی مدرسه که باید برنامه منظم، چند منظوره و مدیریت زمان انجام دهند و اینجاست که دچار مشکل می شوند.

دختران فرق دارند؟

پسران سه برابر دختران در معرض این اختلال هستند و به طور معمول دختران ۵ سال بعد از پسران تشخیص داده می شوند.

دختران بی نظم و ساکت کمتر به چشم می آیند حتی اگر اختلال شان به اندازه پسران باشد. بی توجهی و نادیده گرفتن موضوعات پیرامون از علائم اختلال در دختران مبتلا به بیش فعالی است.

در پسران به جای آن انجام و بروز حرکات و رفتارهای متفاوت و غیرمنطقی بدون انگیزه قبلی و برنامه عاری از فکر انتظار می رود. در دوران دبستان دخترانی با اختلال بیش فعالی، کودکانی کم دقت یا بی دقت هستند،

همچنین در آموختن مهارت های آموزشی و حل مسائل ضعیف بوده و به جزئیات و موضوعات محیط پیرامون خود توجه ندارند، کمتر توجه می کنند و با تمام کردن کارها مشکل دارند اما آنها معمولاً پرخاشگر نیستند. دختران قرار نیست کیف مدرسه شان را در زمین بازی جا بگذارند یا دفتر مشق شان کثیف باشد.

تشخیص سخت است

هیچ آزمایشی وجود ندارد که با انجام آن بتوان گفت کودک دچار بیش فعالی است. اما اغلب پزشکان با تاریخچه خانوادگی، جزئیات پرسش هایی که انجام می دهند و بررسی رفتار کودکان و میزان اهمیت آن براساس سن و سال او سعی می کنند تشخیص صحیح را داشته باشند.

با صحبت کردن با کودک، والدین و معلمان و اگر لازم باشد مادربزرگ و پدربزرگ و اقوام پزشکان می توانند تعیین کنند علائم با توجه به سن کودک متناسب است یا مشکل جدی وجود دارد. آنها باید عواملی مانند عصبانیت، اختلال یادگیری، افسردگی، طلاق یا بیماری یکی از اعضای خانواده را هم در نظر بگیرند.

درمان دارویی برای کدام بچه ها لازم است؟

دارو درمانی به همراه روان درمانی و تغییراتی که در زندگی روزانه کودک ایجاد می شود می تواند شرایط را بهبود دهد. داروها زمانی که با رفتار درمانی همراه شوند می توانند پرخاشگری و بی توجهی کودک را به میران زیادی بهبود دهند.

دارو درمانی زمانی پیشنهاد می شود که تعداد علائم کودک براساس سنش مشخص شود و تنها زمانی از دارو استفاده می شود که کودک واقعاً نیاز داشته باشد.

در کودکانی که علائم متوسط تا شدید این اختلال را دارند دارو درمانی کمک کننده است. در علائم خفیف تر معمولاً از مشاوره درمانی استفاده می شود.

اما دارویی که برای یک کودک کارساز بوده است نمی تواند برای دیگری هم همان نتیجه را داشته باشد.

به همین دلیل پزشکان نظارت زیادی بر کودک دارند تا بتوانند ترکیب مناسب را پیدا کنند. مشخص نیست چرا اما کودکانی که در یک سن خاص دارویی را تحمل نمی کنند ممکن است چند سال بعد به خوبی به همان دارو جواب دهند.

 معرفی روانشناس کودک خوب

سلام.ممنون میشم اگریک روانشناس خوب معرفی کنید.با تشکر

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱-۸۸۴۷۲۸۶۴

کودک ۴ ساله که اخیرن گوشه گیر شده است

برادر زاده من ۴سالشه فوق العاده بچه اجتماعی بود و ارتباط خوبی با بچه ها برقرار میکرد…

نزدیک دو ماه گوشه گیر شده به حالت اضطراب صبح تا شب تو خونه دور خودش میچرخه دستشم همش تودهنش میبره ..

با کسی کار نداره ..چند تا هم برنامه کار تونی تلویزیون فقط نگاه میکنه ..

از غذا بدش میاد فقط کیک و شکلات…من چه کمکی میتونم بهش بکنم ؟مادرش هم به دکتر اعتقادی نداره میگه بچس خودش دورست میشه…لطفا کمکم کنید…

پاسخ

با سلام
مگه میشه این همه تغییر در بچه سالم در سن ۴ سالگی بیفته و بیتفاوت بود و منتظر باشی خودش خوب بشه سطح اضظراب مشکل تغذیه همه و همه اهمیت زیادی دارند .

ممکنه مساله مهمی پیش اومده باشه مثلا ازاری اسیبی که باعث شده مضطرب بشه و اگر زودتر به روانشناس کودک ارجاعش ندن دچار اسیب های بیشتری بشه بهتره شما اقدام کنید چون این تغذیه کاهش وزن ایجاد می کنه اگر کابوس داره شب ها و خب رفتارهای تکراری داره ممکنه اصلا مساله عقب ماندگی و چیزی باشد چون برخی مسائل و بیماری ها فرد تا سنی طبیعی است و بعد اسیب خودش را نشان می دهد

حتی در نوعی از اختلال کودک در سنی طبیعی است و بعد پس رفتی در تمام دستاوردهایی که تا کنون داشته را می بیند در هر حال منظورم این نیست حتما ایشون دچار چنین شرایطی هستند خیر فقط صرفا ممکنه مساله مهمی باشد که نیاز به بررسی داشته باشد و توجهی نشده باشد امیدوارم در هر حال مساله حل شود و مشکل خاص ی نباشد بهتره با برادرتون مشورتی داشته باشید

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۹۸۲۱۲۲۳۵۴۷۹۰

موفق باشید

چند نکته در مورد کودکان دلبندمان بدانیم

فرزند شما بسیار پیچیده است و هر رفتار شما یک پاسخ از طرف او به همراه دارد. این بدین معنا است که اگر کودک شما بد رفتاری می کند ریشه در رفتار شما و محیط اطراف او و اقوام شما دارد.

گاهی شما خوش اخلاق هستید و بچه شما لوس بار می اید مشاوره کودک در واقع به شما کمک می کند تا یادبگیرید کی کودک را تشویق کنید و کی او را تنبیه کنید.

 پسر ۲۷ ماهه ای دارم که به شدت دست بزن 

سلام پسر ۲۷ ماهه ای دارم که به شدت دست بزن داره هر جا میریم تمام بچه هارو میزنه من و پدرش رو میرنه حتی وقتی مشغول بازی هست با ماشینش ماشین دیگش رو میکوبه و میزنه و تمام خواسته هاش رو با گریه و لجبازی و نق بیان میکنه حتی اگه اروم باشه اصلا صبح از خواب با گریه و لجبازی شدید بزدار میشه در صورتی که تمام شب رو خوب خوابیده خواهش میکنم کمکم کنید کار هرروز من گریه و نگرانیه

پاسخ

با سلام دوست عزیز برخی بچه ها بسته به نوع زایمان و شرایط جسمی و روحی مادر و جسمی خودشون در ردیف بچه های دشوار هستند که بسیار بدقلق اصطلاحا عصبی هستند

و مدام د حال گریه و لجبازی هستند که اگر چه خانواده ها هم از این مساله نگران می شوند ولی خب ان چیزی که مهم است این است که بدانید ممکنه به صورت ارثی هم در خانواده ها وجود داشته باشد

یعنی شما و یا پدررو یا اقوام نزدیک چنین کودکی را تجربه کرده باشید بهتره ایشون رو به روانشناس کودک ارجاع بدهید ولی اصولا اگر در پاسخ به رفتارها تنبیه بدنی صورت نگیرد و کودک مورد ازار نباشد .و یا مدام قضاوت نشود با بزرگ شدن و رشد شناختی مسائلی مرتفع می شود

مخصوصا با ورد به مدرسه و شروع اموزش های رسمی ولی بهتره از همین ابتدا مساله رو جدی پیگیری کنید وه بعدا با مشکلات بیشتر مواجه نشوید ممکنه خدای ناکزده مساله پزشکی باشد ابتدا چکاپ پزشکی شود و بعد به روانشناس کودک ارجاع دهید امیدوارم به زودی شرایط رفع شود.

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۸۸۴۲۲۴۹۵
موفق باشید

سلام دختری دارم که تازه سه سالش تمام شده ازدوماه قبل ادرارش رو میگفت از شبی که زلزله اومد ترسید وازاون موقع گاهی اوقات ادرارش رومیگه البته فقط درزمان بیداری ولی وقتی خوابه دیگه نه و شلوارش رو خیس میکنه لطفا راهنمائیم کنید.

شب ادراری کودک

دوست عزیز اول از همه باید مطمئن شوید دختر شما شب ادراری ندارد.
از غروب به بعد مایعات کمتر باید بخورد، آخر شب حتما دوبار دسشویی برود.
اگر این اتفاق افتاد برخورد شدید با کودک نداشته باشند و به رویش نیاورند به مرور بهتر می شود.
در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱-۸۸۴۲۲۴۹۵

با سلام
ببینید چون ترس و شرایط بیرونی باعث شده که در کنترل ادرار شبانه با مشکل مواجه شو مساله حدی نیست دادن ارامش خاطر به کودک توبیخ نکردن تنبیه و دعوا نکردن و صبور بودن کمک می کند اینکه چند شب او را از خواب بلند کنید و از او سوال کنید که ایا ادرار دارد یا خیر ؟؟

مطمئن باشید او خود به خاطر نداشتن کنترل در شب و ترس ازار می بیند و متوجه هست که رفتارش نادرست است ولی با همه این شرایط باید شما دقت داشته باشید که نباید به او استرس وارد کنید ..

و بهتره تلاش کنید با داستان و صحبت در نورد ترس های او صحبت کنید و او را درک کنید و اگر باز مساله مرتفع نشد به روانشناس کودک مراجعه داشته باشید در هر حال امیدوارم به زودی بهبودی حاصل شود ..

در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۹۸۲۱۲۲۳۵۴۷۹۰
موفق باشید

شب ادراری در کودکان و بزرگسالان ریشه در مشکلات روحی و جسمی دارد که به سادگی با تداوم و تکرار قابل درمان است. کودک شما اگر از شب ادراری رنج می برد نباید با تحقیر او را در شرایط بدتری قرار دهید چرا که این اشتباه رفتاری موجب بدتر شدن شرایط می شود.شب ادراری

اگر فرزند شما هم دچار شب ادراری است حتماً می دانید که این مشکل می تواند بسیاری از والدین را خسته و کلافه کند. البته این تنها والدین نیستند که از این مشکل رنج می برند؛ بلکه خود کودک هم ممکن است به عنوان تلخترین تجربه زندگی اش از آن یاد کند.مشکل شب ادراری حتی از هیولای زیر تخت و پشت پرده اتاق خواب هم بیشتر کودک شما را آزار می دهد.

به طوریکه او جرات نمی کند حتی یک شب در جای دیگری غیر از منزل بخوابد تا رازش آشکار نشود. البته یادتان باشد اگر فرزند شما یکی دوبار اتفاقی جایش را خیس کند، نباید به او برچسب ابتلا به شب ادراری را بزنید. متخصصان معتقدند دست کم ۲ بار در هفته و به مدت ۳ هفته باید این اتفاق برای کودک بیفتد تا اینکه تشخیص شب ادراری برای او قطعی شود.

اگر چه هنوز علت قطعی شب ادراری کودکان مشخص نشده، لازم است بدانید گاهی ابتلا به برخی بیماریهای جسمی می تواند باعث شب ادراری شود. بنابر این لازم است در مورد این مشکل حتماً با پزشک فرزندتان مشورت کنید.

علل شب ادراری کودک

وارد شدن به شرایط جدید مانند تولد فرزند دیگر، طلاق و… می تواند حجم زیادی از استرس را برای تمام اعضای خانواده و به خصوص برای کودکان در سنین پایین، به وجود آورد. ورود به چنین شرایطی برای بچه ای که شب ها جایش را خیس می کند می تواند سخت تر هم باشد. ممکن است علائمی را که تحت کنترل درآمده بوده اند را دوباره وخیم کند و تعداد شب های خشک را به حداقل برساند.

باورهای غلطی در مورد شب ادارای بین مردم وجود دارد از جمله اینکه کودک تنبل است و اگر کمی تلاش کند می تواند بر این مشکل غلبه کند.دیگر اینکه استرس می تواند باعث شروع این مشکل در کودکان شود که تاکنون شب ادراری نداشته اند، اما هیچ کدام از این باورها درست نیست.

شب ادراری کودکان
شب ادراری یک مشکل غیر قابل کنترل است

شب ادراری یک مشکل رفتاری قابل کنترل توسط خود کودک نیست. چنین مشکلی ریشه ارثی و ژنتیکی دارد. شب ادراری در مورد بیشتر کودکان، یک مشکل ساده جسمانی است؛ عضلات مثانه شان ضعیف یا کوچک است و قادر به کنترل آن حجم از ادرار که بدنشان تولید کرده، نیست.

اگرچه استرس ممکن است به طور غیرمستقیم بر این مشکل تاثیر بگذارد ولی اغلب متخصصان بر این باورند که استرس نمی تواند دلیل آغاز این ماجرا باشد چون هیچ ارتباط جدی و قابل توجهی بین اضطراب و شب ادراری وجود ندارد فقط اینکه بعضی رفتارها، زمانی که کودک تحت فشار و استرس قرار دارد، شب ادراری را تشدید می کند. این رفتارها عبارتند از:

* خوردن غذاهای شور
* تخلیه نکردن کامل مثانه قبل از خواب
* نوشیدن مایعات در زمان نزدیک به خواب

بچه ها هم مانند بسیاری از بزرگسالان، ممکن است وقتی استرس دارند به خوردن پناه بیاورند و خوراکی هایی مثل اسنک های شورمزه، چیپس و… را ترجیح دهند. خوردن این همه نمک نیاز بدن به مایعات را بیشتر می کند و این نوشیدن های بیش از حد معمول برای بچه هایی که مثانه کوچک دارند دردسرساز می شود. همچنین استرس ممکن است باعث شب ادراری شود چرا که شب ادراری اغلب در کسانی که خواب عمیقی دارند اتفاق می افتد. حال اگر اتفاقی در مدرسه، خانه و… کودک را مضطرب کند و باعث بی خوابی او شود، نتیجه یک بی خوابی طولانی، فرورفتن به خوابی به مراتب عمیق تر از حالت عادی است. پیامد این خواب بسیار عمیق هم شب ادراری است. قطع به یقین برای میلیون ها میلیون کودک بالای ۶ سال که دچار مشکل شب ادراری هستند، این کابوس باعث بروز استرس خواهدشد.

تغییر رفتار کودک ۴ساله

فرزنده بنده ۴ساله است درخانه وقتی تنها است آرام بازی میکند وهیچ سروصدایی ندارد ولی وقتی که مهمان داریم یا اینکه مهمانی برویم خیلی خیلی شلوغ میکند و دائم درحال دویدن و شیطنت زیاد است و حتی جیغ های وحشتناک میزندواینکه با گریه همه چیز می خواهد
کمکم کنید من بافرزندم چکارکنم

پاسخ

با سلام
مادر گرامی رفتارهای فرزند شمامی تواند دلایل مختلف داشته باشد و احتمالات مختلفی هم مطرح می شود که باید در نظر داشته باشید
مثل اینکه در خانه تنهاست ولی برای جلب توجه چنین رفتارهایی دارد که اصلا نباید واکنش منفی نشان دهید و به دیگران هم بسپارید توجهی نکنند تا رفتارها خنثی شود و اصلا نکران نباشید این رفتارها مقطعی هستند
از طرفی ممکن است تقلیدی باشد که می کند و خب این مساله تقلید برای کودک شما ایجاد شود و حواستون باشه که به هر حال در حالت تقلید هم در سن خاصی است و ممکنه در مهد اموخته باشد و یا اصلا فکر کند رفتار درستی است و حتی گاهی تقویت شده باشد
مساله بعدی که مطرح می شود مساله این است که در خانه ازادی عمل زیادی ندارد ولی وقتی مهمان دارید می داند که پدر و مادر امر و نهی نمی توانند بکنند و می تواند ازادی عمل داشه باشد به همین خاطر است که چنین رفتارهایی از او سر می زند و شاید اصلا شما توجهی به این مساله نداشته باشید
از سویی بهادادن بیش از حد به کود ک باعث می شود در حضور جمع رفتارهای متفاوتی نشان دهد به هر حال همه این احتمالات می تواند مطرح باشد البته در سنین خاص این رفتارها طبیعی است
اگر تداوم داشت می توانید به روانشاس کودک مراجعه داشته باشید
امیدوار موفق باشید
در این مورد میتونید با متخصصین مرکز مشاوره و روانشناسی ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۵۸
موفق باشید

مشکلات گفتاری کودک ۲۱ ماهه

سلام
دخترم تقریبا ۲۱ ماهشه ولی هنوز نیتونه کلمه ای بگه فقط بابا رو میگه خیلی نگرانم…

مسئله دیگه ای که هست اینه که خیلی تلویزیون دوس داره ولی من حس میکنم تمرکزش خیلی کم شده شاید حدود ده دفعه باید صداش بزنیم تا برگزده و ما رو نگاه کنه.

وزنشم خیلی کمه حدود ده کیلو و خواب شبانه شم خیلی خیلی نامنظمه .تا صبح نزدیک ده تا ۱۵ دفعه بیدار میشه واقعا کلافه شدم و روی زندگی منو همسرم خیلی تاثیر بدی گذاشته این بیخوابی دخترم.

پاسخ

با سلام در مورد رشد قدی و وزنی باید با پزشک مشورتی داشته باشید چون ممکنه مشکل جسمی باشد و تاخیر رشدی هم دال بر این موضوع باشد .

در مورد رفتارهای دیگر مثل به کار بردن کلمات اگر هوشیاری خوبی دارد همه چیز را متوجه می شود ولی کلمات را بیان نمی کند نگرانی وجود ندارد چون برخی کودکان دیرتر حر ف می زنند مثلا کلمات را درست تلفظ نمی کنند ولی اگر فکر می کنید متوجه نمی شود .

به سمت اشیا نمی تواند اشاره کند وقتی با او صحبت می کنید توجهش کم است باید زودتر به روانشناس کودک مراجعه کنید تست هوش گرفته شود بررسی های لازم انجام شود و اگر مشکلی باشد جای نگرانی نیست به شما برای رفع ان کمک خواهد شد .احتمالات زیادی مطرح است که بهتر است با مراجعه حضوری مشخص شود.امیدوارم مساله خاصی نباشد و روال رشد فرزندتان طبیعی باشد .

سلام پسرم ۳ سالشه هنوز قادر به گفتن خیلی از کلمات نیست ولی همه چیز رو میدونه چیه و متوجه میشه ولی حرف نمیزنه و مساله دیگه اینکه دست بزن داره روی بچه ها که این مساله خیلی منو عذاب میده و اینکه مدام پاهای باباشو فشار میده و این موضوع باباشو عصبی کرده لطفا راهنماییم کنید

با سلام در مورد تکلم اگر کاملا متوجه همه چیز می شود .و کلماتی را هر چند شکسته بیان می کند خوب نگران نباشید می تواند مساله ارثی باشد و یا در هر حال تاخیر در تکلم که در بعضی از کودکان وجود دارد باید برایش قصه زیاد بخ انید وقت بگذارید صحبت کنید .با تصاویر کلماتی را به او بیانوزید از کا تن های اموزشی هم می توانید استفاده کنید در مورد پرخاشگری یا الگوی رفتاری است که مشاهده کرده است .و بهتره با روانپزشک کودک مشورت داشته باشید .امیدوارم مشکل فرزندتون حل شود .

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۳۴
موفق باشید

دختر ۳ سال و ۴ ماهه مشکلات مدفوع

دختر ۳ سال و ۴ ماهه دارم که از عمل دفع میترسه و همین امر باعث یبوست شدید و رخم ناحیه مقعدش میشه و اکراه زیاد از دفع داره با داروهای ملین هم خوذشو نگه میداره تا حس دفع بهش دست میده هر جور شده خودشو کنتزل میکنه این موضوع خیلی تاثیر گذاشته روی کاراش مثل باری خوردن خوابیدن راهکار چی هست؟ سپاس از راهنماییتون

پاسخ

در مورد ترس از عمل دفع خوب احتمالا می دانید که بچه ها در ۴ سالگی به خاطر رشد اسفنکترها می توانند دفع رو داشته باشند .

و شاید تجربه های زودتر و نظافت شدید و دادن بازخوردهای منفی وقتی احیانا خودش رو کثبف کرد باعث اضطراب می شود مخصوصا بچه هایی که خست جز خصوصیت اخلاقی انهاست چون در مرحله مقعدی سخت گیری می شود شخصیت سر سختی می شوند و تمایلی به دفع ندارند که باید ایشون رو به روانشناس کودک ارجاع بدهید

اصولا برای این کودکان تلاش می شود که با در نظر گرفتن یک امتیازهای خاص به این عمل تشویق شود مثلا اگر امروز بتواند فقط فضای توالت را تحمل کند برچسبی می گیرد و بعد اگر عمل دفع را هر چند ناقص انجام داد بر چسبی دیگر و در نهایت اخر هفته بسته به امتیازات چیزی که مایل است را می تواند خریداری کند .در هر حال امیدوارم مشکل حل شود و جای نگرانی هم البته وجود ندارد.
در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۸۸۴۷۲۸۶۴موفق باشید

پسر ۳ ساله ترس از جدایی از مادر

سلام خسته نباشید من یه پسر ٣سالو ٧ ماه دارم که همش ترس جدا شدن از من رو داره یه مدت مهد رفت خوب شد ولى دوباره این ترس به جونس اومده موقعى که بخواد بخوابه تو اتاقش همش طفره میره مدام بایدصحبت کنم تا قانع بشه دور از چشمش باشم فوراً صدام میزنه

اگه بار سوم جواب ندم گریه میکنه و از درب بسته میترسه تا تهنا باشه تو اطاق در بستشه گریه میکنه یا با هرکى جز خودم تو اطاق باشه همینجورخ خیلى نگرانشم این ترساش باعث شده لکنت بگیره یه وقتایى کم میشه یه وقتایى زیاد میشه راهنماییم کنید

پاسخ

سلام مادر گرامی جای نگرانی نیست اگر ایشون تک فرزند باشند و توجه بیشتری دریافت کرده باشند این حالت طبیعی است البته کودکان در شرایطی که اضطراب جدایی دارند ممکنه حالت اختلال پیدا کند که حتما باید با مراجعه حضوری به روانشناس کودک تلاش کنید مساله حل شود

ولی در مورد ترس کودکان باید کم کم مساله حل شود و نقش شما بسیار اهمیت دارد .اینکه تلاش نکنید در این شرایط با حمایت افراطی چسبندگی را افزایش دهید .امیدوارم با مراجعه رفع شود

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
۰۲۱۲۲۶۸۹۵۳۴
موفق باشید

دختر کلاس اول و ترس از خانه ماندن

دخترمن کلاس اول دبستان است. ترس داره از اینکه من برای خرید برم بیرون و دیر برگردم و یا نیام خونه، آیا می تونم با روش بازی کردن ترسش رو از بین ببرم، همونطور که شما در مورد مقابله با ترس کودکان گفتید؟

اگر امکانش هست نحوه بازی رو هم برایم بگویید؟

ممنون از زحمات شما

پاسخ

بچه ها از نظر سرشتی و ذاتی با هم متفاوت هستند. بعضی از کودکان معاشرتی تر و اجتماعی ترند و راحت تر با دیگران ارتباط برقرار می کنند ولی از طرف دیگر کودکی را می بینیم که منزوی و گوشه گیر است و بیشتر تمایل دارد وقت خود را در کنار مادر سپری کند.

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۰۲۱-۲۲۳۵۴۲۸۲

علاوه بر مساله سرشت و ذات، بسیاری از کودکان هستند که اضطراب جدایی از مادر را دارند. دسته دیگری از کودکان از اضطراب اجتماعی رنج می برند. در هر صورت این دو دسته آخر کسانی هستند که به بیماری اضطراب مبتلا هستند و مداخلات روان پزشکی به موقع می تواند برای آنها بسیار سودمند باشد. اگر کودک شما منزوی و غیر اجتماعی است توصیه های زیر می تواند کمکتان کند:

۱) در صورتی که وابستگی کودک به شما خیلی زیاد است، لحظه ای از شما جدا نمی شود و اصرار دارد نزد شما بخوابد و…، حتما به یک روان پزشک اطفال مراجعه کنید.

۲) ترس و اضطراب او را درک کنید و بپذیرید اضطراب او واقعی است و او را به دلیل جمع گریزی و ارتباط برقرار نکردن با دیگران شماتت نکنید. چنانچه به طور مستقیم روی رفتارهای فوق تمرکز کنید: «چرا به دیگران سلام نمی دی، چرا به من چسبیدی و منو ول نمی کنی، مثل بچه آدم سلام بده و…» اعتماد به نفس کودک را از او سلب می کنید و موجب تشدید رفتارهای فوق می شوید.

۳) او را با بچه های دیگر که ارتباط بهتری در جمع دارند، مقایسه نکنید: «می بینی سارا چقدر قشنگ حرف می زنه، شعر می خونه و…»

۴) زمانی که کودک شما با بچه های دیگر دوست می شود و بازی می کند، در میهمانی ها از شما جدا می شود و شب را به تنهایی در اتاق خودش می خوابد، او را تشویق و از او تعریف کنید. تشویق شما می تواند کلامی باشد و هزینه ای برای شما در برنداشته باشد: «آفرین، چقدر بلند سلام دادی، مامان بزرگش! دیشب سامان تنها روی تخت خودش خوابیده و…»

۵) اگر کودک مرتب از شما آویزان است و روی پاهای شما می نشیند، به او بگویید که می تواند کنار شما بنشیند نه روی زانوهایتان و اگر این کار را بکند، زمان برگشتن از میهمانی او را به پارک می برید.

۶) انتظار نداشته باشید کودک شما به طور ناگهانی و یک شبه تغییر کند. تلاش های کوچک او را ببینید و قدر بنهید.

۷) کودکان پسر را تشویق کنید که ارتباط بهتری با پدر خود برقرار کنند. مسلم است برای پسربچه ۵ ساله ای که مدام با مادر است ارتباط بیشتر با پدر باعث می شود بتواند تطابق و همانندسازی بهتری با جنسیت خود برقرار کند و برای ایفای نقش مردانه آماده شود.

۸) شما نیز باید پس از اینکه مهارت های لازم را به کودک خود آموختید، اضطراب خود را کنترل کنید. به عنوان مثال، ممکن است نگران تردد کودک خود از خیابان باشید ولی نمی توانید تا سن ۲۰ سالگی او را از خیابان رد کنید! پس باید به او این مهارت را بیاموزید، با وی آن را تمرین کنید و آرام آرام فرصت بدهید خودش به تنهایی آن را تجربه کند.

دختر یازده ساله وابسته به شیر مادر

دختر یازده ماهه های دارم که وابستگی خیلی شدیدی به شیر خودم داره و عادت کرده مدام طلب شیر کند و از طرفی هم دکترش دستور دادن بخاطر الرژی شدیدی که داره شیر خودم باید قطع بشه و شیر خشک بخورد.

لطفا راهنمایی کنید چطوری شیر خودمو قطع کنم که از لحاظ عاطفی مشکل پیدا نکنه؟

فعلا شیر خشک رو پذیرفته و میخوره ولی مشکل اصلی من موقع خوابیدنش هست که باید حتما شیرخودمو بخوره تا بخوابه و اگر موقع خواب بهش ندم گریه های شدیدی میکنه که با هیچ چیز قابل کنترل نیست و از طرفی هم ما توی یه شهر دور از خانواده هامون زندگی میکنیم و نمیتونیم از کسی کمک بخوایم

به متخصصین و پزشکان گیاهان دارویی مراجعه کنید

سلام پسر ۲ ساله دارم. وقتی کودکی گازش

بگیره یا اون رو بزنه هیچ اعتراضی نمیکنه و

فقط نگا۶ش میکنه یا اگر اسباب بازیشو بگیره

راحت اسباب بازی رو رها میکنه و سراغ من میاد که براش بگیرم . چه رفتاری کنم که بتونه از حق خودش دفاع

کنه؟ ممنون میشم راهنماییم کنید

پاسخ

با سلام بعضی از کودکان چنین شرایطی دارند که می تواند سرشتی باشد و شرایط خانواده هم البته حائز اهمیت است ولی جای نگرانی نیست بسیاری از کودکان اینچنین که والدین نگران هستند که ممکنه در اینده نتواند از عهده مسائلش بر بیاد در بزرگسالی و ورود به مدرسه بر طرف می شود .اگر در سنین دبستان گوشه گیر بود و اصطلاحا مورد تضییع حقوق قرار گرفت به روانشناس کودک مراجعه کنید .ولی اکنون نگران نباشید و مساله خاصی نیست .

پسر چهارساله ای دارم که با بزرگترها زود ارتباط برقرار می کند

سلام پسر چهارساله ای دارم که با بزرگترها زود ارتباط برقرار می کند و صمیمی میشود ولی با بچه ها رابطه خوبی ندارد ه مدت دوماه مهد رفت ولی یهو گفت نمیرم به هر طریقی تلاش کردم نرفت از صدایه همهمه. بچها میترسد در ضمن در پارک اگر تعداد بچها زیاد باشد حاضر نیست تاب یا سرسره بازی کندبا وسایل بازی موزیکال نیز مشکل دارد لطفا راهنماییم کنید

کودک تمایل به بازی با دیگران ندارد

تمایل کودک به بازى با بچه‌هاى دیگر، یکسان نیست. بعضى از بچه‌ها، بیشتر از بچه‌هاى دیگر معاشرتى و اهل بازى با کودکان همسن خود هستند و بعضى بچه‌ها ذاتاً آرام‌تر هستند. این اختلاف طبیعى است؛ اما تمایل به بازى با کودک دیگر و داشتن همبازی، در وجود هیچ کودکى به صفر نمى‌رسد.

علل بى‌میلى ممکن است مربوط به وضعیت جسمی، روحى و روانى کودک، یا وضعیت اجتماعی، اقتصادى خانوادهٔ او باشد که او را به انزوا مى‌کشاند و از بازى با بچه‌هاى دیگر فرار مى‌کند. علل عمدهٔ بى‌میلى کودکان عبارتند از:

– ممکن است کودکى دچار ضعف در سلامت جسمانى باشد،؛ مثلاً خیلى زود از جست‌وخیز خسته شود یا نفس تنگى پیدا کند، یا بیمارى‌هائى داشته باشد که اجازهٔ بازى پر افت‌ و خیز را به وى ندهد. در این‌صورت، ترتیبى بدهید که معاشرت او با دیگر بچه‌ها توأم با بازى‌هاى فکرى مناسب و جنب‌وجوش کمتر باشد.

– گاهى کودک، به‌دلیل تفاوت‌هائى که با دیگران دارد، با آنان نمى‌جوشد. این تفاوت‌ها ممکن است از اجبار کودک به استفاده از عینک ذره‌بینى قطور گرفته، تا لکنت زبان او و حتى هوش فوق‌العاده‌اى باشد که اینها میل به گوشه‌گیرى را در کودک تقویت مى‌کند، یا گاهى او را چنان حساس و آسیب‌پذیر مى‌سازد که با کوچکترین تمسخر و یا سرزنش دیگر کودکان، مى‌رنجد و از معاشرت با آنان زده مى‌شود. گاهى هم کودک خجالتى است و مشکل مى‌تواند در دوستى با بچه‌هاى دیگر پیشقدم شود.

در چنین مواردی، مشکل او خیلى ساده و تنها با تشویقى آرام و تدریجى حل مى‌شود. نصیحت و پند و اندرز دادن و تأکید بر اینکه: ‘این‌قدر یک گوشه‌ ننشین؛ تو دیگر بزرگ شده‌ای!’ یا چرا تو هم نمى‌روى با بقیهٔ بچه‌ها بازى کنی؟’ بر ترس کودک مى‌افزاید. بهتر است دایرهٔ دوستى‌ها را کم‌کم وسعت بخشید و ابتدا از دعوت یک یا دو کودک همسن و سال او به خانهٔ خودتان آغاز کنید. یا مى‌توانید چندین‌بار همراه کودک خود به تماشاى بچه‌هائى که مشغول بازى هستند بروید تا کودک، در ضمن تماشاى آنان، لذتى را که از بازى باهم مى‌برند درک کند و علاقه‌مند شود که خود او هم از این لذت سهمى داشته باشد.

– گاهى لوس و پرتوقع بودن کودک موجب مى‌شود که گروه همسالان او را طرد کنند. از این‌رو، به پدران و مادران توصیه مى‌شود که ضمن ابراز محبت به کودک، اصول اخلاقى و انسانى و احترام به حقوق دیگران را نیز به کودک بیاموزند. بهترین روش در این مورد، این است که پدر و مادر خود الگوى تقلید براى آنان باشند.

– گاهى مادر، چون حوصلهٔ سر و صدا و شلوغى بچه‌ها را ندارند، یا از این مى‌ترسد که کودک او، به‌علت معاشرت با بچه‌هاى شرور، بى‌ادب بار آید، یا حوصله و وقت سر زدن به بچه‌هاى مشغول بازى را ندارد، طورى با کودک رفتار مى‌کند و در مقابل خواست او مبنى بر بازى با دیگر کودکان واکنش نشان مى‌دهد که او را از بازى باز مى‌دارد و به انزوا سوق مى‌دهد. براى مثال، مادرى که مى‌گوید: ‘اجازه نمى‌دهم با پسر همسایه بازى کنی، چون او بچهٔ شرورى است’ کودک خود را از بازى‌اى که ممکن است خیلى هم آموزنده و لذت‌بخش باشد، محروم مى‌کند و بعد با گفتن جمله‌اى نظیر: ‘بیا با خواهر کوچک خود بازى کن!’ او را به کلى از بازى روى‌گردان مى‌سازد.

خواهر کوچکى که تازه مى‌خواهد راه رفتن را بیاموزد، براى بچه‌اى سه – چهار ساله که احتیاج به نقشه کشیدن و دویدن و خندیدن دارد، همبازى خوبى نیست.

بنابراین، هوشیارى و دقت مادر و پدر در انتخاب همبازى‌هاى مناسب براى کودک در افزایش تمایل کودک به بازى به دیگران نقشى بسیار مهم دارد.

نکات مهم

– کودکان، به هنگام بازى با همسالان، از حالت خودمحورى بیرون مى‌آیند و واقع‌گرا (Realistic) مى‌شوند، به امیال و خواسته‌هاى دیگران توجه مى‌کنند، از دیگران چیزى مى‌آموزند و به دیگران چیزى یاد مى‌دهند و در کنش متقابل، خیلى چیزها به همدیگر مى‌آموزند.

– وقتى که کودک دوست دارد به تنهائى بازى کند، باید او را به حال خود بگذارید و آزادى بدهید تا مستقلاً به بازى خودش ادامه دهد. نباید همبازى‌هائى را به او تحمیل کنید؛ زیرا چنین حالتى باعث اختلال در بازى او مى‌شود و عادت به عصبانى شدن و ایجاد درگیرى را در وى به‌وجود مى‌آورد.

– پدران و مادران توجه کنند که کودک در سنین خردسالى هر اندازه آزاد باشد تا به تنهائى بازى کند، به همان اندازه در آینده اجتماعى‌تر خواهد شد.

– میل طبیعى و تشخیص کودک بهترین راهنماى ما مى‌باشد. آنان کم‌کم یاد مى‌گیرند با دوستان و همسالان خود همبازى شوند؛ بنابراین، نیازى به تأکید و تشویق‌هاى بیرونى نیست تا زودتر از موعد با بچه‌هاى دیگر همبازى شود.

– کودک را وادار نکنید که با خواهر و برادر کوچکتر خود همبازى شود؛ زیرا آنان براى بازى کوچک هستند، در صورتى‌که کودک اگر با همسالان یا بزرگتر از خود بازى کند، هم با علاقه بازى مى‌کند و هم در تعاملى مشترک چیزى یاد مى‌گیرد. نکتهٔ دیگر اینکه، کودک بزرگتر باید همیشه ملاحظهٔ کودک کوچکتر را بکند و رفتارى عاقلانه در پیش بگیرد (در صورتى‌که خود او هنوز بچه است و باید بچگى کند) و کودک کوچکتر نیز، احتمالاً به‌علت آنکه قادر به انجام دادن همهٔ اعمال و رفتار کودک بزرگتر نیست، دچار شکست مى‌شود؛ که از نظر روحى و روانى به سود او نیست. از این‌رو، در عین‌حال که اوقاتى با همدیگر بازى مى‌کنند، زمینه‌هائى نیز براى بازى با همسالان فراهم شود. جالب توجه این است که هر اندازه خواهران و برادران را به بازى با یکدیگر وادار نکنیم، آنان، مشخصاً، بیشتر باهم بازى خواهند کرد.

– در بازى‌هاى کودکان دخالت نکنید؛ ولى لازم است پدر و مادر گاهى به اتاق و محل بازى بچه‌ها سر بزنند، اما نه به قصد جاسوسى و بازرسى آنان بلکه به قصد بردن مثلاً چای، میوه و شیرینى براى آنان. در واقع، نباید بچه‌ها را مطمئن ساخت که در تنهائى هیچ‌کس به آنان سر نخواهد زد؛ چون همه نوع کودک وجود دارد و ممکن است اتفاقات خطرناکى بیفتد.

– اگر فرزند شما دوست و همبازى‌اى براى خودش پیدا کرده است که شما دوست ندارید با او رفت و آمد کند، تا حدّ امکان نگوئید: ‘اجازه ندارى با این کودک بازى کنی، چون بى‌تربیت است.’ بلکه ابتدا سعى کنید همبازى جدیدى را براى او بیابید و به جز این، در انتخاب دوست، ملاک و معیارى به کودک بدهید و بگذارید بیندیشد و خود قضاوت کند و به نتیجه برسد.

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

دفتر شریعتی:

۰۲۱-۸۸۴۲۲۴۹۵ خط ویژه

سلام

به تازگی از همسرم جدا شدم.حضانت پسر۵ساله ام با ننه.برای ملاقات با مادرش مشکل دارم.آیا می‌تونم منعش کنم؟وقتی پیش کنه خیلی راحته و دوست نداره بره پیش مادرش.وابسته منه.در این ملاقات‌ها خیلی اذیت میشه.لطفا آدرس یه روانشناس کودک خوبم برام میل کنید.تشکر

با سلام اگر کودک به واسطه سنش در این برخوردها ممکنه اسیب ببینه و تمایلی نداره این دیدا ر ها موجب تشویش ذهنی خواهد شد البته که باید دقت داشته باشید .ایشون هم حقشونه که فرزند رو ببینند مگر اینکه خودشون نخوان و یا فاقد صلاحیت باشند و وقتی فرزند شما دیدار داشته باشد مشکلاتش چندیدن برابر خواهد شد.امیدوارم با مراجعه حضوری کمک بیشتری شود..

سلام پسر من ۴ سال دارد برخی لز روزها بیش از حد بهانه گیری میکندو بیش لز حد گریه میکند وسایل رو پرت میکتد گاهی چنگ میزند نمیدونم چه عکس العملی در برابر اوصحیح است, غذا هم در این روزها و در مقابل خوردن عکس العمل نشون میده

کودک بهانه گیر

بهانه گیری های کودکان که اصولا با جیغ و گریه همراه است را می توان به توفان های تابستانی تشبیه کرد – ناگهانی و ناخوشایند. یک دقیقه شما و فرزندتان در رستوران نشسته اید و خوشحال در حال غذا خوردن هستید اما یک دقیقه بعد، ناگهان کودک ناله می کند و با تمام وجود جیغ می کشد که مثلا نی نوشابه اش خم شده است. اصولا کودکان یک تا سه سال بسیار بهانه گیر هستند.

شاید تصور کنید در حال پرورش کودکی زورگو هستید. اما امیدوار باشید که این اقتضای سن کودکان است و آنها در نتیجه ناامیدی های خود بهانه گیری می کنند. انسان های بزرگ نیز در نتیجه ناکامی های خود لجوج و بهانه گیر می شوند چه برسد به کودک دو یا سه ساله که هنوز خیلی چیزها را نمی داند.

برخی از کارشناسان این بهانه گیری های خسته کننده را به مشکلات مهارت های زبانی کودکان نسبت می دهند. کودکان در این سن معنی بیشتر کلمه هایی که می شنوند را درک می کنند اما نمی توانند آنها را درست و کامل بیان کنند. در نتیجه، وقتی کودک نمی تواند منظور خود را توضیح دهد ناامید می شود و جیغ کشیدن و بهانه گیری را آغاز می کند.

مراقب باشید خیلی در موقعیت هایی که باعث ناراحتی کودک می شود، قرار نگیرید. به طور مثال، اگر او هنگام گرسنگی عصبانی می شود و شروع به بهانه گیری می کند حتما میان وعده های کوچکی در کیف خود داشته باشید. اگر هنگام غروب بهانه گیر و عصبی می شود، سعی کنید خریدهای خود را ابتدای روز انجام دهید.

اگر با تغییر فعالیت ها مشکل دارد حتما پیش از هر تغییری به او مساله را گوشزد کنید. به طور مثال، اگر قصد دارید تا نیم ساعت دیگر زمین بازی را به مقصد خانه ترک کنید حتما این مساله را با در میان بگذارید. اجازه دهید از این تصمیم آگاه شود.

اگر متوجه شدید الان است که بهانه گیری های کودک آغاز شود، بلافاصله حواس او را پرت کنید: اسباب بازی به او بدهید، مکانش را عوض کنید، شکلک های خنده دار در بیاورید یا توجه او را به پرنده در حال پرواز جلب کنید.

کودک در این سنین مستقل بودن را می آموزد بنابراین تا حد امکان به او حق انتخاب بدهید. البته نه اینکه از او بپرسید می خواهد همه وقت خود را چگونه سپری کند. بگویید: «هویج یا ذرت می خواهی؟» به جای اینکه بگویید: «ذرت هایت را بخور!» به او احساس کنترل داشتن بر اوضاع را منتقل کنید.

توجه کنید که چقدر از کلمه «نه» استفاده می کنید. اگر زیاد از آن استفاده می کنید در واقع شرایط را برای خود و کودکتان پر اضطراب و سخت می کنید. سعی کنید این مساله را کنترل کنید.

شاید بهانه گیری های روزانه برای کودکان امری طبیعی باشد اما باید مراقب مشکلات احتمالی هم باشید. هر گونه تنش و استرسی که در خانه وجود دارد می تواند در بیشتر شدن کج خلقی و بهانه گیری های کودک تاثیر بگذارد.

اگر کودک به طور مدام بهانه گیر است و به خود یا دیگران آسیب می رساند حتما از یک متخصص کمک بگیرید. پزشک یا مشاور کودک می تواند شما را با هر گونه تغییر رفتاری در کودک آشنا کند و این جلسات به شما یاد می دهند چگونه رفتارهای آینده کودک را پیش بینی و رفتار کنید.

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

دفتر سعادت آباد:

۰۲۱-۲۲۳۵۴۲۸۲ خط ویژه

با سلام

مادر گرامی این رفتار ها در این سن می تواند دلایل مختلفی داشته باشد اول اینکه باید توجه داشته باشید در این سن کودکان مشکلات را رفتاری نشان می دهند و سعی دارند که به انها توجه مثبت نشان داده شود و برای جلب توجه گاها دست به هر رفتاری می زنند و ممکنه مشکل پزشکی باشد و دلیل این بهانه گیری ها و گاهی پرخاشگری یک مساله پزشکی باشد که باید بررسی شود نوع رتفار شما و واکنش نشان دادن خود شما هم مساله ای است که باید پرداخته شود .همه این احتمالات در مورد فرزند شما مطرح است و البته یک سری مسائل دیگر که بهتر است حتما حضوری به روانشناس کودک مراجعه داشته باشید ولی نگران نباشید مساله ای نیست که غیر قابل رفع باشد

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۹۸۲۱۲۲۳۵۴۷۹۰

موفق باشید

مشکل کودک اول با فرزند دوم

باسلام، من دو تا پسر یکی ۳٫۵ ساله و دیگری ۴ ماه دارم، از زمانیکه بچه دوم به دنیا اومده، پسر اولم دیونه شده، البته مما مرتب سعی میکنم از پسر اول تعریف و تمجید کنیم و براش اسباب بازی بخریم ولی خیلی لجبازی میکنه، منم بعضی موقع ها از دستش عصبانی میشمو دعواش میکنم، که البته بعدش خیلی ناراحت میشم.

از طرفی خوب میدونم تنبیه کردن اثر تربیتی نداره ولی واقعا منو به سطوح در میاره، جدیدا هم منو کتک میزع، کاری که هیچ موقع نمی کرد. البته میدونم بچه دوم مثل هوو واس پسر اولم میمونه، ولی با این وجود و آگاهی نمی دونم چه راهی رو در پیش بگیرم که خودم هم آروم بشم.

پاسخ

اینکه شما توجه مثبت به فرزند اول داشته باشید درسته منتهی اون در سنیه که درکی نسبت به وجود فرد دوم و گرفته شدن محبت داره و چون هنوز خودش احتیاج به توجه ویزه و خاص داره این شرایط اونقدر براش ازار دهنده هست که چون در این سن بیانی مشکلات رو نمیگن به صورت رفتار هایی که تا کنون نداشته نشان می دهد منتهی باید حتما با روانشناس کودک مشورت داشته باشید و راهکار هایی در این زمینه بگیرید

باید تلاش کنید با قصه برای کودکتان شرایط را بیان کنید حتی اجازه بدید در غذا دادن جزئی به فرزندتون از ۶ ماهگی به بعد کمک کند.راجب اینکه قراره دوستی براش بشه صحبت کنید زبان کودکانه را بلد باشید تا متناسب با سطح درک او پیش روید

او شرایط را درک خواهد کرد همسر شما هم نقش مهمی در این رابطه دارد وقتی شما درگیر فرزند دیگر هستید باید با او بازی کند توجه مثبت نشان دهد او را بیرون ببرد و از او نظر خواهی کنید حتی در مورد خریدهایی مثل لباس برای برادر کوچکترش ارامش و صبر شما مسائل را مرتفع می کند و اصلا نباید با عصبانیت واکنش نشان دهید چوئن شرایط سخت تر خواهد شد .امیدوارم به زودی مسائل مرتفع شود و هر دو فرزند شما با توجه شما رشد سالمی داشته باشند

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۹۸۲۱۲۲۳۵۴۷۹۰

پسر ۵ ساله مشکلات خواب

باسلام پسری ۵ ساله دارم که حدود یک ماهه شب ها از خواب بیدار میشه حالتی شبیه خوابگردی داره برای درمان آن چکار کنم ؟ واقعا درمان داره باتشکر

پاسخ

فرزند شما ممکنه دچار اختلال خوابگردی شده باشد و با مراجعه به روانپزشک قابل درمان است چون این اختلال بیشتر

در پسران اتفاق می افتد و مشکل خاصی نیست و جای نگرانی نیست در این اختلال در حالت خواب عمیق ممکنه دچار خوابگردی شوند که اگر شدت پیدا کند مشکل ساز است چون متوجه رفتارهاشون نیستند حتی ممکنه از منز ل خارج شوند و متوجه نشود و در این اختلال روز بعد چیزی یادشان نمی اید و شما هم نباید بازخوردی نسبت به رفتارش داشته باشید و یا تذکراتی بدهید نوع تغذیه و یا اختلال در سیستم عصبی ممکنه علت مشکل باشد و بهتر است سریع تر زیر نظر روانپزشک درمان را شروع کنند و اگر نیاز باشد به متخصص مغز و اعصاب هم ارجاع می دهند

امیدوارم زودتر بهبودی ایجاد شود

در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

۰۲۱۲۲۶۸۹۵۵۸

موفق باشید

منبع: کودک و نوجوان

صفحه اصلی سایت مرکز مشاوره

administrator

مقالات مرتبط

1,419 نظرات

  • فاطمه , ژانویه 17, 2017 @ 10:40 ق.ظ

    سلام دختری دارم ۲ساله زمان خواب خودشو به پتوش زیاد میماله میماله طوری که باعث نگرانی ما شد ما ماهواره نداریم فیلم فیلم عکس بد نگاه نمیکنیم حتی خانوادهامونم ماهواره ندارم ندارن زمانی که خوابش بیاد میخوابه ولی این کارو زمانی انجام میده که خوابش نمیبره بنظرتون چیکار کنم

    • مشاور , ژانویه 17, 2017 @ 11:47 ق.ظ

      با سلام
      در این سن کودکان کنجکاوی هایی را دارند و طبیعی است منتهی همیشه دیدن ماهواره سبب این مساله نیست برای مثال دیدن اتفاقی ارتباط پدر و مادر و یا مشکلات عاطفی و هیجانی کودک را به این سمت می کشد و این رفتار و احساس تخیله هیجانی برای او لذت بخش است منتهی برای بررسی بیشتر اگر بازهم نگرانی وجود دارد به روانشناس مراجعه کنید

      برای مشاوره حضوری و راهنمایی در این زمینه می توانید با شماره زیر تماس حاصل فرمایید:
      ۴۴۰۳۴۴۹۰–۰۲۱
      .

      موفق باشید

  • ناشناس , ژانویه 17, 2017 @ 2:51 ب.ظ

    من دختری دارم دوازده ساله که جدیداخیلی پرخاشگرشده وهمیشه فکرمیکنه مامانش اورادوست نداره ولی این طورنیست جدیداتوروی مامانش باصدای بلندحرف میزنه وحتی توهین خیلی زشت انجام میده که دیدن همچنین مسائلی برای ماسخته ونمیدونم چکارش کنم واین حس داره که ماهاخواهرکوچکتربیشتردوست داریم راهنمایی بفرمایید

    • مشاور , ژانویه 17, 2017 @ 8:30 ب.ظ

      با سلام
      دوست عزیز این سن سن نوجوانی است و بچه ها با بزرگتر ها دچار تعارض می شوند و فکر می کنند فقط خودشان درست می دانند و درست عمل می کنند و دیگران متوجه شرایط آنها نیستند .بهتر است در این دوران ارتباط صمیمی و دوستانه باشد و دوستان او نیز کنترل شوند البته نامحسوس
      و شرایط او را درک کنید چرا که خود فرد درگیری ذهنی بسیاری دارد و مدام شرایط را بررسی می کند و فکر اینده و هویت و همه این مسائل به یک باره هجوم می اورد .
      به هر حال دوره ای است گذرا منتهی برخورد شما مهم است و البته جای نگرانی نیست .
      موفق باشید

  • سمیرا , ژانویه 17, 2017 @ 3:20 ب.ظ

    با سلام
    پسرم یه سال و ۲ماهه موقع ای که چیزی میخواد یا کاری رو نمیتونه انجام بده جیغ میزنه ما باید چه عکس العملی نشون بدیم؟
    ایا این لجبازیه

    • مشاور , ژانویه 17, 2017 @ 8:05 ب.ظ

      با سلام
      جیغ زدن کودکان اغلب ابزاری است برای رسیدن به خواسته هایشان، گاهی نیز شیوه بیان خود و شیوه ارتباطی است و گاهی این دو حالت با هم در می آمیزد. بر اساس وضعیت رشد و سن کودک، جیغ زدن می تواند طبیعی و غیر طبیعی باشد. برخورد والدین و اطرافیان با این پدیده در شکل گیری رفتار های ارتباطی و ویژگی های شخصیتی کودک تعیین کننده است و برخورد نامناسب والدین وضعیت دشواری را می آفریند. رعایت نکات ذیل در برخورد مناسب با این مشکل مناسب است:
      ۱٫وضعیت رشدی کودک خود را در نظر بگیرید/ تا قبل از ۱۸ماهگی به طور طبیعی آواها، گریه و جیغ شیوه ای برای بیان خود و برقراری ارتباط و جلب توجه دیگران است. جیغ زدن در این مرحله با شدت و دفعات معمولی، امری طبیعی است. این نوع رفتار ها در مرحله پیش زبانی طبیعی بوده و به مرور زمان کم می شود. اگر والدین صبور باشند و با شوخی یا جدی، جیغ زدن ها را تقویت نکنند این دوره با کمی دشواری سپری می شود اما اگر به صورت افراطی به کودک بی توجه باشند و یا به جیغ زدن کودک حساس بوده و واکنش های افراطی نشان دهند این مرحله طولانی می شود و گاهی در مراحل بعدی که کودک توانایی بیان کلامی پیدا می کند جیغ زدن را وسیله ای برای جلب توجه و بیان خود قرار می دهد.
      ۲٫رفتار جیغ زدن را تحلیل کنید/ از آن جا که کودک توانایی اولیه بیان خواسته خود از طریق ایما و اشاره و به کار بردن جملات ابتدایی را ندارد ممکن است جیغ زدن، ابزار کودک برای تحمیل خواسته های خود به دیگران باشد و برای برخورد مناسب با آن باید دید کودک در چه زمان هایی، به چه دلیلی، به چه اندازه و چگونه از این رفتار استفاده می کند و به ویژه مشخص شود در هنگام و در پایان جیغ زدن واکنش دیگران به این رفتار کودک چیست؟ برای شناخت بیشتر رفتار کودک می توانید رفتار او را مشاهده و ثبت نمایید. اگر در طی ۱۰روز این کار را پیگیری کنید مطالب زیادی از رفتار کودک و واکنش اطرافیان کشف می کنید که به درک عمیق تر این وضعیت کمک بسیاری می کند.
      ۳٫مهارت های ارتباطی خود و کودکانتان را افزایش دهید/ هرچقدر ارتباط والدین با کودک غنی تر و کودک در بیان خواسته خود ماهرتر شود، رفتار هایی نظیر جیغ زدن کم می شود. تا می توانید ارتباط خود را با کودک تقویت کنید. مهارت های بازی کردن و سرگرم کردن کودک را در خود افزایش دهید. به کودک یاد بدهید با اشاره یا بیان کلمه های ساده، خواسته خود را مطرح کند.
      ۴٫جیغ زدن را در کودک تقویت نکنید/ یکی از مهم ترین عوامل پرخاش و جیغ کودکان، آن است که والدین پس از جیغ زدن و سر و صدا راه انداختن در مقابل خواسته کودک تسلیم می شوند. جیغ زدن کودک با رسیدن به خواسته اش و یا با تغییر وضعیت به نفع او پایان می یابد و کودک یاد می گیرد هرچه بیشتر جیغ بزند مزایا و امتیاز های بیشتری به دست می آورد
      ۵٫ به خواسته های معقول و مناسب کودکتان اهمیت دهید/ همه افراد نیازمند توجه مثبت اطرافیان هستند به ویژه کودکان در سنین زیر ۵ سال نیاز بیشتری دارند و توجه به کودکان و رسیدگی به خواسته های به جا و نیازهای ضروری آن ها یکی از وظایف اصلی والدین است. هرچند ایستادگی همراه آرامش در مقابل خواسته های غیر لازم و نابجای کودکان لازم است اما ضروری تر آن است که والدین، توجه خاصی به خواسته های کودک بکنند و نیازهای اصلی او را با مهربانی و گشاده رویی و بدون منت برآورده سازند تا کودک ضمن احساس امنیت، محبت والدین را درک نماید.
      ۶٫رفتارهای اتفاقی کودک را نادیده بگیرید/ برخی از بدرفتاری ها و جیغ زدن های کودک از سر بی حوصلگی، خستگی و یا اتفاقی است. در این شرایط، صبور باشید و جیغ او را نادیده بگیرید. جیغ زدن باعث تحلیل انری کودک می شود و تارهای صوتی و دیافراگم کودک را دچار خستگی می نماید، بنابراین کودک نمی تواند به مدت طولانی آن را ادامه دهد.
      ۷٫به کودک پیام ها و هویت منفی ندهید/ گاهی والدین و اطرافیان، آگاهانه و یا اغلب، ناآگاهانه به کودک هویت منفی می دهند، اسم ها، خطاب ها و عبارت هایی به کار می برند: نظیر “جیغ جیغو”، “مگه بلندگو قورت دادی”، “از دستت خسته شدیم”و .. .این عبارت ها، پیام هایی منفی اند که به حل مسئله کمک نمی کنند و رفتار نامناسب کودک را به ویژگی شخصیتی تبدیل می نمایند.
      ۸٫به رفتارهای مثبت کودک توجه کنید/ به جای تمرکز بر جیغ زدن و رفتار نامناسب کودک، به دیگر رفتارهای مثبت او را به ویژه هنگامی که آرام است یا با آرامش بازی می کند و خواسته های خود را صحیح مطرح می کند، توجه کنید. هرچقدر بیشتر به رفتارهای مثبت و ارتباط های آرام او توجه کنید، رفتارهای منفی او ضعیف تر و کاهش می یابد. یکی از واکنش های مخرب والدین در مقابل جیغ فرزند، فریاد زدن و آرام کردن او با صدای بلند است و یا در حالی که خود والدین با فریاد و صدای بلند با کودک صحبت می کنند یا او را تهدید و تنبیه می کنند، انتظار دارند کودک آرام باشد.

      موفق باشید

  • م.ا , ژانویه 18, 2017 @ 3:57 ب.ظ

    سلام

    دوتا پسر دارم هشت ساله و۳٫۵ سال .بعضی اوقات با هم بازی میکنند وخیلی اوقات هم دعوا میکنند وبرادر بزرگتر ،کوچکترو میزنه وپرخاشگری میکنه برای رابطه بهترچه باید کردچون خیلی برام مهمه که در اینده روابط خوبی داشته باشند

    • مشاور , ژانویه 18, 2017 @ 10:52 ب.ظ

      با سلام
      اگر برای هر یک از فرزندان زمانی مناسب صرف کنیم و شنونده اظهارات و احساسات آنها باشیم ، احساس آنها درباره توجه ما به آنها بدون خدشه می ماند و مطمئن هستند که برای والدین خود اهمیت دارند. با دقت وهوشیاری مداخله کنید یا حداقل پس از ۵ دقیقه ی اول درصحنه حاضر شوید. حضور به موقع شما درصحنه درگیری ، کمک می کند تا بتوانید به مسئله پی ببرید و مانع عصبانیت فرزندان و صدمه زدن یا اهانت کردن آنها به هم بشوید. پیش از شروع و ادامه یافتن درگیری ، راحت تر می توان اضطراب و ناراحتی موجود را برطرف ساخت. اگر نتوانستید به موقع حاضر شوید از فرزندانتان عذرخواهی کنید : ” متأسفم از این که نتوانستم به موقع حاضر شوم و از بروز حوادث ناراحت کننده جلوگیری کنم . به من بگویید چه اتفاقی افتاده است ؟”

      فرزندان ما پس از درگیری می توانند به راحتی رفتاری دوستانه با یکدیگر داشته باشند، البته درصورتیکه مورد سرزنش قرا رنگیرند. اگر والدین بتوانند درخانواده به طور منصفانه رفتار کنند و مسئولیتها را برعهده بگیرند، فرزندان میتوانند احساسات درونی خود را بهتر ابراز کنند و از آسیب دیدگی های روحی در امان بمانند. به آرامی و نرمی با آنها گفت و گو کنید. به نوبت از هر یک از آنها بپرسید که چه اتفاقی افتاده و به سخنان هردو با دقت گوش دهید. بیان کردن احساسات درونی مهمترین بخش درگیری است. به آنها فرصت کافی بدهید؛ زیرا برقراری پیوند دوباره نیاز به زمان کافی دارد. در برخی موارد، یکی از کودکان به دیگری ضربه وارد کرده و فرار میکند. در اینگونه موارد، واکنشهای خود را تغییر دهید؛ بطور مثال بار اول وقت بیشتری با کودک آسیب دیده یا مجروح صرف کنید و سپس به سوی فرد دیگر بروید. بار دوم فقط به کودک آسیب دیده توجه کنید. هر دو کودک به کمک شما نیازمندند. کودکی که ضربه را وارد کرده احساس پشیمانی میکند، او فرد بی مسئولیتی نیست بلکه نتوانسته احساس خود را بیان کند و کنترل خود را ازدست داده است.

      اغلب کودکان یکدیگر را دوست دارند و به طور طبیعی به سوی هم کشیده می شوند. اگر والدین به موضوع هایی که دوست

  • آروین , ژانویه 18, 2017 @ 4:07 ب.ظ

    سلام من ۱۲ سالمه اما فکر میکنم یه کم بیشتر از سنم میفهمم.مامان و بابام زیاد بحث میکنند اما کارشون به زدن همدیگر نرسیده.منم یک بچه ی احساسی هستم خیلی خیلی احساسی.از دعوا بین پدر مادرم متنفرم.هیچوقت به مامان بابام نمیگم منو ببرید مشاوره.من همیشه فکر میکنم که آخر دعواها طلاق است . خیلی گریه میکنم.همیشه من اونارو آشتی میدم یا از قهرشون جلو گیری میکنم. اما به من میگن به تو ربطی نداره خیلی از طلاق میترسم خیلی نگرانم چه کار کنم؟من هیچوقت جلوی آن ها گریه نمیکنم.

    • مشاور , ژانویه 18, 2017 @ 10:35 ب.ظ

      با سلام
      بهتر است اگر در مدرسه مشاور دارید با او صحبت کنید و
      بدونید که درسته رفتارهای پدر و مادر
      باعث ازار روحی شما میشه و درگیری ذهنی ایجاد می کند ولی بهتر است در فامیل فرد که بهش اطمینان دارید واسطه باشه تا پدر و مادر شما به صورت حضوری مراجعه کنند و تا اونها مشکلاتشون درست بررسی و حل نشه فرض اینکه شما خودتون مراجعه کنید کفایت نمی کنه و آسیب اون محیط شما رو تهدید میکنه
      موفق باشید

  • یسنا , ژانویه 21, 2017 @ 8:53 ق.ظ

    دختری دارم هشت ساله.ک تقریبا از سه سالگی خودشو میمالید ب پتو یا بالشت..و با پرت کردن حواسش سعی میکردیم که از این حالت بیرون بیاد..ولی باز هم ادامه میده تقریبا ماهی دوبار..خواهشا ی راهنمایی یا دکتر مجرب معرفی کنید

    • مشاور , ژانویه 21, 2017 @ 6:09 ب.ظ

      با سلام

      امکان اینکه کودک شما دچار خود ارضایی شده باشد هست ولی
      برای کودکان به مفهوم ارضای بزرگسالان مطرح نمی شود .شرایط استرس زا و مسائل روحی باعث می شود با این کار ارامش خاطر کسب کنند.
      البته دیدن صحنه ارتباط جنسی والدین و دیدن فیلم های ماهواره ممکن است موثر باشد و حتی داشتن دوست و فردی که در این سن یا بزرگتر کودک را مجبور به نمایشگری الت تناسلی کرده باشد اهمیت دارد
      به هر حال
      باید با روانشناس به صورت حضوری صحبت شود .

      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
      ۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸
      موفق باشید

  • م , ژانویه 21, 2017 @ 4:46 ب.ظ

    با درود
    پسرم ۴ سال و هفت ماه دارد . حدود ۶- ۷ ماهی است که عادت کرده مرتب دست به آلت تناسلیش میزند از هر طریقی سعی می کنیم که فراموش کند نمی شود مدتی شلوار های جین بسیار محکم به تنش می کردیم که البته از شدت عادتش کاست ولی ادامه ندادیم زیرا اصلا با آنها راحت نبود. خیلی جالبه که گاهی الفاظ محبت آمیز و بامزه ای به آن می گوید . در مهد کودک هم چند بار که با خمیر مجسمه مجسمه ای ساخته و یا نقاشی ای می کشید آلت تناسلی آنها را هم می کشید.
    از ۴ ماه پیش من (مادرش) در شهر دیگری دانشجو شده ام و معمولا ۳ روز در هفته را نبودم و گاهی هم این غیبت به یک هفته میرسیده و در این مدت نزد پدرش بوده است. پسرم به شدت به من وابسته است و با پدرش کمتر صمیمی هست ولی خب بالاجبار با این رفت و آمد من کنار آمده است و از طرفی اوایل حس می کردم چون من نبودم بیشتر دست به آلتش میزد.
    در کل حدود ۶ ماه بعد از آنکه پسرم را در ۱ سال ۱۰ ماهگی از شیر گرفتم عادت کرده که دست به سینه های من میزند و بیشتر این عمل را زمانی که می خواهد بخوابد انجام می دهد ( لباس خواب می پوشم و دسترسی به آنها برایش آسان است.) نزد خودمان می خوابد. هنوز هم مثل زمانی که شیر میخورد دوستشان دارد.
    و مشکل آخرش اینکه چند بار دیدیم که با بچه های فامیل هم سن و سالش کارهای ناشایستی می کردند، مثلا یکبار با دختر عمه اش شلوارهایشان را درآورده بودند و در اشپزخانه خانه پدربرزگشان خودشان را می شستند و یکبار دیگر با پسر عمویش شلوارشان رو در آورده بودند و آلتهایشان را به هم میزدند . و این موارد در حالی است که پسرم به هیچ عنوان حتی شلوارش را جلو هیچ بچه یا بزرگی عوض نمی کند و می گوید زشت است ! نمی دانم چرا این اعمال را انجام داده در حالیکه اینقدر در این مورد شرمی است . نمی دانم دلیل این رفتارها چیست؟؟ و چگونه باید برخورد کنم؟؟ تند برخورد کنم ؟؟ چگونه نصیحتش کنم و به او چه بگویم؟؟؟
    خواهش می کنم کمکم کنید.

    • مشاور , ژانویه 21, 2017 @ 7:23 ب.ظ

      با سلام

      عادت دست زدن به آلت تناسلی در کودکان
      کودکان در هر سنی ممکن است به اعضای تناسلی خود دست بزنند یا با آن بازی کنند این عمل را ممکن است کودک حتی در سن پنج یا شش ماهگیانجام دهد. بدین ترتیب که کودک در حالی که به پشت خوابیده است دو ران خود را به هم نزدیک می کند و با حرکات منظم و ریتمیک لگن خود را بالا و پایین می برد یا کودک در حالی که به شکم خوابیده است و زانوها و دست هایش روی زمین قرار دارد با حرکاتی منظم و ریتمیک خود را به جلو و عقب می برد.
      کودک در سن یک سالگی ممکن است هنگامی که در بغل مادر است با حرکت دادن ناحیه ی کفل خود دائما دستگاه تناسلی خود را به سینه و شکم مادر بمالد و این کار را در اکثر مواقعی که در بغل مادر انجام دهد. کودک در سن دو سالگی ممکن است دستگاه تناسلی خود را به طور مکرر به دسته ی میز یا صندلی و یا به لبه ی دیوار بمالد.
      هنگامیکه کودک چنین عملی را انجام می دهد صورت او برافروخته و قرمز رنگ می شود و عرق سردی به پیشانی او می نشیند و به یک نقطه خیره می شود. بعضی از مواقع صورت کودک پریده و بی رنگ می شود و به عمل خود ادامه می دهد.
      کودک این عمل را ابتدا بدون پروا به راحتی جلوی پدر و مادر و حتی دیگران انجام می دهد ولی اگر آنان او را سرزنش کردند ، کودک به محل خلوتی می رود و در گوشه ای دور از چشم دیگران چنین عملی را انجام می دهد.
      چرا کودک چنین کاری را انجام می دهد؟
      در بعضی از مواقع دست زدن مکرر و زیاد از حدِّ مادر به دستگاه تناسلی کودک و یا شستشوهای متعدد ، سبب می شود که کودک یاد بگیرد که به دستگاه تناسلی خود دست بزند و یا آن را مالش دهد و یا از کودکان دیگر تقلید کند.
      اگر زندگی روزمره ی کودک یکنواخت و خسته کننده باشد و کودک سرگرمی و دلخوشی نداشته باشد و رابطه ی او هم با کودکان و افراد دیگر خانوادهمطابق میل و دلخواه نباشد ، کودک خسته و بی حوصله و دلتنگ می گردد و به این عمل متوسل می شود تا به خود آرامش و تسلی دهد.
      ۵- بعضی از مواقع کودک به طور اتفاقی یک مرتبه به دستگاه تناسلی خود دست می زند و مادر او را از این عمل منع می کند و کودک برای جلب توجه مادر و دیگران به این کار ادامه می دهد.

      Setup Timeout Error: Setup took longer than 30 seconds to complete.

      پدر و مادر مخصوصا مادر با دیدن کودک که چنین عملی را در گوشه ای انجام می دهد ، ابتدا وحشت زده می شوند و نگرانی عمیق به او دست می دهد و تصور می کند که کودک ، عمل جنسی غیرمعقول انجام می دهد و دچار انحراف جنسی شده است و از این می ترسد که این عمل تا هنگام بلوغ و دوران زناشویی او نیز ادامه یابد .
      بنابراین بعضی از مادران در همان موقع مانع از انجام دادن این عمل کودک می شوند و او را کتک می زنند و یا تهدید به بیرون کردن از خانه می کنند. بعضی از مادران به کودک می گویند : (( اگر این کار را انجام دهی آلت تناسلی ات قطع میشه)).
      بعضی از مادران در کمین کودک می نشینند و موقعی که او در گوشه ای مشغول چنین عملی می شود یقه اش را می گیرند و او را سرزنش می کنند . بعضی دیگر این عمل کودک را در جلو کودک به افراد فامیل و یا همسایگان یا همسالانش می گویند و تصور میکنند که کودک خجالت زده خواهد شد و دیگر این عمل را انجام نخواهد داد.
      اکثر این واکنش های پدر و مادر صحیح و منطقی نبوده و اشتباه است. پدر و مادر اگر متوجه شدند که کودکشان چنین عملی را انجام می دهد نباید نگران شوند زیرا کودک دچار انحراف جنسی نیست یا از نظر جنسی کمبود و نقصانی ندارد و یا دچار بیماری های عصبی نیست این عمل کوک به نظر بعضی از متخصصین شبیه مکیدن شست و انگشت است و کودک برای ارضاء آرامش خود چنین عملی را انجام میدهد.
      این عمل کودک موقتی است و ادامه نخواهد یافت ولی رفتار غیر صحیح پدر و مادر ممکن است سبب شود که عمل کودک ادامه یابد. موقعی که پدر و مادر می بیند که کودک این عمل را انجام میدهد باید به آن اهمیت ندهند و توجهی نکنند و هیچ واکنش غیرمعمولی نیز از خود نشان ندهند.
      پدر و مادر نباید کودک را سرزنش یا تهدید کنند و نباید حتی کلمه ای درباره ی آن به او بگویند زیرا کودک معصوم نمیداند که این عمل او از نظر اجتماعی و فرهنگی پسندیده نبوده و زشت است ولی کودک اگر درک کرد که عمل او مورد توجه پدر و مادر است به عمل خود ادامه خواهد داد.
      اگر علتی از قبیل تورم و خارش در ناحیه ی دستگاه تناسلی کودک وجود دارد و یا کودک دچار انگل کرمک می باشد باید به وسیله ی پزشک معاینه شود و درمان گردد. پدر و مادر باید سعی کنند محیط کودک محیطی گرم و توأم با مهر و محبت بوده و کودک کاملا سرگرم باشد.
      پدر و مادر باید سعی کنند زمانی را که کودک به این عمل مبادرت میکند (( حداقل آن زمان )) زمانی دلخواه کودک بوده و کودک در آن زمان کاملا سرگرم باشد زیرا اگر کودک تنها شد و کاری نداشت که انجام دهد شروع به این عمل خواهد کرد. بعضی از کودکان این عمل را قبل از خوابیدن انجام میدهند یعنی موقعی که کودک از مادر جدا شده و تشویش و هیجان حدا شدن به او دست می دهد وچنین عملی را انجام می دهد.
      در چنین مواردی مادر میتواند هنگام خوابیدن کودک مدتی نزد او بنشیند و دست های او را در دست خود بگیرد تا کودک به خواب برود. اگر نوزاد دیگری مدتی است به خانواده اضافه شده است و همه ی محبت ها و توجه ها که قبلا از آن ِ این کودک بوده قطع شده و مادر تمام وقتش را به پرستاری و تغذیه ی کودک دیگر اختصاص داده است باید مهر و محبت و توجهش را به وی برگرداند تا کوک احساس اعتماد و آرامش قبلی خود را دو مرتبه به دست آورد و این عمل را که برای تسلی بخشیدن خود انجام می دهد متوقف و فراموش کند.
      موفق باشید

    • راهنما , ژانویه 23, 2017 @ 10:56 ق.ظ

      رفتارهای مشخص دخترانه و پسرانه در سن ۵-۴ سالگی تثبیت و بعد از آن ، این رفتارهای کلیشه ای ادامه می یابد . تغییر در رفتارهای جنسی و نقش جنسیتی در کودکان باید از جهت اختلال در روند شکل گیری هویت جنسی مورد بررسی قرار گیرد .

      ارتباطات جنسیتی ، الگو های خاصی نسبت به کودک دارند . در دوران شیرخوارگی ممکن است بچه ها اقدام به دستکاری ناحیه تناسلی خود کنند . دستکاری ناحیه تناسلی فعالیتی طبیعی در کودکان است ، که بویژه در سنین ۱۹-۱۵ ماهگی در کودکان ظاهر می شود و قسمتی از کنجکاوی کلی کودکان نسبت به بدن خودشان است . بین سنین ۵- ۲ سالگی نیز افزایش بارزی در کنجکاوی به ناحیه تناسلی و بازی های جنسی و تمایل به هم جنسان دیده می شود . این فعالیت ها با احساسات لذت بخش حاصله تقویت می شوند .

      در دید کلی ، یادگیری جنسی از طریق تعامل والد – فرزند شامل برآورد نیازهای شیرخوار ، در آغوش کشیدن و تقویت و تنبیه فعالیت های مرتبط با جنس صورت می گیرد . در آغوش کشیدن و تماس فیزیکی مناسب موجب ایجاد امنیت هیجانی و حس مثبت در شیرخواران نسبت به بدنشان شده و با ایجاد تصویر مناسبی از بدن خود ، در شکل گیری آتی عزت نفس جنسی سودمند خواهد بود . تصویر بدنی مناسب از خود از طریق کسب مهارت در فعالیت های جسمی اولیه و رویکرد مثبت والدین نسبت به تکالیفی هم چون آموزش آداب توالت حاصل می شود . در جریان این روند رشدی روانی جسمی ، کودک از راه تقلید ، پاداش و اجبار رفتارهائی را می پذیرد که فرهنگ پیرامون ، آنها را مناسب با نقش جنسیتی او تعیین کرده است . در طی این دوره کودک در مورد اندام جنسی خود کنجکاوی می کند . در این مرحله است که کودک آلت جنسی خود را کشف می کند . درست همانگونه که سایر قسمت های بدن خود را کشف می کند . اگر این کنجکاوی طبیعی تلقی شود و با آن با صداقت و مناسب با سن کودک برخورد شود ، کودک شگفتی دنیا را پذیرفته و در نقشی که دارد احساس رضایت خواهد کرد
      کنجکاوی کودکان بصورت سؤالات متعدد در این دوره بیان می شود و نحوه پاسخ به این سؤالات و امتناع کودکان قابل تأمل است . این کنجکاوی ها علاوه بر پرسش سؤالات ممکن است به صورت برهنگی و در آوردن لباس ها ، بازی با دوستان ، بازی با ناحیه تناسلی خود و خود ارضائی بروز کنند . جهت اداره مناسب این روند رشدی توجه به موارد زیر کمک کننده خواهد بود .

      رفتار های روانی جنسی کودکان خود را با مسائل بزرگسالان مورد مقایسه قرار ندهید . هرگز در مورد این رفتارها شتاب زده قضاوت نکنید و در مورد علت انجام این رفتارها تأمل کنید .

      در مورد الگوهای رفتاری خود و پیام های در یافتی از تلویزیون در رابطه با موارد مرتبط با مسائل جنسی از جمله طرز لباس پوشیدن ، شوخی ها و ارتباطات تجدید نظر کرده و سعی در تعدیل این الگوها نسبت به سن کودک تان داشته باشید . بچه های کوچک زیاد تقلید می کنند و هر آنچه که از سوی بزرگترها می بینند ، انجام می دهند ، حتی اگر پی به اهمیت آنچه که تقلید می کنند ، نبرده باشند .

      به فرزندان خود بویژه با بزرگ تر شدن آن ها بیاموزید که شما پدر و مادری هستید که بتوانند از شما سؤال کنند . یعنی پدر و مادری که حتی به ناراحت کننده ترین سؤالات به گونه ای پاسخ می دهید که راه برقراری ارتباط نزدیک تر و با احترام را باز نگه می دارد . زیرا در غیر این صورت کودکان منابع دیگری برای ارضاء نیازهای اطلاعاتی و کنجکاوی های خود جستجو خواهند کرد . طوری با کودکتان رفتار کنید که همیشه شما را در کنار خود احساس کنند .

      در مورد سؤالات و رفتارهای جنسیتی هیچ گاه به تنبیه متوسل نشوید و از تحقیر و سرزنش کودکتان خودداری کنید . زیرا این کار نتیجه ای معکوس خواهد داشت و منجر به پنهان کاری و احساس گناه و خجالت افراطی می گردد . اگر موضوعات جنسی تابو شمرده شده و پرسش های کودک با خشونت رد شود ، شرم و ناراحتی زیاده از حد در کودک ایجاد شده و موجب تداخل در شکل گیری عزت نفس جنسی آتی وی می شود .

      پاسخ سؤالات را به آینده واگذار نکنید و به کودکان خود پیام های گیج کننده و مبهم ندهید . خجالت خود را در این زمینه کنترل کنید و دچار اضطراب و تشویش نشوید . « هر وقت بزرگ شدی خودت می فهمی » ، « این مسائل مربوط به بزرگترهاست » ، « این حرف ها زشت هستند » ، « اگر از این حرف ها بزنی دهانت زخم می شود » ، پاسخ هائی هستند که به هیچ وجه کمکی به کودک نمی کنند .

      · برخورد شدید و توأم با عصبانیت به سؤالات رفتارهای جنسی کودکان خود نداشته باشید . به جای برخورد خصمانه و پرخاشگرانه در این موارد ، ضمن حفظ آرامش خود ، به بچه ها بیاموزید چه کاری مناسب است و چه کاری نامناسب و این که چگونه با بخش های خصوصی بدن خود و دیگران برخورد مناسبی داشته باشد ، این قبیل واکنش ها در رفع کنجکاوی کودکان نه تنها مؤثر نبوده بلکه منجر به عواقب نامناسب از جمله پنهان کاری ، شرم افراطی ، اعتماد به نفس پائین ، اشکال در روابط جنسی آتی خواهد شد

      · در برخورد با رفتارهای جنسی نامناسب کودکان از جمله بازی ها ، ضمن بررسی علت انجام این گونه رفتارها ، نادرست بودن آنها را به صورت ساده و روشن توضیح دهید . از توجه افراطی و گوشزد کردن مکرر خودداری نمائید . محدوده ها و مرزها را با کلماتی ساده توضیح دهید . حریم خصوصی افراد و بخش های خصوصی بدن را برای کودکان شرح دهید .

      · در صورتی که کودک شما به ناحیه تناسلی خود دست می زند ، بعد از بررسی سایر علل از جمله ناراحتی های جسمی مثل خارش و …. ، بر نادرست بودن این عمل تأ کید کنید . توجه او را به فعالیت های دیگری جلب کنید و از یادآوری مکرر موضوع خودداری کنید . تکنیک بی اعتنائی نیز ممکن است در پایان بخشیدن به این موضوع در کودکان کم سن تر مفید باشد . اگر این مورد در هنگام خواب پیش آید با خواندن کتاب و پرت کردن حواس و تغییر برنامه خواب می توانید این عادت را کاهش دهید .

      · در صورت درآوردن لباسها ، با تأکید بر نادرست بودن بازی بدون لباس ، به آن ها کمک کنید تا لباس خود را بپوشند و در صورت تکرار ، در زمان بازی مراقبشان باشید .

      · در موارد طرح سؤالات از طرف کودکان ، به هر یک از سؤالات فرزندتان به طور خلاصه پاسخ دهید اطلاعات بیش از اندازه و توضیحات اضافی به فرزندتان ندهید .

      – اجازه دهید سؤالات و علایق فرزندتان سمت و سوی بحث را تعیین کند .

      – از برداشت و مفاهیم ذهنی فرزند خود در مورد سؤالاتی که طرح می کنند مطلع شوید .

      – پاسخ هایی مستقیم با عباراتی دقیق ، اما ساده با توجه به سن کودک خود بدهید .

      – از طرح پاسخ های مبهم و نادرست خودداری کنید .

      – در هنگام صحبت با کودک خود کلمات قلمبه ، سلمبه استفاده نکنید .

      · از بر چسب زدن به فعالیت های جنسی طبیعی کودک خودداری کنید . ذکر عباراتی چون « کثیف است » ، « دست تو پاک نخواهد شد » ، سخت گرفتن در آداب توالت ، موجب شکل گرفتن رفتار های وسواسی و اضطرابی در نزد بچه ها می گردد . استفاده از اسامی متعدد و شوخی های مختلف در مورد رفتارهای جنسی طبیعی کودکان و ناحیه تناسلی موجب عدم آشنائی کودک با رعایت حدود و قوانین گردیده و تکرار شوخی ها و گفته ها ی بزرگسالان موجب برخورد متناقض با وی می شود که برای کودک قابل فهم نیست .

      دانش جنسی کودکان در سنین مختلف

      درباره‌ی مسائل جنسی کودکان در هر سنی تا چه میزان باید اطلاعات داشته باشند. به خاطر داشته باشید بهترین آموزگار برای کودکان والدین می‌باشند.

      پاسخ به سوال کودک: «نوزاد از کجا می‌آید؟»
      زمانی که کودک، اولین نوزاد تازه متولد شده را می‌بیند، این سوال برایش به وجود می‌آید که نوزاد از کجا می‌آید؟ و مثل همه‌ی سوال‌هایی که از والدین می‌پرسد، جواب این سوال را نیز از آنها می‌‌خواهد. برای آنکه بدانیم چگونه به این سوال کودک پاسخ دهیم، باید بدانیم که:
      مراحل درک کودک از تولد بدین صورت است:

      «کودک سه ساله ،
      این جواب راکه نوزاد در شکم مادر رشد می‌کند را نمی‌تواند قبول کند. او گمان می‌کند همان‌طور که از خواربار فروشی می‌توان هر چیزی را خرید، بچّه را هم از بیمارستان خریده‌اند.

      کودک چهار ساله،
      خرید بچّه را، از بیمارستان قبول ندارد، ولی رشد کودک در شکم مادر را می‌پذیرد و تصور می‌کند بچّه از ناف مادر زائیده می‌شود.

      کودک پنج ساله،
      بیشتر علاقمند است خود صاحب بچِّه شود، و این را در بازی‌های آنها می‌توان مشاهده کرد.

      کودک شش ساله،
      علاقه شدیدی به مبدأ پیدایش بچه، بارداری و تولد پیدا می‌کند و تصور می‌کند بچّه در اثر ازدواج پدر و مادر و به خواست خداوند به‌وجود می‌آید و در شکم مادر به شکل تخم است.

      کودک هفت ساله،
      علاقه شدیدی به داشتن نوزادی جدید در خانواده دارد تا فرایند رشد کودک، در مادر را درک ‌کند.»(۲)
      باید بدانیم اگر به کودک چهارساله بگوییم “نوزاد در بدن مادر رشد می‌کند ” ، مطابق سن و درکش این را می‌پذیرد همان اندازه دانش، برای سن او کافی است.

      «هرگز نباید، در برابر سوال کودک، از چگونگی تولد، به او دروغ بگوئید. اگر هم نمی‌خواهید در آن لحظه پاسخی دهید، به او بگوئید بعداً صحبت خواهیم کرد. تجربه ما نشان می‌دهد که پاسخ درست ما به بچه‌ها، نه تنها انحراف ایجاد نمی‌کند، بلکه از آن‌ها پیشگیری می‌کند»(۳)

      تا سن ۵ سالگی
      بچّه‌ها باید:
      ۱- نام صحیح اعضای بدن از جمله اعضای تناسلی را بدانند.

      ۲- درک کنند که نوزادان از رحم مادر متولد می‌شوند.

      ۳- مفهوم فضای خصوصی را هنگام تعویض لباس و رفتن به توالت بدانند. به ویژه ضروری است کودکان ۵ ساله تفاوت خصوصی و سری را بفهمند.

      ۴- بتواند به راحتی با والدین یا فرد بزرگسال قابل اعتماد دیگری، درباره جنسیت صحبت کنند.

      ۵- نسبت به هویت مذکر یا مونث خود عزت نفس داشته باشند.
      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

      ۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸

  • ناشناس , ژانویه 24, 2017 @ 12:31 ق.ظ

    باسلام دختری ۱۳ساله دارم که ازکلاس اول شروع به کندن مژه ابرو موی سرخود کرد دخترم را به دکتر مغز واعصاب نشان دادم گفت خوب میشه نگران نباش تاپارسال ازطریق مشاور مدرسه بردم مشاوره امید بادخترم ۵جلسه رفتم بهترشد تادیشب یهویی چشمم افتاد به چشمش ازوسط خالی کرده حقیقت انقدر ناراحتم خواستم خودکشی کنم این موضوع خیلی من را آشفته کرده ازشما مشاورین محترم تقاضای کمک دارم من دارای یک فرزند دختر ۳ساله هستم باتشکر

    • مشاور , ژانویه 25, 2017 @ 4:52 ب.ظ

      با سلام
      دوست عزیز جای نگرانی است مشکل مو کنی یا بهتر بگویم وسواس موکنی مساله ای است که به هر حال تحت شرایط اضطراب آمیز برای افرد به وجود می اید
      و با درمان مداوم بهبود حاصل می شود در ۲۵ درصد موارد موقعیت‌ های پراسترس زندگی، زمینه ‌ساز شروع این بیماری است

      ترس از تنها ماندن در دوران کودکی، اختلال در روابط عاطفی مادر و فرزند و مورد سرزنش قرار گرفتن کودک نیز از عوامل پیدایش آن است.
      اختلال در میزان سروتونین و آندورفین از عوامل بیولوژیک آن هستند. در صورتی که فرد زود اقدام به درمان کند، در کمتر از یک سال بهبود می ‌یابد، ولی اگر دنبال درمان نرود ممکن است تا ۲۰ سال هم طول بکشد.

      توصیه می ‌شود درمان به طور مشترک به وسیله روان ‌پزشک و متخصص پوست انجام شود.

      مصرف داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب و استفاده از استروئیدهای موضعی، نقش موثری در بهبود این بیماری دارند و در کنار آن، رفتاردرمانی و روان ‌درمانی نیز حتما سیر بهبودی را تسریع می ‌‌کند

    • راهنما , ژانویه 25, 2017 @ 5:41 ب.ظ

      کندن اجباری و بی ‌اختیار موها ، به طوری که از نظر دیگران کاملا مشهود و محسوس باشد ، بیماری “تریکوتیلومانیا” نام دارد. این بیماری همیشه با یک احساس تنش و فشار درونی همراه است و پس از اقدام به این عمل ، شخص احساس راحتی یا آرامش پیدا می ‌کند.
      در صورتی که فرد زود اقدام به درمان کند ، در کمتر از یک سال بهبود می ‌یابد ، ولی اگر دنبال درمان نرود ممکن است تا ۲۰ سال هم طول بکشد.
      توصیه می ‌شود درمان به طور مشترک به وسیله روان ‌پزشک و متخصص پوست انجام شود.
      مصرف داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب و استفاده از استروئیدهای موضعی ، نقش موثری در بهبود این بیماری دارند و در کنار آن ، رفتاردرمانی و روان ‌درمانی نیز حتما سیر بهبودی را تسریع می ‌‌کند
      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

      ۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸

  • لیلا , ژانویه 24, 2017 @ 3:05 ق.ظ

    با سلام پسری سه سالو نیم دارم وقتی مهمانی میرویم به هیچ عنوان دوست ندارد به خانه برگردد و گریهای شدید می کند یا کسی به منزلمان بیاید موقع رفتن آنها نمیگذارد بروند وگریهای شدید میکند ممنون میشم راهنماییم کنید..

    • مشاور , ژانویه 25, 2017 @ 4:51 ب.ظ

      ه‌طور کلی توصیه ما این است که به بچه‌ها اجازه ندهید بدون حضور شما خصوصا شب‌ها خارج از خانه باشند. چون بچه‌ها هنوز تا اواسط سن دبستان – حول و حوش ۱۰ سالگی – دقت کافی برای مراقبت از خود را ندارند و امکان دارد برخوردهایی که با آنها در محیط جدید می‌شود تاثیر جدی روی رفتارهایشان بگذارد و مانند قبل حرف‌شنوی لازم را نداشته باشند. به هر حال باید این نکته را در پس زمینه ذهنی‌تان داشته باشید که بسیاری از اتفاقات و آزار و اذیت‌های جسمی و جنسی کودکان، توسط افرادی صورت می‌گیرد که خویشاوند او هستند یا برای کودک آشنا محسوب می‌شوند. بعضی از والدین گاهی به کودکان‌شان اجازه می‌دهند به مدت یک هفته در منزل اقوام و در کنار بچه‌های همسن و سال فامیل بمانند که این تصمیم‌ها را توصیه نمی‌کنیم چون شما در مدت این هفته هیچ نوع نظارتی روی کودکتان ندارید و او هیچ برنامه تربیتی خاصی ندارد. این قضیه به‌ویژه برای کودکان زیر ۱۰ سال که برای شکل‌گیری رفتارهایشان نیازمند نظارت مستقیم شما هستند، حائز اهمیت است.
      بچه‌‌ها در این سن هنوز به این قدرت تشخیصی نرسیده‌اند که نباید در محیط جدید دچار تغییر رفتار شوند و به همین دلیل تمام آنچه تحت عنوان قوانین تربیتی آموخته‌اند و در خانه لازم‌الاجرا بوده را تعطیل می‌پندارند.
      در مورد تقاضای خاصی که بچه‌ها دارند مانند برداشتن اشیا یا وسایلی که متعلق به آنها نیست، ذکر این نکته ضروری است که شما به عنوان والدین کودک باید قبل از رفتن به میهمانی یا هر محیط جدیدی با او صحبت کنید اما اینکه چه بگویید و چگونه با او حرف بزنید، خیلی اهمیت دارد.
      به کودک بگویید قرار است به کجا بروید، در آنجا امکان ملاقات چه افرادی وجود دارد، مدت زمانی که در آنجا خواهید بود چقدر است و در نهایت چه انتظاراتی از او دارید.
      هرچه بچه‌هایتان کم‌سن‌تر باشند، لازم است این اطلاعات را به صورت جزیی‌تر با آنها در میان بگذارید. حتی اگر او یک کودک نوپاست و مفهوم زمان را درک نمی‌کند، باید از کلماتی استفاده کرد که برایش قابل‌درک باشد. «داریم می‌رویم خونه خاله اینا و تا شب، یعنی موقعی که شام بخوریم آنجا می‌مانیم. از تو انتظار دارم فقط چیزهایی را که با خودت می‌بری برگردانی.» باید انتظارات خود را به صورت مثبت مطرح کنید. گفتن چنین جملاتی غلط است: «انتظار ندارم اسباب‌بازی‌ها و وسایل دخترخاله‌ات را برداری یا به وسایل خانه خاله اینا دست بزنی!»، «حق نداری مثل دفعه قبل به وسایل خانه آنها یا اسباب‌بازی‌های بچه‌هایش دست بزنی!»
      وقتی شما با او در مورد همه چیز حتی رفتارهایی که از او انتظار دارید به صورت مثبت صحبت کنید، زودتر به نتیجه خواهید رسید. اگر کودک شما عادت کرده به هر کجا می‌رود درخواست کند متعلقات دیگران را بردارد و آنها هم از روی تعارف آن درخواست را اجابت می‌کنند، باید با لحنی مهربان و قاطع به او بگویید: ببین عزیزم، امشب می‌خواهیم برای شام به منزل عموجان برویم. از تو انتظار دارم یکی از اسباب‌بازی‌ها یا کتاب‌هایی که دوست داری با خودت بیاوری و همان را فقط همان را با خود برگردانی. اگر این قانون را اجرا کنی یک جایزه برایت دارم.»
      در نظر گرفتن جایزه فوری بلافاصله بعد از اینکه از میهمانی خارج شدید، ایده خوبی است و می‌توانید اثرات مثبت آن را ببینید. در کیفتان یک گل‌سر یا تل قشنگ، یک خوراکی جالب یا یک پازل دستی کوچک داشته باشید و به محض اینکه او برخلاف همیشه با خوبی و خوشی خداحافظی کرد و از میهمانی به همراه شما خارج شد آن جایزه را از کیفتان درآورید و از او تشکر کنید که قانون تعیین شده را رعایت کرده است.
      برای بچه‌هایی که همیشه موقع خداحافظی قشقرق به راه می‌اندازند و دلشان نمی‌خواهد محل میهمانی را ترک کنند یا آنقدر بدقلقی می‌کنند که صاحبخانه از شما تقاضا کند با درخواست او موافقت کنید نیز این راهکار جایزه فوری جواب می‌دهد. به شرط اینکه این قانون را از قبل به اطلاع کودک رسانده باشید. قبل از خروج از منزل به کودکتان بگویید: «انتظار دارم این قانون را رعایت کنی. با من و پدرت هر جایی که رفتیم با ما هم به خانه برمی‌گردی! حتی اگر خاله، دایی، مادربزرگ و… اصرار کنند که بمانی!» البته لازم است در مورد این قانون لازم‌الاجرا با آشنایان و به‌خصوص افرادی از خانواده که بسیار با شما در ارتباط هستند مانند مادربزرگ‌ها یا خاله و عمه‌ای که با بچه ارتباط بیشتری دارند، صحبت کنید و بگویید چه برنامه‌ای دارید و چه قانونی تعیین کرده‌اید. با این اطلاع‌رسانی به فامیل صمیمی‌تان مانع از اما و اگرهای آنها می‌شوید. «بگذار دو ساعت بماند خودم آخر شب می‌آورمش!»، «اینجا خانه دایی است. عیبی ندارد. این وسایل را بردار دایی جان!» این اما و اگرها اغلب اوقات از قاطعیت و جدیت شما می‌کاهد و بچه‌ها می‌فهمند که جای تخطی از قوانین تعیین‌شده وجود دارد.
      حتی لازم است قوانین تنبیهی و جدی شما را نزدیکان‌تان بدانند. به‌عنوان نمونه مادربزرگ یا خاله می‌داند اگر علی کوچولو موقع خداحافظی با گریه و زاری راضی شود همراه والدینش برود دفعه بعد که قرار باشد به منزل خاله برود او را نمی‌آورند. با این حال فراموش نکنید هر بار که راهی میهمانی می‌شوید لازم است به بچه‌ها یادآوری کنید انتظارات‌تان چیست و قوانین کدامند البته با جملات مثبت. مطمئن باشید اگر یک بار پسرکوچولوی شما تجربه کند، این قشقرق‌ها چه عاقبتی خواهد داشت دیگر آن را تکرار نمی‌کند. «ما ظهر می‌خواهیم به خانه عمه جان برویم اما چون طبق قانون،‌ تو به خاطر رفتار دفعه قبلت موقع خداحافظی از این میهمانی محروم هستی، تو را به خانه مادربزرگ می‌رسانیم.» یادتان باشد برای بچه‌ای که دوست دارد به آن میهمانی بیاید و با همسالان خود خوش بگذراند این نیامدن بزرگ‌ترین تنبیه است حتی اگر منزل مادربزرگ یا خاله را خیلی دوست داشته باشد. او را با روی خوش به محل مورد نظر می‌رسانید و می‌گویید: «خداحافظ عزیزم، میهمانی خانه عمه جان تا بعدازظهر ساعت ۴ است و طبق قرار قبلی تو نمی‌توانی بیایی. عصری به دنبالت می‌آییم و از جلسه بعد می‌توانی با ما همراه شوی البته به شرط اجرای قوانین.»
      به‌خاطر رفتاری که با پسربچه یا دختربچه ۴، ۵ ساله‌تان می‌کنید دلگیر نشوید و احساس گناه نکنید. کافی است وقتی بعد از میهمانی به سراغش رفتید به او بگویید: «امیدوارم دفعه بعد تو با رفتار خوب و خوشحال از عمه جان و پسرعمه‌ات خداحافظی بکنی تا بتوانیم همیشه تو را همراه خود ببریم. این‌طوری هم از میهمانی عمه محروم نمی‌شوی و هم جایزه می‌گیری و به همه خوش می‌گذرد.»
      در یک کلام می‌خواهم بگویم باید به قوانینی که می‌گذارید پایبند باشید. نکته مهم اینکه هرگز برای تنبیه یک محرومیت عاطفی را در نظر نگیرید. به عنوان نمونه گاهی تا یک هفته با بچه حرف نمی‌زنند یا به او لبخند نمی‌زنند. رفتار شما باید طوری باشد که او بفهمد محرومیت شما فقط برای همان دفعه است. توصیه دیگر اینکه به والدین توصیه می‌کنیم زمان میهمانی را کوتاه‌تر کنند. بسیاری از بچه‌ها به خصوص اگر کم‌سن باشند در ساعات طولانی میهمانی بدقلق می‌شوند. نکته پیشگیرانه دیگر اینکه از خانه برای بچه‌هایمان اسباب‌بازی یا خوراکی‌ خاصی ببریم. دقت کنید یک کودک ۸ ساله یک ساعت با اسباب‌بازی‌هایش بازی می‌کند اما در ۳ و ۴ سالگی این کودک نیاز دارد در مدت یک ساعت چند اسباب‌بازی متنوع را امتحان کند چون حوصله‌اش سر می‌رود و باید تنوع زیادی را پیش‌روی او قرار داد تا از بدقلق‌شدن‌اش کاست.

      یکی از خصوصیات ذاتی بچه‌ها این است که محیط‌های جدید، هیجان و تنوع را دوست دارند. معمولا محیط خانه و وسایل آن برای بچه‌ها، حالتی روتین، معمولی و روزمره دارد و بچه‌ها برای فرار از این محیط ایستا، دوست دارند که محیط‌های جدید مانند خانه مادربزرگ، خاله یا سایر اقوام و دوستان را از دید خودشان تجزیه و تحلیل کنند. برای بچه‌ها، همیشه مرغ همسایه غاز است! یعنی هر چقدر هم که مادرشان در خانه به آنها رسیدگی کند یا برایشان غذاهای خوشمزه بپزد، باز هم غذای ساده همسایه یا مادربزرگ را ترجیح می‌دهند! این خصوصیت اخلاقی فرشته‌های کوچک، به خاطر همان حس تنوع‌طلبی و هیجان‌طلبی آنها است. بیشتر وقت‌ها، والدین از ما می‌پرسند که اشکالی ندارد اگر به فرزندم اجازه بدهم خانه مادربزرگ یا سایر اقوام بماند؟ یا اینکه چطور به کودکم یاد بدهم که وجه تمایزی بین خانه مادربزرگ‌ و خانه همکار وجود دارد و او گاهی می‌تواند خانه مادربزرگش بماند اما خانه همکارم نه؟! در پاسخ به چنین والدینی باید بگویم که اگر بچه هر چند وقت یکبار دلش خواست که ساعات بیشتری را در خانه مادربزرگ، خاله یا عمویش به تنهایی بماند، اشکالی ندارد و نباید در این‌باره زیاد سخت‌گیری شود. اما اگر این علاقه به ماندن خانه این و آن در بچه شدید و تکرار شود، باید علت و راه حل رفع آن را پیدا کرد. دلیل اینکه بچه‌ها دوست دارند گاهی خانه اقوام یا بیشتر مادربزرگ و پدربزرگشان بمانند، این است که معمولا مادربزرگ‌ها حامی و مدافع بچه‌ها در برابر پدرومادرشان هستند و به خاطر بازنشسته بودن، می‌توانند ساعت‌های بیشتری را در کنار نوه‌هایشان بگذرانند و آنها را از حمایت عاطفی بیشتری هم برخوردار کنند. بنابراین، علاقه به حمایت‌های عاطفی بیشتر مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌ها است که بچه‌ها را به سمت خانه‌ها آنها می‌کشاند.
      از طرف دیگر هم، بچه با اقوامی مانند خاله و عمو و… احساس راحتی و نزدیکی دارد و باز هم به خاطر محبت آنها جذب رفتن و ماندن در خانه‌شان می‌شود. با این تفاسیر، همان‌طور که گفته شد، والدین نباید نسبت به علاقه فرزندان خود برای ماندن پیش مادربزرگ یا اقوام نزدیک، خیلی خط‌کش‌وار و سرسختانه رفتار کنند و باید به آنها اجازه دهند که هرچند وقت یکبار، مطابق میلشان عمل کنند. اما این توصیه‌ تنها در مورد اقوام نزدیک است و به هیچ‌وجه توصیه نمی‌شود که شما فرزند‌تان را پیش همسایه یا دوست و همکار بگذارید. شما باید با آرامش و مهربانی، قبل از رفتن به میهمانی‌های دوستانه، به فرزندتان بگویید که چون نمی‌دانید محیط‌خانه دوست یا همکارتان چگونه است پس نمی‌توانید به او اجازه بدهید که شب را آنجا بماند. نکته یا بهتر بگویم، سوال بعدی این است که اگر علاقه فرزندمان نسبت به ماندن در خانه مادربزرگ یا سایر اقوام، بیش از اندازه بود، چه کار کنیم؟ پاسخ این سوال هم این است که ما باید هرچه سریع‌تر، علت این علاقه را پیدا کنیم و درصدد رفع آن بربیاییم. شاید بچه‌ ما محیط خانه را دوست ندارد، شاید تحمل خانه و اعضای آن برایش رنج‌آور است و او در این خانه احساس افسردگی می‌کند که مدام دوست دارد در خانه دیگران بماند. ببینید! وقتی که فرزند ۴ تا ۵ ساله‌ ما، مدام دوست دارد که بیرون از محیط خانه باشد، ما باید توجه بیشتری به رفتارهای بین فردی و رفتار خودمان با فرزند یا فرزندان‌مان داشته باشیم. به عنوان نمونه وقتی که ما یک فرزند ۴ ساله و یک فرزند ۸ ماهه را در خانه داریم و فرزند ۴ ساله‌مان دوست دارد که مدام بیرون از محیط خانه باشد، شاید نمی‌تواند رفتار و محبت والدین خود را نسبت به فرزند کوچک‌تر تحمل کند. یکی از بزرگ‌ترین مشکلات این است که فکر می‌کنیم بچه‌ها باید منطق و تجربه ما را داشته باشند و آنها روحیه‌ای مانند ما دارند و فقط ابعاد بدنشان کمی کوچک‌تر است! در صورتی که این‌طور نیست.
      رفتار والدین با یکدیگر، با فرزند کوچک‌تر و با فرزند بزرگ‌تر، می‌تواند تاثیر مستقیمی روی بچه‌ها داشته باشد به صورتی که باعث گریز آنها از محیط خانه شود. یک بچه ۴ ساله ممکن است در ذهن خودش، از به بی‌عدالتی‌ای که والدین در حق او روا می‌دارند و به فرزند کوچک‌تر اهمیت بیشتری می‌دهند، رنج ببرد. با این حساب، وقتی فرزند بزرگ‌تر شما، مدام اصرار می‌کند که خانه این و آن بماند، می‌خواهد با زبان بی‌زبانی به شما بگوید که محیط خانه برایش امن نیست و او از این وضعیت خسته شده است. حتما الان می‌پرسید که پس چاره چیست؟ چاره این است که پدرومادرها در درجه اول، محیط خانه را برای فرزندشان امن و بدون استرس کنند و از بحث کردن جلوی بچه‌ها بپرهیزند و جایگاه هر کس را هم تعریف کنند. به عنوان نمونه به فرزند ۴ ساله‌شان بگویند که این بچه کوچک‌تر چندماهه، خواهر یا برادر کوچولوی او است و نمی‌تواند بدون حمایت او زندگی کند. بهتر است که والدین فرزندان بزرگ‌تر را در کارهای غیرفیزیکی،درگیر کنند. به عنوان نمونه به آنها بگویند که فرزند کوچک‌تر، علاقه زیادی به او دارد و در نتیجه او می‌تواند بچه را بخنداند یا با او بازی کند و این طوری، هر ۲ تایشان ساعت‌های شادی را در کنار همدیگر داشته باشند. یکی دیگر از راه‌های شاد و امن کردن محیط خانه برای کودک این است که والدین، تشویق‌هایی را متناسب با کاری که آنها انجام می‌دهند برایشان در نظر بگیرند و یک برچسب ستاره‌ای یا حتی یک بازی فکری یا هیجانی برایشان بخرند. یکی از مهم‌ترین و موثرترین راه‌حل‌هایی هم که برای اصرار نداشتن فرزندان به ماندن در خانه دیگران وجود دارد، رفتارآموزی به آنها با رفتار درست است. یعنی اینکه وقتی شما می‌خواهید از خانه‌ مادربزرگ برگردید و فرزندتان اصرار به ماندن دارد، به او بگویید که عزیزم اگر تو به خانه نیایی، من و خواهر یا برادر کوچکت دلمان برایت تنگ می‌شود و غصه می‌خوریم! یا حتی مادربزرگ بگوید که شما همه با هم یک خانواده هستید و اگر می‌خواهید، می‌توانید همه با هم آنجا بمانید. بنابراین، باید رفتار صحیح را با الگوهای عملی به بچه‌ها آموخت و نه با نصیحت.
      در مورد این نکته هم که ما چطور باید به فرزندمان بیاموزیم که مدام وسایل یا اسباب‌بازی دیگران را نخواهد باید بگویم که تنها با صحبت کردن و مهربانی می‌توان این نکات را به فرزندان آموخت. به‌عنوان نمونه به فرزندمان بگوییم: «علی‌آقا یا زهرا خانم! تو فعلا این وسیله را نیاز نداری و جایی هم در اتاقت برای قرار دادن آن نداری، پس آن را برگردان تا من هم هر وقت که لازم بود، یکی بهتر از آن را برایت بخرم.» تنها نکته‌ای که باید در رفتار با بچه‌ها رعایت کرد این است که با خشونت با آنها برخورد نکنیم تا نتیجه خوبی به‌دست بیاوریم
      موفق باشید

  • مادر , ژانویه 25, 2017 @ 5:33 ب.ظ

    با سلام دختر من مورد تجاوز قرار گرفته است او ۱۰ سال دارد و دچار یک ترس از جامعه شده است باید چی کار کنم؟

    • دکتر منصوره ناصحی , اکتبر 26, 2013 @ 5:35 ب.ظ

      سلام
      تنها تاسف می توان خورد به این اتفاقی که برای ایشون افتاده اما شما باید دلگرمی وی باشید و با او بازی کنید تا خاطره این اتفاق پاک شود گرچه سخت است در ایت زمینه مشاوران روانشناس ما قطعاً بهترین روش ها را به شما معرفی خواهند کرد

  • سحر , ژانویه 26, 2017 @ 9:15 ق.ظ

    سلام من بچم مدتیه دچار بی اختیاری ادرار شده و نمی دونم باید چیکار کنم دقیقا بعداز فوت پدربزرگش لطفا کمک کنید

    • مشاور , ژانویه 26, 2017 @ 9:33 ق.ظ

      با سلام
      مشکل بی اختیاری ادرار در کودکان بیشتر مربوط به شرایط روحی است البته سن بسیار اهمیت دارد که شما قید نکردید ولی باید بدونید که اگر مشکل جسمی و پزشکی تایید نشده باشد احتمالا از دست دادن پدر بزرگ فرزندتون که ایشون ممکنه رابطه خوبی داشتند و منبع عاطفی بودند برای فرزند شما مشکل ساز شده است .ولی اصولا تحت هر شرایطی این مساله با استفاده از زنگ تشکچه که در داروخانه ها هست تا ۹۵ درصد درمان پذیر است و ازمون شده .امیدوارم با با استفاده از این ابزار مساله رفع شود و البته جای نگرانی نیست و از بعد عاطفی تلاش کنید کمبودی متوجه او نشود و اگر در سنی است که می توانید با او صحبت کنید در مورد فوت پدر بزرگش و اینکه الان جای خوبیه به زبان خود کودک براش تشریح کنید و بزارید اون هم احساسش رو بیان کنه .در این صورت قطعا مشکل برطرف خواهد شد .موفق باشید

  • احمد , ژانویه 29, 2017 @ 2:34 ب.ظ

    با سلام.
    من پسر ۹ ساله ای دارم که متاسفانه در مدفوع کردن، خودداری می کند. گاهی متوجه می شویم که به اتاق خواب خود می رود و و با دستمال خودشو تمییز میکنه اما در مجموع با اصرار می فرستیمش دستشویی. لطفا راهنمایی بفرمایید.

    • مشاور , ژانویه 29, 2017 @ 2:48 ب.ظ

      با سلام
      مسائل دفعی کودکان یکی از مهمترین مسائل دوران کودکی و از عمده ترین نگرانیهای احتمالی خانواده ها به شمار می رود. اختلالات دفعی در کودکان انواع مختلف دارد که ما در این مبحث به نگهداری مدفوع و خودداری از اجابت مزاج در کودکان می پردازیم. اختلال در دفع مدفوع می تواند دلایل متعددی داشته باشد. یبوست ، اهمال در آموزش توالت رفتن ، واکنش جویی های کودک و مشکلات عضوی گوناگون می تواند عوامل سبب ساز این اختلال باشد. این کودکان اغلب شکمهای باد کرده دارند و ممکن است از دردهای شکمی نیز رنج ببرند ، اکثر این کودکان دچار یبوست هستند و یا گاهی بدون هیچ دلیل عضوی از رفتن به توالت و دفع مدفوع امتناع می ورزند.در کودکانی که دچار یبوست هستند ، به علت درد ناشی از عبور و تخلیه مدفوع به دلیل کوچک بودن مخرج انتهایی ، کودک از توالت رفتن وحشت دارد و با جلوگیری از انجام عمل دفع ، یبوست سخت تری را موجبمی شود. ، هنگامی که کودک تجربه نا خوشایندی از رفتن به توالت داشته باشد، ترس و تنفر از آن مکان برایش به وجود می آید و در نهایت باعث می شود که مدفوع خود را نگه دارد.و در کودکانی که دچار یبوست نیستند و بدون هیچ دلیل عضوی ، از توالت رفتن امتناع می ورزند، بروز چنین رفتاری در این کودکان می تواند دلایل گوناگونی داشته باشد که از مهمترین آنها مخالفت با والدین و مبارزه برای دستیابی و کسب قدرت و به دست آوردن توجه والدین که از این شرایط ناراحت می شوند و یا گاهی این کودکان از کثیف کردن خود در توالت می ترسند ، زیرا در گذشته به این علت تنبیه شده اند و در نتیجه سعی می کنند مدفوعشان را در خود نگه دارند تا از این طریق نظم را رعایت کرده باشند.بعضی از والدین انتظارات خیلی زیاد از پاکیزگی و تطابق کودکان دارند و همچنین گاهی تعاملات غلط و منفی بین کودک و خانواده می تواند سبب بروز این مشکل شود.
      ● سبب شناسی
      در بروز این اختلال نظریات مختلفی وجود دارد که ما به دو نظریه بزرگ که در این زمینه وجود دارد می پردازیم که اولین آن فرضیه از دیدگاه روانکاوی است که فروید بنیانگذار آن است . از نظر روانکاوان ، کودک خردسال می تواند از این راه پدر و مادرش را راضی نماید و توجه آ نها را جلب نماید و همچنین گاهی با حفظ مدفوع می خواهد لذت جسمانی ببرد و یا کودک از طریق دفع مدفوع احساس ترس از دست دادن چیزی را دارد که در نهایت این گونه کودکان در بزرگسالی خویی صرفه جو و لجوج و منظم پیدا می کنند. و فرضیه دوم که رویکرد رفتاری می باشد ، افراد این گروه معتقد هستند که کودک آموزش استفاده از توالت را نیاموخته و یا غلط آموخته و یا این امر را وسیله ای برای بر انگیختن واکنش حتی منفی والدین می داند و همچنین ممکن است نتیجه رفتارهای اجتنابی مانند ترس از توالت رفتن مانند درد هنگام یبوست و غیره باشد.
      ● درمان
      به طور کل در درمان این اختلال ، مطالعات پژوهشهای مختلف بیانگر آن هستند که درمانهای رفتاری وسیله مطمئنی برای درمان این اختلال به شمار می آیند. در کودکانی که دچار یبوست هستند باید با روشهای مختلف سعی در از بین بردن یبوست کرد ، می توان برای از بین بردن یبوست حبوبات ، غلات و انواع سوپ و سبزیجات و میوه های تازه را در برنامه غذایی کودک افزایش داد تا یک اجابت مزاج خوب به وجود آید ، تجارب مکرر بدون ناراحتی از دفع می تواند به کودکی که تجارب دردناکی را در گذشته تجربه کرده ، کمک کند. و حال کودکی که به علل اختلال عاطفی و بدون هیچ علت عضوی ، حالت قبض مدفوع دارد ، در درمان این کودکان ابتدا می بایستد شرح حال دقیقی از وضعیت آنها به دست آورد تا بتوان علت حبس مدفوع را مشخص کرد و در صورت وجود تنشهای خانوادگی و تعامل منفی والدین و کودک و یا وجود استرس و ترس آنها را از بین برد. پژوهشهایی که عمدتا از بررسی مربوط به آموزش کنترل مدفوع تشکیل می شود قویا مبین آن است که آموزش توام با سختگیری و تنبیه منجر به ایجاد خصومت در کودکان می شود که در این مرحله باید علل لجاجت و خصومت کودک با والدین مشخص شود تا بتوان آنها را از بین برد.
      همچنین عده ای از کودکان وجود دارند که مدفوع را جزئی از وجود خود می دانند که در این صورت باید والدین برای کودک بدنش را به شکل خیلی ابتدایی تشریح کنند و در مورد چگونگی به وجود آمدن و خروج مدفوع را برایش توضیح دهند تا کودک بداند که مدفوع جزئی از بدن او نیست و نیاز به خروج دارد.و یا کودکانی هستند که از محیط توالت می ترسند و به این علت از رفتن به آنجا امتناع می ورزند که باید در این صورت ترس کودک را شناخت ، با او به توالت رفت محل قرار گرفتن ادرار و مدفوع را به او نشان داد یا اگر از صدای سیفون می ترسد باید به همراه او سیفون را کشید و برایش توضیح داد که چه عملی را انجام می دهد و بی خطر می باشد ، کودک را برای صحبت کردن در مورد ترسهایش تشویق کنید، کودک را بطور آزمایشی بر روی توالت بنشانید تا متوجه شود که به درون آن نمی افتد ، یک اسباب بازی مخصوص که که کودک دوست دارد در توالت بگذارید که کودک تشویق شود و برایش محیط مطبوعی به وجود آید. یکی دیگر از عواملی که باعث می شود کودک از رفتن به توالت خودداری کند ممکن است به این علت باشد که برخی از والدین از مکان توالت برای تنبیه کودک استفاده می کنند که اینکار موجب نا امن شدن محل توالت برای کودک شده و او در آنجا احساس ترس می کند ،در نهایت والدین باید سعی کنند به دقت کودک خود را بشناسند تا از این طریق بتوانند او را درک کنند و مسائل او را حل نمایند.

      موفق باشید

  • ژاله , ژانویه 31, 2017 @ 2:10 ق.ظ

    سلام خیلی ممنون از راهنماییتون .دخترم با اینکه ۲ سالشه هنوز چند تا کلمه بیشتر نمیگه به مامان میگه آما و به بابا آبا. به جوجو میگه جیجی و نی نی میگه .در ضمن خیلی کارتون انگلیسی میبینه منم دائم باهاش صحبت میکنم و خیلی وقته هیچ کلمه جدیدی نگفته. میخواستم بدونم چکار کنم زودترحرف بزنه و اینکه تا حالا حرف نزده اشکال نداره؟

    • مشاور , فوریه 1, 2017 @ 12:13 ق.ظ

      با سلام
      دوست عزیز باید بدونید که تکلم، گفتار، زبان و صحبت، عالی‌ترین بخش تکامل کودک هستند. این مهارت را کودکان از ۶ تا ۸ ماهگی برای اولین‌بار به دست می‌آورند. البته قبل از آن تن گریه و صدای شیرخوار مفهوم خاصی دارد و مادر به‌تدریج متوجه می‌شود هر بار مفهوم گریه نوزاد چیست و دلیل آن از گرسنگی است یا درد یا نیاز به تعویض پوشک و… از ۶ ماهگی به بعد، شیرخوار بیان کلمه‌هایی مانند «دا»، «قا»، «با»، که یک سیلابی‌اند، آغاز می‌کند. در ۸ ماهگی کلمه‌هایی که بیان می‌کند دوسیلابی می‌شوند مثل «دادا»، «قاقا»، «بابا» و…حتی ممکن است در این سن شیرخوار کلمه‌هایی را که مادر و پدر به کار می‌برند، به صورت نامفهوم تکرار کند. در یک سالگی، انتظار می‌رود کودک ۳ کلمه مانند بابا، دد، قاقا که هر یک مفهومی خاص دارند بگوید. از یک سالگی به بعد، کلمات مامان و بابا را به صورت اختصاصی برای پدر و مادر استفاده و تا ۱۵ ماهگی ۶ کلمه ادا می‌کند و در
      ۱۸ ماهگی دامنه لغات او افزایش می‌یابد و به ۳۰ کلمه می‌رسد. جمله‌های ۲ کلمه‌ای مانند «بابا کو» و «این چیه» را از ۲ سالگی به بعد می‌تواند بگوید و به‌تدریج که دامنه وسعت کلماتش بیشتر می‌شود، صحبت کردن هم روان‌تر خواهد شد و می‌تواند از ۲/۵ تا ۳ سالگی جمله‌های ۳ کلمه‌ای بسازد.تاخیر در حرف‌زدن تا ۳ سالگی طبیعی است و به گفتاردرمانی نیازی ندارد اما اگر بعد از این سن کودک به حرف نیامد یا دچار مشکلاتی در گفتار و ادای کلمات یا جمله‌سازی یا تکرار برخی کلمات و لکنت زبان بود، باید حتما به متخصص اطفال، روان‌پزشک یا روان‌شناس و گفتاردرمانگر مراجعه کرد.برای فهم اینکه کودک شما دچرا اختلال هست یا نه صحبت با کودک و صحبت خواستن از او و طرح سوال‌هایی مانند «توپت کو؟»، «این چیه؟» یا نشان دادن تصویر و درخواست از کودک برای بیان نام حیوان یا حتی تکرار صدای آن در به حرف آمدنش موثر است. کودکی که قدرت شناخت دارد و متوجه سوال‌های مادر و پدر می‌شود و تلاش می‌کند به آن پاسخ دهد، دچار مشکل نیست اما کودکی که قدرت شناخت ندارد و اصلا متوجه سوال نمی‌شود، ممکن است دچار اختلال‌های روانی باشد و دیر صحبت کردن او نشانه مشکل است.
      موفق باشید

  • ژاله , نوامبر 30, -0001 @ 12:00 ق.ظ

    سلام یه دختر ۲ ساله دارم که خیلی بدخوابه.قبل از خواب ۱ ساعت بهانه گیری و گریه میکنه بعدشم باید اونقدر تختش رو تکونش بدم تا بخوابه .شبها هم چند بار بیدار میشه و باز باید برم تو اتاقش تختشو تکون بدم واقعا خسته شدم لطفا راهنماییم کنید .

    • راهنما , ژانویه 31, 2017 @ 10:00 ب.ظ

      سلام
      شما باید عادت وی برای خوابیدن را تغییر دهید در ابتدا سخت خواهد بود. ولی با صبر و تحمل درست می شود در ابتدا شاید بهانه گیری کند اما نباید محل دهید.هرچقدر به بهانه گیری های وی بی محلی کنیداو کمتر بهانه گیری می کند چونکه می بیند هیچ تاثیری ندارد.
      دیگر ادامه نمی دهد. نباید تخت وی را تکان دهید سعی کنید با نوازش او را آرام کنید. اگر به همین رویه خود ادامه دخید در آینده ای نه چندان دور او فردی غر غرو به بار خواهد آمد. البته این روند باید به آرامی صورت بگیرید یعنی در ابتدا کمی به وی محل ندهید تا بهانهگیری کرد بعد از مدتی به پیشش بروید اما هی این مدت زمان انتظار را کم کنید.
      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
      ۰۲۱-۸۸۴۷۲۸۶۴

    • راهنما , ژانویه 31, 2017 @ 10:05 ب.ظ

      سلام ژاله جان
      نباید عجله داشته باشید که.
      این امر طبیعی هستش بعضی از کودکان دیرتر به تکامل می رسند این موضوع درباره راه رفتن حرف زدن و بسیاری موارد دیگر صادق است.
      درضمن این دختر کوچولو تنها دو سال سن داره به همین دلیل به شما توصیه می کنم از شیرین زبونی ایشون استفاده کنید و بهش وقت بدید تا سیر تکاملی را طی کند.
      برای اینکه ایشون زودتر قدرت تکلم پیدا کنند شما می توانید روزانه به مدت بسیاری با ایشون صحبت کنید تا کلمات به گوششون آشنا باشه
      خوابیدن، مانند غذا خوردن، از عوامل مهم رشد در کودکان است. خواب خوب و کافی، تاثیر زیادی بر رشد کودک دارد و بدخوابی و نداشتن استراحت کافی می‌تواند اثر مخربی بر این روند گذاشته و عامل ایجاد اضطراب و نگرانی برای والدین شود.
      ویژگی‌های خواب کودکان
      با در نظر گرفتن ساعت‌های مختلف خواب در کودکان، نوزاد، از تولد تا سه ماهگی، بین ۱۶ تا ۱۷ ساعت در شبانه‌روز می‌خوابد. این میزان، از سه تا شش ماهگی، به هفت ساعت در شب می‌رسد. از شش تا ۹ ماهگی، شب‌ها را کامل می‌خوابند. از ۹ تا ۱۲سالگی، بچه‌ها معمولا هفت ساعت در شب می‌خوابند و دو ساعت در روز استراحت می‌کنند. پاره‌ای از عوامل محیطی و ذاتی هم وجود دارد که می‌تواند ریتم خواب در کودکان را برهم زند.
      چرا بدخوابی؟
      اگر از کولیک که یکی از عوامل مهم بروز درد و کلافگی و در نتیجه، بدخوابی در میان نوزادان است، بگذریم، در کودکان بالای چهار ماه که بعد از بیدار شدن و در آغوش گرفته شدن، بلافاصله آرام می‌شوند، این بدخوابی، نوعی امتیاز گرفتن از والدین محسوب می‌شود.
      خوردن غذاهایی با کالری بالا، شکلات، کودک را دچار بدخوابی می‌کند.
      یکی دیگر از علل بدخوابی در کودکان، مقاومت و ترس آن‌ها به‌خاطر جدا خوابیدن از والدین است. این حالت باعث می‌شود که کودک، خواب منقطع و ناآرامی داشته باشد.
      در کودک و بیماری‌های جسمانی از جمله بیماری‌های تیروییدی و بعضی اختلالات خونی هم ممکن است در کودک، اختلال خواب تولید کنند.
      کابوس دیدن، یکی دیگر از عوامل مهم بدخوابی است.. بچه‌ها در سنین سه تا شش سالگی، دچار اضطراب‌هایی می‌شوند که مشکلات خواب را در پی دارد و معمولا برای خوابیدن، مقاومت می‌کنند.
      بهترین برخورد با کودکانی که بدخواب شده‌اند، چیست؟
      ریتم خواب و بیداری کودکان، گاهی، به دلایل مختلف، به‌هم می‌خورد. در این شرایط، کودک بدخلق می‌شود و دایم نق می‌زند. یکی از راه‌هایی که می‌توان این وضع را اصلاح و خود و کودک‌تان را آسوده کنید، این است که:
      ۱- سعی نکنید هر ساعت از روز، او را مجبور کنید که بخوابد.
      ۲- در طول روز، سعی کنید با بازی کردن، او را خسته کنید.
      ۳- تا شب صبرکنید تا در وقت مناسب و پس از آن‌که غذایش را خورد، او را به اتاقش ببرید.
      ۴- او را در تخت خودش بخوابانید و چراغ را خاموش کنید.
      ۵- حالا، برایش یک داستان تعریف کنید. بهتراست که یک داستان تخیلی باشد تا توجه‌اش کاملا جلب شود.
      ۶- از نوازش کردنش، غافل نشوید و توجه داشته باشید که به‌خاطر بدقلقی کردنش، از کوره در نروید!

      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
      ۰۲۱-۲۲۳۵۴۲۸۲

    • مشاور , ژانویه 31, 2017 @ 11:46 ب.ظ

      با سلام دوست عزیز
      کودکان به دلایلی ممکنه دچار مشکلات خواب شوند که باید تک تک انها بررسی شوند مثلا داشتن ترس و اضطراب جدایی که همین مساله در شب منجر به مشکلات خواب کودک می شود و یا ممکن است حالت گرسنگی باعث بیدار شدن های مکرر بشه و حتی گریه قبل از خواب .کمی برای سن جداسازی زود اقدام کردید.کودکان اگر زودتر از شیر گرفته شدنه باشند و یا از شیر مادر تغذیه نکرده باشند به دلیل نداشتن مامن عاطفی دچار ترس ها و کابوس های های شبانه می شوند بهتر است کمی قبل از خواب به اتاقش بروید منتهی با او صحبت کنید در آغوش بگیرید و حتی برای او متناسب با سنش داستان با زبان کودکانه تعریف کنید و چند شب حداقل پی در پی اجازه بدهید قبل از خوا ب حس ارامش خیال داشته باشد تا با راحتی بیشتری بخوابد البته باید در تغییر رفتار کمی صبور باشید هیچ وقت با این دید که در سنی نیست که متوجه مسائل شود نسبت به بهانه جویی ها با دعوا و الفاظی واکنش نشان ندهید کودک باید دلبستگی عمیقی پیدا کند و این دلبستگی ایمن برای رشد عاطفی -هیجانی سال های بعد او بسیار مفید خواهد بود
      موفق باشید

  • مرضیه منظم , فوریه 2, 2017 @ 1:03 ق.ظ

    سلام و وقت بخیر ممنونم از سایت و اطلاع رسانی خوبتون؛من پسر ۲ ساله ایی دارم که خیلی باهوشه و در حد سن خودش خوب حرف میزنه و شیطونه؛چیزی که منو نگران میکنه اینه که خیلی دیگران و دوست داره؛خاله و عمه و مادربزرگ به من ترجیح میده و موقعی که میخوام بیارمش خونه خیلی گریه میکنه که با اونها باشه و اصلا سراغی از من نمیگیره با اینکه من شاغل نیستم بیشتر اوقات با همیم و سعی میکنم باهاش بازی های متفاوتی بکنم ولی پسرم دوست داره با بقیه باشه انگار؛خیلی از این نوع رفتارش نگرانم

    • راهنما , فوریه 2, 2017 @ 3:59 ب.ظ

      معمولا در این گروه سنی بچه های ۲۴ ماهه از نظر هیجانی، حضور در جمع و خوشحالی را دوست دارند. شاید خانواده همسر شما بیش از اندازه به کودکتان محبت می کنند. طبعا کودک با اون جمع و اون تامین نیاز های روانی خیلی خو می گیرد و با رفتن آن ها مدام بهانه گیری می کند. راه حل این است که در مرحله اول شوهر شما خود در این جمع حضور داشته باشد تا این موضوع حضور خانواده اش را کمرنگ جلوه بدهد. راه حل دوم این است که ارتباط خانواده خود را با خانواده شوهرتان را کمتر کنید و رفت و آمدتان را به حداقل برسانید. در مرحله بعد، اگر که این راه نیز میسر نشد، زمانی که خانواده شوهرتان در کنار شما بودند میزان وقت گذراندنشان را با کودک کمتر کنند. ممکن است که خیلی سخت باشد ولی باید سعی کنند که این کار را انجام دهند تا کودک اظهار بی قراری نکند. به عنوان مثال به جای این که کودک را بغل کنند او را تشویق به بازی کنند که کودک به خودش مشغول شود و حواسش از آن ها پرت شود. در مرحله بعدی، زمانی که کودک اظهار دلواپسی و بی قراری می کند، شما باید سعی کنید که کودکتان را از آن محیط و فضا دور کنید. مثلا او را به به پارک یا حیاط ببرید و بازی کنید، برایش کارتون بگذارید نگاه کند تا این ها بتوانند جایگزین فامیل بشود و ذهن کودکتان تقاضای آن ها را نکند.
      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
      ۰۲۱-۸۸۴۷۲۸۶۴

    • مشاور , فوریه 2, 2017 @ 9:37 ب.ظ

      با سلام
      اینکه در این سن کودک با دیگران ارتباط مناسبی دارد اتفاقا نشانه مثبتی است و اگر با شما در زمینه ارتباطی مشکلی نداره و کاملا رابطه عاطفی دارید این نشانه علاقه اجتماعی کودک شماست و روابط عمومی مناسب او در این سن و مثلا در خانواده هایی که کودک نوه اول است و یا به هر دلیلی علاقه بیشتری نسبت به او وجود دارد این حالت پیش می اید و فکر نکنید قرار است بعدا دیگران را به شما ترجیح بدهید
      و از شما حرف شنوی نداشته باشد و این گریه کودک به دلیل اینکه کودکانی که تک فرزند هستند و به لحاظ اجتماعی قوی هستند جمع را بیشتر ترجیح می دهند پس نگران نباشید
      موفق باشید

  • فریبا , فوریه 2, 2017 @ 3:21 ق.ظ

    سلام,
    پسر یک سال هشت ماه ای دارم که شدیدا به پتوش وابسته هست و گازش میگیرد و می مکد,این شکل دندانهایش را کمی متفاوت کرده., جویدن پتو را چطور می توانم از فرزندم بگیرم..

    • راهنما , فوریه 2, 2017 @ 4:15 ب.ظ

      عادت یک الگوی رفتاری است که تا وقتی که کودک تان تقریبا بدون فکر و اختیار آن را انجام می‌دهد مرتبا اتفاق می‌افتد. اگر بچه‌ها کاری را مدام تکرار کنند به عنوان مثال موهای شان را بارها و بارها بکشند این یک عادت به حساب می‌آید.
      عادات کودکان معمولا شامل لمس کردن و یا ور رفتن با قسمتی از صورت یا بدن شان است. تعدادی از عادات معمول و متداول در بچه‌ها عبارتند از:
      مکیدن یکی از انگشتان./جویدن ناخن‌ها یا کندن پوست اطراف آنها./پیچاندن یا کشیدن موها./جویدن اشیا از قبیل مداد و لباس‌های شان./دندان قروچه.
      بالا کشیدن بینی.

      چرا این عادات در کودکان ایجاد می‌شوند؟
      عادت‌ها می‌توانند مایه تسلی و آرامش کودکان شوند. مکیدن مثال خوبی در این زمینه است. به محض این‌که کودکان نوپا مرحله نوزادی را پشت سر می‌گذارند عادت‌هایی نظیر انگشت مکیدن می‌تواند راهی برای تسکین استرس و اضطراب در آنها باشد. اما استرس و اضطراب همیشه دلیل بر عادات کودکان نیست.
      گاهی این عادات متعاقب ملالت و خستگی در کودک ایجاد می‌شوند. یعنی این رفتار عادت گونه می‌تواند یک منبع سرگرمی برای کودک باشد.
      گاهی اوقات عادت‌ها رفتارهایی هستند که شروع شان با دلایل کاربردی و مفید همراه است ولی با اتمام آن دلایل این عادات از بین نرفته و همچنان ادامه می‌یابند برای مثال بچه‌های کوچک وقتی که سرما می‌خورند اغلب بینی‌شان را به منظور تمییز کردن بالا می‌کشند اما عادت بالا کشیدن بینی حتی با تمام شدن سرما خوردگی هم در بعضی از آنها باقی می‌ماند.
      شکستن عادت‌ها‌
      بیشتر عادت‌های کودکانه به خودی خود از بین می‌روند. اما اگر عادت کودک شما با انجام هر روزه‌اش ایجاد مزاحمت و نگرانی می‌کند، ‌ ایجاد خجالت و شرمساری می‌کند یا حتی سبب ایجاد ضرر و زیانی برای شما یا خودش می‌شود باید در این زمینه کاری انجام دهید و او را در ترک این عادت یاری کنید.
      برای مثال مکیدن انگشت شست و یا سایر انگشتان عادتی نرمال و متداول است. اما ممکن است فرزندتان همیشه و مدام این کار را انجام دهد. اگر این کار سبب ایجاد مشکل و اختلال در صحبت کردن یا خوردن او شود یا این‌که کودک تان به خاطر این عادت مورد تمسخر و اذیت و آزار دوستان و همسالانش قرار گیرد زمان این است که دیگر این عادت را ترک کند.
      در این مورد حتما با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

      ۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸

    • مشاور , فوریه 2, 2017 @ 8:44 ب.ظ

      با سلام
      وقتی متوجه شدیدکه پتوی کودک برایش محبوبیت و اهمیت خاصی پیدا می کند و به آن وابسته شده است. برخی از کودکان از شش ماهگی این ارتباط عاطفی را با شی خاص برقرار می کنند و برخی دیگر هرگز اسباب بازی محبوبی ندارند.
      افراد متخصص به این اشیا انتقالی و گذرا هم می گویند، چرا که آن ها در واقع جایگزین موقتی برای مهر و توجه والدین هستند. یک شی خاص همیشه در کنار کودک و در دسترس او است، در حالی که مادر با تمام عشق و علاقه اش نمی تواند در تمام دقایق روز کنار فرزندش باشد.

      نکته: وابستگی کودک به یک شی خاص ناشی از کم کاری شما نیست و رفتاری بسیار طبیعی به شمار می رود.

      این اشیا در مستقل شدن کودک هم نقش دارند، چرا که اوست که میزان آرامش مورد نیاز خود را تعیین می کند و کنترل شیئی که به آن علاقه دارد کاملا در دست خودش است. در این جا راهنمایی هایی در مورد کار کردن با وسیله محبوب کودک ارائه می شود:

      اجازه دهید پتوی محبوبش کنارش باشد. تا وقتی که این وسیله در روند طبیعی رشد و پیشرفت او اختلال ایجاد نکرده است هیچ عیبی ندارد که بگذارید همیشه کنار فرزندتان باشد.

      کودک همان قدر که به پتو یا عروسک محبوبش وابسته است به بوی آن هم وابسته است. با اینکه ممکن است از بوی صابون و پودری که به عروسکش زده اید بدش بیاید باز هم باید چند وقت یک بار آن شی را بشویید تا جرم ها و باکتری هایی که از تماس آن اسباب بازی با زمین و زمان رویش نشسته اند پاک شوند. به خصوص شستن آن اسباب بازی یا پتو پس از بیماری کودک بسیار ضروری است چون از دوباره بیمار شدن جلوگیری می کند.

      در مواقع لازم یا مواقعی که امکان به همراه داشتن آن شی خاص وجود دارد بگذارید کودک آن را با خودش بیاورد. هدف چنین وسیله ای آرام کردن کودک است، وقتی وارد مکان جدیدی می شود این اسباب بازی به او کمک می کند زیاد حواسش به اطراف پرت نشده و نگران و نا آرام نشود. کودک در این مواقع بیش از سایر زمان ها به آرامش نیاز دارد.

      به اسباب بازی محبوب کودک احترام بگذارید. این وسیله برای کودک مقدس است و بعد از شما با ارزش ترین دارایی او در زندگی محسوب می شود. پس هرگز وقتی پای این وسیله به میان می آید سر به سر فرزند تان نگذارید و آن را از دسترس او قایم نکنید.

      اسباب بازی محبوب کودک هرگز جای شما را نمی گیرد پس همچنان مثل همیشه به او توجه کرده و حسابی به او مهر و محبت نشان دهید.

      بگذارید خود کودک تصمیم بگیرد کی اسباب بازی اش را می خواهد و خودش تعیین کند چه موقع نیاز به آرامش دارد و چه موقع ندارد.

      مواظب باشید این اسباب بازی گم نشود و یا جایگزینی برای آن داشته باشید.

      انتظار این را داشته باشید که فرزندتان حداقل تا دو سالگی به اسباب بازی یا پتوی محبوبش بچسبد. نیاز به چنین وسایلی در سه سالگی کودک به تدریج کمرنگ می شود، چرا که او دیگر می تواند از نظر احساسی و عاطفی به افرادی غیر از پدر و مادرش هم وابسته شود.
      موفق باشید

  • ش.پ , فوریه 8, 2017 @ 5:23 ق.ظ

    سلام من یه دختر سه سال و نیمه دارم که دو سه شبه تو خواب خیلی کم دندان قروچه میکنه خیلی نگران شدم دلیلش چی میتونه باشه، در ضمن حدود ۵ ماهه که کلاسای مختلفی میره که خیلی دوست داره و مربیهاشم خیلی ازش تعریف میکنن ولی به ندرت از کلاساش تعریف میکنه، ممنون میشم راهنماییم کنید

    • مشاور , فوریه 8, 2017 @ 12:01 ب.ظ

      با سلام
      در ابتدا باید بگم دندان قورچه اگر مدام شد باید علتش بررسی بشه و باید مراجعه کنید به روانشناس ولی به طور کل بچه ها در این سن خیلی مسائل را کلامی بازگو نمی کنند و توضیحی در مورد کلاس ها یا جاهایی که می روند نمی دهند و بیشتر رفتاری عکس العمل نشان می دهند ..دندان قروچه اگر شدید باشد که برای کودک دندانپزشک محافظ می گذارد برای شب ها که مشکلات سابیدگی دندان پیدا نکنند و از طرفی به خاطر تنش و استرس ها ی کودک می تواند ادامه دار شود .سن کودک شما به نظر بنده مناسب این نیست که
      کلاس های مختلف برود هر چند علاقه داشته باشد و بودن شما الااقل تا ۴و ۵ سالگی و گذاشتن زمان برا کودکتان در شکل گیری دلبستگی ایمن بسیار موثر است
      و سعی کنید بیشتر در کنارش باشید و مساله دندان قروچه اگر تداوم پیدا کرد مراجعه کنید

      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
      ۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸
      موفق باشید

    • راهنما , فوریه 8, 2017 @ 1:30 ب.ظ

      مشکل دندان‌قروچه فقط مختص افراد بزرگسال نیست. مطالعات نشان داده است که ۱۵ تا ۳۳ درصد کودکان نیز دچار این مشکل هستند.
      کودکان بیشتر در دو مرحله از زندگی خود دندان‌قروچه می کنند: یکی موقع بیرون آمدن دندان های شیری و دیگری موقع بیرون آمدن دندان های دائمی.
      بیشتر بچه ها بعد از بیرون آمدن کامل دندان های شیری یا دائمی، عادت دندان‌قروچه را ترک می کنند.
      معمولاً کودکان در خواب دندان‌قروچه می کنند.
      دلیل دندان‌قروچه کودکان مشخص نیست، ولی می توان گفت نامنظم قرار گرفتن دندان ها، تماس نامناسب بین دندان های بالایی و پایینی و بیماری هایی مثل سوء تغذیه، آلرژی و اختلالات غدد و نیز عوامل روحی مثل استرس و اضطراب می تواند باعث دندان‌قروچه در کودکان شود.
      سایش دندان های شیری به هم به ندرت مشکلی به وجود می آورد. اما دندان‌قروچه باعث درد آرواره، سردرد، تحریک و دندان درد و نیز مشکلات مفصل و عضلات فک می شود.
      اگر دندان کودک شما پوسیده به نظر می رسید، یا دچار درد و حساسیت دندانی بود، او را نزد دندانپزشک ببرید.

      توصیه های خاص برای توقف دندان‌قروچه کودک
      – استرس کودک را کم کنید، خصوصاً قبل از خواب.
      – ماساژ بدن و ورزش های کششی را برای آرامش عضلات کودک انجام دهید.
      – دقت کنید که کودکتان به مقدار کافی آب بنوشد، زیرا کم آبی بدن ممکن است باعث دندان‌قروچه شود.
      – اگر کودک شما دندان هایش را به هم می ساید، او را نزد دندانپزشک ببرید تا از سلامت دندان هایش مطمئن شوید.
      – معمولاً دندان‌قروچه در کودکان پیش دبستانی نیاز به اقدامی ندارد، ولی کودکان بزرگ تر نیاز به روکش موقتی دندان یا محافظ دهان در شب (هنگام خواب) دارند تا از دندان‌قروچه آنها جلوگیری شود.

      در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید

      ۰۲۱-۲۲۶۸۹۵۵۸

  • سمیه حیدری , فوریه 10, 2017 @ 5:20 ب.ظ

    سلام پسرم دوسال ونیمه ست وشصتشو میخوره اما چون من وباباش اونو منع میکنیم میره جای خلوت اینکارو میکنه از بس خورده اگزما شده چکار کنم؟

    • مشاور , فوریه 10, 2017 @ 6:36 ب.ظ

      با سلام
      کودک مضطرب در هنگام ترس و در مواجهه با تعارضات با مکیدن انگشت به شکل ناخودآگاه به دوران آرامش خود در آغوش مادر و مکیدن شیر پناه می برد. از طرف دیگر، گروهی از کودکان که زودتر از موعد از شیر گرفته شده اند نیز برای جبران رفلکس مکیدن پستان مادر، به مکیدن انگشت خود روی می آورند. ثابت شده که مکیدن انگشت، باعث آرام شدن کودک می شود و به همین خاطر کودک این رفتار را همچنان ادامه می دهد.
      آسیب ها و درمان:
      اما این رفتار از این نظر که متناسب سن کودک نیست و از نظر بهداشتی هم صحیح نیست و روی شکل گیری دندان ها، فک و آرواره نیز تأثیر منفی دارد، باید جدی گرفته شود و به طور حتم نیازمند درمان است، نکات ذکر شده می تواند در یک دوره حداقل ۲ ماهه باعث بهبودی رفتار کودک شود.

      ۱ – بی توجهی کامل به رفتار نادرست کودک : بی توجهی والدین نسبت به عمل مکیدن انگشت کودک برای کاهش اضطراب کودک موثر است.

      ۲ – پرت کردن حواس کودک:حواس کودک را پرت کنید، می توانید با درگیر کردن دست های کودک به وسیله بازی و یا کارهای ساده، این کار را انجام دهید.

      ۳ – استفاده از دستکش و لاک تلخ: یکی دیگراز راه هایی که می تواند باعث شود کودک انگشت دست خود را نمکد استفاده از دستکش و یا لاک تلخ است. لاک تلخ را می توان از داروخانه ها تهیه کرد.

      ۴ – استفاده از برخی خوراکی ها:در هنگام مکیدن انگشت می توانید برخی از خوراکی ها مانند آبنبات چوبی را به کودک بدهید تا برای جایگزینی مکیدن انگشت استفاده کند.

      ۵ – استفاده از نظام تقویت و پاداش: در صورت کاهش رفتار نامناسب کودک او را تشویق کنید.

      ۶ – کودک را مجبور نکنید بلکه باید به او آگاهی داد و با دلایل منطقی، اجازه داد تا خودش این کار را کنار بگذارد. (گفتن داستان و نقل خاطره می تواند کمک زیادی در پذیرش کودک داشته باشد)

      ۷ – از روش بیزار درمانی استفاده کنیدزمانی که دستانش تمیز است، از او بخواهید که همه انگشتانش را بمکد، کودک با روش بیزار درمانی پس از مدتی از این کار خسته خواهد شد.

      ۸ – مشکل اصلی را بیابید در نهایت باید دنبال ریشه های اصلی مشکل کودک باشیم و منشاء اصلی اضطراب او را شناسایی کنیم و از بین ببریم، سپس با آرامشی که برایش فراهم می کنیم، به مرور در ترک این عادت او را یاری دهیم
      رعایت نکاتی برای ترک عادت

      اکثر پزشکان توصیه می‌کنند تا زمانی که کودک خودش تصمیم به رها کردن این عمل نگرفته، والدین نباید وی را مجبور به این کار کنند.

      به کودک اجازه دهید، خود به اشتباهش پی ببرد

      ممکن است تذکر دادن به کودک در مورد مکیدن انگشتش کارساز باشد اما بهترین راه سپردن این مشکل به خود اوست.

      اگر دوستانش در مهد کودک یا مدرسه یک بار او را در این حالت ببینند و مورد تمسخر او را قرار دهند کودک نا خوداگاه نسبت به این عمل اکراه پیدا می‌کند. بچه‌ها معمولاً تصور می‌کنند کودکانی که انگشت خود را می‌مکند، باهوش، خوشحال و زیبا نیستند و همین موضوع باعث می‌شود کودک‌تان این کار را جلوی دیگران انجام ندهد.

      اینکه کودک خودش به این نتیجه برسد، بسیار بهتر از آن است که شما وی را مجبور به این کار کنید؛ زیرا که این امر باعث تشدید این عادت می شود.

      برایش جایزه تعیین کنید

      هنگامی که این عمل را انجام نمی دهد او را تحسین کنید. می‌توانید با او وارد بازی شوید. یک تقویم یک ماهه روی یخچال خود بگذارید و روزهایی که او را در حین این عمل ندیده‌اید را علامت‌گذاری کنید. در پایان ماه به‌خاطر پیشرفتش به او جایزه دهید.

      روش معکوس/درمان با سختگیری

      به کودک‌تان که در حال مکیدن انگشتانش است، بگویید که باید همه انگشتانش را بمکد و او را مجبور به این کار کنید و مطمئن باشید که او خیلی زود از این کار خسته می‌شود.

      از او بپرسید که چرا این کار را می‌کند و مجبورش کنید تا پاسخ دهد. تنها مشکل این کار این است که وی یک پیشنهاد نادرست را از زبان والدینش خواهد شنید.

      با او منفی برخورد نکنید

      نومیدی و خشم والدین، این عادت کودک را بدتر می کند. اگر در انجام این کار از خودش پیشرفت کمی نشان داد، او را سرزنش نکنید. احساس ناتوانی در وی خود باعث ادامه دادن این کار می شود.

      مایع یادآوری به انگشتش بزنید

      گرچه اکثر پزشکان این کار را بی‌رحمانه توصیف می‌کنند، اما زدن محلول‌های بد مزه به انگشت می‌تواند به کودک یادآوری کند که نباید انگشتش را در دهان فرو ببرد.

      به یاد داشته باشید که این کار را برای تنبیه انجام ندهید و به او بگویید که این کار تنها برای فراموش کرد%۸

  • سمیه حیدری , فوریه 10, 2017 @ 5:24 ب.ظ

    پسرم دوسال ونیمه ست برای ادرارشو میگه ولی برای مدفوعش میگه پوشکم کن میترسم اعادادامه دار شه چکار کنم؟ با تشکر

    • مشاور , فوریه 10, 2017 @ 6:21 ب.ظ

      با سلام
      دوست عزیز سن پسر شما در مورد کنترل مدفوع خیلی کم است و طبیعی است که از توالت رفتن ترس داشته باشد و اصولا بچه ها در این سن کنترل ادرار را دارند و لی در زمینه مدفوع کمی زمان لازم است تا به رشد اسفنکترهای مقعدی برسند و بدانند که مانند ادرارشان تحت کنترل خودشان است و جای نگرانی وجود ندارد تقریبا تا ۵ سالگی به کنترل کامل می رسند که البته گاهی بعضی از کودکان زودتر این مساله برایشان حل می شود البته یک دلیل علاوه بر عدم رشد جسمی مساله روحی است و ترس از محیط توالت .شاید آموزش های زودرس در مورد توالت رفتن و عدم درک ذهنی کودک او را دچار هراس از محیط توالت کرده و احتمال دیگر اینکه با یک بار کثیف کردن خود واکنش بدی را از جانب شما دیده یا حتی تنبیه شده همه این احتمالات مطرح می شود ولی به طور کل نباید در این سن در مورد این مساله حساسیت زیاد نشان دهید و بهتر است چند ساعتی او را پوشک کنید و هر روز کم کم از ساعاتی که با پوشک است کم کنید و مدام از او در مورد دستشویی داشتن سوال کنید .و مواظب بازخوردهای احتمالی به او باشید
      موفق باشید

  • راهنما , فوریه 13, 2017 @ 3:18 ب.ظ

    کودک اولین پیام‌های جنسی را از والدین خود دریافت می‌کند

    تحقیقات انجام‌شده نشان می‌دهد آنچه در امور جنسی کودکان تاثیرگذار است اول از همه نقش خانواده، سپس دوستان (در مهدکودک و مدرسه) و در آخر رسانه‌ها ، مجلات و… است. آموزه‌های کودک در خانواده، شکل‌دهنده مجموعه ارزش‌ها و رفتارهای اوست. متاسفانه حتی والدینی که شاید از نظر تحصیلی هم مدارج بالایی را داشته باشند؛ ممکن است نتوانند رفتارهای سالم کودک خود را از رفتارهای ناسالم‌اش تمییز دهند. گاهی خانواده‌ها از دیدن رفتارهای سالم کودک تعجب و به پزشک مراجعه می‌کنند تا علت اینکه مثلا پسر ۳ ساله‌شان دچار نعوظ آلت تناسلی شده را بیابند. (نعوظ در کودکان پسر به صورت رفلکسی و کاملا طبیعی اتفاق می‌افتد.) گاهی نیز چون رفتار غیر طبیعی را نمی‌شناسند به آن بی‌توجه‌‌اند و همین بی‌توجهی ممکن است باعث ‌شود کودک آسیب ببیند. خانواده باید بداند که مثلا با یک کودک ۲ ساله چگونه رفتار کند یا چگونه به سوال‌های او پاسخ دهد و چه آموزش‌هایی مناسب این سن است. ما با یک کودک ۲ ساله درباره بارداری یا رابطه جنسی صحبت نمی‌کنیم ولی جواب یک کودک ۹ ساله در این حول‌وحوش، باید منطقی و اصولی باشد. پس مهارت و آموزش والدین در مقابل رفتارهای جنسی کودک بسیار مهم است.

    رفتارهای جنسی در کودکان به چند عامل بستگی دارد

    بخشی از آموزش‌ها غیرمستقیم است. وقتی پدر و مادر صحبت می‌کنند گرچه مخاطب کودک نیست ولی او در حال دریافت اطلاعات است. بخش دیگر، آموزش مستقیم است اینکه چگونه اندام‌های جنسی و قسمت‌های خصوصی بدنش را به او معرفی کنیم. آنها حتی اسم اندام‌ها را هم باید بدانند (متاسفانه در کشور ما اسم‌های مناسبی برای اندام‌های جنسی استفاده نمی‌شود) اگر اینها را نداند ممکن است، بعدها نتوان ارتباط خوبی با کودک برقرار کرد. باید به او آموزش داد که بدن خود را دوست داشته باشد. وقتی می‌گوییم اینجا بد است و باید آن را پنهان کنی، این تصور ذهنی در او ایجاد می‌شود که چرا مامان و بابا مرا دوست دارند ولی این قسمت از بدنم را دوست ندارند. پنهان کردن باید معنا داشته باشد، می‌توان گفت این قسمت خصوصی است و مربوط به توست و هیچ‌کس حق ندارد آن را ببیند یا به آن دست بزند. نکته غلط دیگری که در فرهنگ ما وجود دارد این است که ما به راحتی درباره آلت تناسلی مردانه صحبت می‌کنیم و صحبت راجع به آلت تناسلی زنانه را بد می‌دانیم. این برخورد با کودکان دختر و پسر در نگرش کودک نسبت به اندام جنسی‌اش تاثیر منفی می‌گذارد. با این کار به پسر غرور می‌دهیم و به دختر حقارت و هویت جنسی کودک در هر دو حال به هم می‌ریزد. کودک باید به اندام جنسی خودش احترام بگذارد و آن قسمت از بدنش را جزئی از کل بداند.

    رفتار جنسی کودک را بشناسیم

    تحقیقات نشان داده پاسخ‌های جنسی از همان ابتدای تولد و حتی درون رحم مادر وجود دارد. گرچه پاسخ جنسی است ولی در اثر وجود هورمون نیست و ربطی به تمایلات جنسی ندارد. خیلی از رفتارهایی که ما به عنوان رفتار جنسی می‌شناسیم در دوران کودکی طبیعی و بخشی از تکامل جنسی محسوب می‌شوند.

    طبیعی است که کودکان کنجکاوی و تمایل جنسی دارند یا دوست دارند بدن خود و دیگران را کشف کنند. کشف‌کردنشان معمولا از طریق لمس یا مشاهده است. شاید این رفتارها برای خانواده‌ها مشکل‌ساز شود، زیرا اغلب نمی‌دانند تا کجای این رفتار طبیعی است و از کجا به بعد غیرطبیعی محسوب می‌شود. مثلا خودارضایی کودک یا دست‌زدن به آلت‌تناسلی‌اش یکی از شکایت‌هایی است که از طرف خیلی از والدین مطرح می‌شود اما این خودارضایی با آنچه که در بزرگسالان دیده می‌شود متفاوت است. این لذت در کودک فیزیکی است و ارگاسمی وجود ندارد. فقط به شکل یک احساس آرامش و راحتی است. برخورد مناسب والدین با کودک نقش مهمی در سلامت جنسی آنها به‌خصوص در دوران نوجوانی دارد.

    آموزش سلامت جنسی باعث احساس امنیت کودک می‌شود

    نگرش نسبت به امور جنسی در جوامع و حتی خانواده‌های مختلف، متفاوت است. هر جامعه‌ای و حتی هر خانواده‌ای رفتار خاصی را درباره آموزش جنسی با کودکان خود دارند ولی استانداردهایی وجود دارد که تبعیت از آنها می‌تواند در رشد طبیعی کودک و سلامت جنسی او در آینده کمک‌کننده باشد. کودک چه در خانه و چه در محیط خارج از خانه (مثلا به مدرسه می‌رود) باید دانش و مهارت حفاظت از خودش را داشته باشد. اگر تکامل جنسی خوب و محیط امنی را برای کودک فراهم آوریم بسیاری از خطرها را در آینده از او دور کرده‌ایم.

    ضرورت کسب اطلاع از منابع معتبر

    امروزه ما در دنیای اطلاعات به سر می‌بریم و مردم به‌راحتی می‌توانند با فشار دادن یک دکمه، اطلاعات درست و غلط زیادی را ببینند اما مشکل آنجاست که گاهی اطلاعات غلط را می‌آموزند و آنها را به مرحله اجرا درمی‌آورند. این اطلاعات غلط جا می‌افتد، در جامعه می‌چرخد و کسی هم متوجه نادرستی آن نمی‌شود مگر اینکه فرد اشراف و دانش کافی در مورد موضوع داشته باشد. پس مهم است این آموزش به مردم داده شود تا با دیدن هر مطلبی آن را نپذیرند و به دنبال منبع موثق باشند. اگر جستجوگر خوبی باشید، به‌راحتی می‌توانید مطلب معتبر را از غیرمعتبر تشخیص دهید. مطالبی که در سایت‌ها دیده می‌شود، ممکن است به‌وسیله یک فرد عادی بدون دانش در همان زمینه نوشته شده باشد. پس قبل از هر چیز باید سایت‌های علمی را بشناسید. برای این‌کار می‌توانید مثلا با پزشکی که برای حل مشکلتان به او مراجعه کرده‌اید، مشورت کنید.
    در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید
    دفتر سعادت آباد:
    ۰۲۱-۲۲۳۵۴۲۸۲ خط ویژه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.