توسط اختلال اوتیسم و علائم آن
اختلال اوتیسم (ASD) یک اختلال رشدی است که بر توانایی فرد در برقراری ارتباط دیگران تاثیر می گذارد. اختلال اوتیسم همچنین می تواند منجر به محدودیت، الگوهای تکراری رفتار یا فعالیت ها شود.
اصطلاح “طیف” به طیف گسترده ای از علائم، مهارت ها و سطوح اختلال یا ناتوانی اشاره می کند که افراد مبتلا به اختلال اوتیسم می توانند نشان دهند. بعضی از افراد به علت علائمشان به شدت آسیب می بینند، در حالی که دیگران به شدت از کار افتاده اند.
میزان شیوع اختلال اوتیسم در کودکان ۶-۸ ساله در حال افزایش است.
در پسران ۴ برابر احتمال ابتلا به اوتیسم نسبت به دختران بیشتر است. اختلال اوتیسم به طور مساوی دارای زمینه های نژادی، قومی و اجتماعی است.
در سال های اخیر آگاهی از این اختلال و روش های غربالگری در افزایش تعداد تشخیص کمک کرده است.
علائم اوتیسم
علائم اوتیسم در طول سه سال اول زندگی ظاهر می شود.
به طور معمول، نوزادان در حالت طبیعی، اجتماعی هستند. آنها در چهره ها نگاه می کنند، به سمت صداها می روند، انگشت می گیرند و حتی ۲-۳ ماهگی لبخند می زنند.
اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم دچار مشاجره در تعاملات روزمره انسان هستند.
هر فردی علائم مشابه را تجربه نمی کند، اما همه افراد مبتلا به اختلال اوتیسم علائمی دارند که بر تعاملات و روابط اجتماعی تأثیر می گذارد.
اختلال اوتیسم همچنین مشکلات ارتباطات کلامی و غیر کلامی راشامل می شود. به طور کلی کودکان مبتلا به اوتیسم شیوه های مختلف ارتباط برقرار کردن با دیگران را دارند.
والدین اغلب اولین کسانی هستند که متوجه می شوند که فرزندشان رفتارهای غیر معمولی را نشان می دهد.
این رفتارها عبارتند از عدم دسترسی به چشم، عدم پاسخ به نام او و یا بازی کردن با اسباب بازی ها با روش های غیر معمول و تکراری.
علائم اوتیسم می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تاخیر در توسعه زبان، مانند پاسخ به نام خود و یا تک کلمه ای صحبت کردن.
- رفتارهای تکراری و معمولی، مانند راه رفتن با یک الگوی خاص یا اصرار بر خوردن یک وعده غذایی خاص به صورت روزانه.
- دشواری در تماس برقرارکردن با چشم، مانند تمرکز بر دهان فرد وقتی که آن شخص در حال صحبت کردن است.
- مشکلات حسی مانند اذیت شدن از صداهای خاص مانند زنگ خوردن تلفن یا واکنش شدید به سرما یا درد، مناظر خاص، صداها، بو ها.
- نا توانی در تشخیص حالات چهره مانند اشتباه برداشت کردن و یا نادیده گرفتن نشانه های ظریف چهره، مانند لبخند، چشمک زدن یا گریه، که می تواند به درک تفاوت های ظریف ارتباطات اجتماعی کمک کند.
- مشکلات بیان احساسات، مانند علامت چهره، حرکات، تن صدا که اغلب مبهم هستند یا با چیزی که گفته یا احساس نمی شود مطابقت دارد.
- رفع اشکال در قسمت هایی از اشیاء، مانند تمرکز بر یک چرخ دوار به جای بازی با همسالان.
- عدم حضور بازی ظاهری، مانند زمان زیادی برای به دست آوردن اسباب بازی ها به نحوی خاص، به جای بازی کردن با آنها.
- دشواری تعامل با همسالان، زیرا آنها زمان دشواری درک می کنند که دیگران اطلاعات، احساسات و اهداف متفاوت دارند.
- رفتار خودخواهانه، مانند ضربه زدن به سر خود به دیوار به عنوان راهی برای ابراز مخالفت.
- مشکلات خواب، مانند بد خوابیدن یا نخوابیدن.
علائم اوتیسم به صورت دنباله وار هستند.
این بدان معنی است که توانایی های یادگیری، تفکر و حل مساله کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم می تواند از مهارت های بالقوه تا شدید به چالش کشیده شود.
بعضی از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم نیاز به کمک زیادی در زندگی روزمره دارند. با ارزیابی کامل، پزشکان می توانند تشخیص دهند تا بهترین برنامه درمان برای کودک چیست.
علل اوتیسم
دانشمندان علت اوتیسم را کشف نکرده اند. آنها معتقدند که عوامل متعددی ممکن است به این اختلال رشد کمک کند.
- ژنتیک: اگر ۱ فرزند در یک خانواده دارای اختلال اوتیسم باشد، یک خواهر و برادر دیگر نیز احتمال دارد که دارای اتیسم شود. به همین ترتیب، دوقلوهای یکسان به شدت احتمال دارد که اوتیسم داشته باشند. بستگان کودکان مبتلا به اوتیسم علائم جزئی مشکلات ارتباطی را نشان می دهند. اسکن ها نشان می دهد که افراد مبتلا به طیف اوتیسم اختلالات خاصی از ساختار مغز و عملکرد شیمیایی دارند.
- محیط: دانشمندان در حال حاضر به بررسی بسیاری از عوامل محیطی می پردازند که فکر می کنند نقش مهمی در مشارکت در اختلال اوتیسم داشته باشند. بسیاری از عوامل پیش از تولد ممکن است به رشد کودک کمک کنند، مانند سلامت مادر. دیگر عوامل پس از تولد ممکن است بر توسعه آن نیز تأثیر بگذارد. با وجود ادعاهای بسیاری که توسط رسانه ها برجسته شده است، شواهد قوی نشان می دهد که واکسن زدن باعث ایجاد اوتیسم نمی شود.
تشخیص اوتیسم
هیچ آزمایش پزشکی وجود ندارد که بتواند احتمال ایجاد اوتیسم را تعیین کند. متخصصان بعد از غربالگری نقص در ارتباط اجتماعی، مشکلات ارتباطی، و رفتار تکراری را تشخیص می دهند.
تشخیص اوتیسم اغلب یک فرآیند ۲ مرحله ای است.
مرحله اول شامل غربالگری کلی و عمومی در دوران حاملگی، با یک متخصص اطفال است. کودکانی که مشکلات رشدی را نشان می دهند، برای ارزیابی بیشتر مراجعه می کنند.
مرحله دوم شامل یک ارزیابی کامل توسط یک تیم از پزشکان و سایر متخصصان بهداشت با تخصص های گوناگون است. در این مرحله ممکن است یک کودک مبتلا به اوتیسم یا اختلال رشدی دیگر تشخیص داده شود.
به طور معمول، به طور قطع،کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم می توانند در سن ۲ سالگی تشخیص داده شوند، هرچند ممکن است برخی از آن ها در سنین بالاتر مشخص شوند.
انواع ابزارهای غربالگری ASD
گاهی اوقات پزشک از صحبت های والدین درباره علائم کودک سوال می کند. سایر ابزارهای غربالگری از ترکیب اطلاعت والدین و مشاهدات خود پزشک است. نمونه هایی از ابزارهای غربالگری برای کودکان نوپا و پیش دبستانی عبارتند از:
- فهرست اصلاح شده برای اوتیسم در کودکان نوپا (M-CHAT) : لیستی از سوالات آموزنده در مورد یک کودک است که در آن پاسخ ها می توانند نشان دهند که آیا باید توسط یک متخصص ارزیابی شود یا خیر.
- ابزار تشخیصی برای اوتیسم در کودکان دو ساله :(STAT) مجموعه ای از وظایف است که کودکان تحت نظارت برای ارزیابی رفتارهای کلیدی اجتماعی و ارتباطی، از جمله تقلید، بازی و هدایت مورد توجه قرار می گیرند.
- پرسشنامه ارتباطات اجتماعی SCQ) ): مجموعه ای از سوالات است که والدین پاسخ می دهند تا متخصصان متوجه شوند که آیا کودکان ۴ ساله و بالاتر نیاز به ارزیابی اتیسم دارند یا خیر.
- ارتباطات و مقیاس های رفتار نمادین :(CSBS) از مصاحبه های والدین و مشاهدات مستقیم بازی کودک برای جمع آوری اطلاعات در زمینه توسعه ارتباطات، از جمله حرکات و رفتارهای بازی استفاده می کنند.
درمان اوتیسم
اوتیسم به روشهای مختلف، درمان و مدیریت می شود:
- آموزش و پرورش و توسعه، از جمله کلاس های تخصصی و آموزش مهارت
- درمان های رفتاری، مانند تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA)
- دارو برای علائم همراه با درمان
- طب مکمل و جایگزین (CAM) ، مانند مکمل ها و تغییرات در رژیم غذایی
اگرچه اوتیسم نمی تواند درمان شود، می توان آن را به طور موثر کنترل کرد.
اختلالات اوتیسم در کودکان
کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است اختلالات بیشتری داشته باشد. برخی از این اختلالات عبارتند از:
ناتوانی ذهنی
بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم دارای برخی از ضعف های ذهنی هستند. در حین آزمایش، برخی از مناطق توانایی ممکن است طبیعی باشد، در حالی که برخی مناطق دیگر، به ویژه مناطق شناختی (تفکر) و توانایی زبان، ممکن است نسبتا ضعیف باشند.
تشنج
به ازای۴ کودک مبتلا به اوتیسم یک نفر دارای تشنج است، که اغلب از اوایل کودکی یا در طول سالهای نوجوانی شروع می شود.
تشنج ناشی از فعالیت الکتریکی در مغز می تواند منجر به از دست رفتن آگاهی، متلاشی شدن شود. الکتروانسفالوگرافی (EEG)، یک آزمایش است که فعالیت الکتریکی را در مغز ثبت می کند، می تواند تایید کند که آیا کودک تشنج دارد یا خیر.
سندرم X ضعیف
سندرم X ضعیف یک اختلال ژنتیکی است. این شایعترین نوع از اختلالات به ارث رسیده است، که نشانه هایی از جمله اختلال اوتیسم را ایجاد می کند.
از هر ۳ کودک مبتلا به اتیسم، ۱ کودک دارای اختلالات وراثتی است. از ۲۵ کودک مبتلا به اختلال اوتیسم ا نفر دارای جهش است که سبب ایجاد سندرم Fragile X می شود.
از آنجا که این اختلال به ارث برده می شود، کودکان مبتلا به اوتیسم باید برای Fragile X بررسی شوند، به خصوص اگر والدین می خواهند فرزندان بیشتری داشته باشند.
اسکلروز بابونه اسکلروز بافتی
یک اختلال ژنتیکی نادر است که سبب رشد تومورهای غیرقطعی در مغز و سایر ارگان های حیاتی می شود. اسکلروز سل ریوی در ۱-۴٪ افراد مبتلا به اختلال اوتیسم رخ می دهد.
جهش ژنتیکی موجب اختلال می شود، که همچنین با ناتوانی های فکری، صرع و بسیاری دیگر از مشکلات سلامت جسمی و روانی مرتبط است.
هیچ درمان برای اسکلروز توبول وجود ندارد، اما علائم بسیاری را می توان درمان کرد.
مشکلات گوارشی
بعضی از والدین کودکان مبتلا به اوتیسم ناراحتی هایی را در دستگاه گوارش گزارش می کنند که فرزندشان دارای مشکلات گوارشی (GI) یا هضم مکرر شامل درد معده، اسهال، یبوست، ریفلاکس اسید، استفراغ یا نفخ است.
اگر یک کودک مشکلات GI داشته باشد، یک متخصص گوارش می تواند به یافتن علت و پیشنهاد درمان مناسب کمک کند.
بیماری های روانی همگانی
کودکان مبتلا به اوتیسم همچنین می توانند اختلالات روانی مانند اختلالات اضطرابی، اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) یا افسردگی را ایجاد کنند.
تحقیقات نشان می دهد که کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به برخی از اختلالات روانی نسبت به کودکان بدون اوتیسم هستند.
مدیریت این شرایط همزمان با مصرف داروها یا رفتار درمانی، می تواند به کودکان کمک کند تا بر رفتار خود کنترل بیشتری داشته باشند.
سندرم Rett
یک اختلال رشدی است. بر خلاف اوتیسم، سندرم Rett اغلب بر دختران تاثیر می گذارد.
از هر ۱۰،۰۰۰ تا ۲۲،۰۰۰ دختر ۱ نفر مبتلا به سندرم Rett است.
بیشتر کودکان مبتلا به سندرم Rett مهارت های ارتباطی اجتماعی خود را بهبود می بخشند و ویژگی های اوتیستیک، دیگر نگران کننده نیست.
