لجبازی شبانه کودکان و راهکارهای والدین
یکی از مشکلاتی که والدین و خانواده هایی که کودکانی خردسال دارند با آن دست و پنجه نرم می کنند لجبازی کودک آنها به هنگام خواب است. این کوچولوهای شیطون وقتی هنگام خواب شبانه فرا می رسد با بهانه گیری و کلنجار رفتن با خود و خانواده شان باعث بروز اعصاب خوردی شده و اگر پدر و مادری بلد نباشد که چگونه با آنها رفتار کند می تواند تاثیرات بدی را به همراه داشته باشد.
برخی از کودکان به هنگام خواب، شروع به جیغ و داد و گریه کرده و اصرار دارند که پدران یا مادران در کنار آنان بوده تا خوابشان ببرد و یا بهانه هایی از قبیل خوابم نمی آید ویا بازیگوشی به انها دست می دهد اما در قبال این کودک بهانه گیر چه باید بکنیم؟!
بهانه پیری در هنگام خوابیدن در سن آنان امری طبیعی و عادی است و دلیلش ترس از خواب و یا جدا شدن از والدین است البته شیطنت کودکان را هم می توان به آن اضافه کرد.در چنین مواقعی توصیه ما به والدین این است که آرامش خود را حفظ کنند و از رفتار هایی خشونت آمیز و یا جر و بحث و فریاد بر سر کودکان خودداری کنند زیرا می تواند اثرات زیان باری برای کودک به همراه داشته باشد.بنابراین برای حل این معضل باید به روش زیر عمل کرد.
دو روش عام برای حل مشکل
دو روش عام برای حل این مشکل موجود می باشد یک انکه زمان و وقت مشخصی را برای خواب کودکان در نظر بگیریم و به نوعی زمان بیولوژیکی بدن کودکان را به این ساعات عادت دهیم در این صورت بدن وی به ساعت مشخصی که می رسد نیاز به خواب را احساس می کند. دوم آنکه هنگام خواب کودک که فرا می رسد با یک شب به خیر گفتن او را راهی تخت خواب کرده و چراغ ها را خاموش کنیم و در ادامه با بی توجهی به وی و عدم صحبت کردن و پاسخ دادن به او کاملاً او را برای خواب آماده کنیم.
یافتم روش کارآمد و موثر برای جلوگیری از لجبازی کودک
بنابراین با اجرای دو روش بالا می توان کودکان را به خواب سر موعد بدون آزار و لجبازی عادت داد البته برخی از کودکان عادت کرده اند مدتی پس از خوابیدن بیدار شده و بهانه گیری کنند که برای حل این مشکل هم بهتر است تا هربار که فرزندمان ما را صدا می کند مدتی را صبر کرده و به او مراجعه کنیم و در هر بار صدا کردن مدت زمان انتظار را بیشتر کنیم با این روش کودکمان به نبود ما به تدریج عادت کرده تا جایی که دیگر ما را صدا نزده و آسوده می خوابد. پس کودکمان را مجبور به خوابیدن نکرده و با او به مهربانی رفتار کنیم.
بیش فعالی که به اختصار ADHD خوانده می شود نوعی اختلال شایع است که حدود هشت تا ۱۰ درصد کودکان را مبتلا می کند.
این بیماری در پسران شایعتر از دختران است که هنوز دلیل اصلی آن مشخص نشده است. ویژگی های اولیه بیش فعالی از سال های اولیه رشد یعنی قبل از ورود به مدرسه شروع می شود.
بیش فعالی دارای ویژگی های بارزی است که شامل پرتحرکی، کمبود توجه و تمرکز، بروز اعمال ناگهانی و غیرقابل پیش بینی می شود. این اختلال سه نوع است؛ در گونه اول که کودک فقط در توجه و تمرکز مشکل دارد.
در نوع دوم فقط پرتحرکی دیده می شود و بالاخره نوع ترکیبی که کودک هم پرتحرک است و هم مشکل توجه و تمرکز دارد این اختلال در کودکان دبستانی و در پسرها سه تا پنج برابر شایع تر از دختران است و بیشتر در پسران اول خانواده مشاهده می شود.
معمولا اختلال از سه سالگی به بعد تشخیص داده می شود. کودکان مبتلا در دوره شیرخواری اکثرا پرتحرک هستند و دست ها و پاهای خود را زیاد حرکت می دهند؛ کم خواب، کم غذا هستند و زیاد گریه می کنند.
علت به وجود آمدن بیش فعالی احتمالا ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. احتمالا این کودکان در بخش های مربوط به توجه و تمرکز در مغز دچار نقس جزئی هستند. از عواملی که می توانند در بروز این اختلال موثر باشند سیگار کشیدن و یا مصرف الکل در دوران بار داری توسط مادر است.
درمان سریع برای ADHD وجود ندارد اما علائم آن قابل شناسایی و کنترل هستند. بهتر است والدین برای کمک کردن به خود و کودکشان در مورد این اختلال اطلاعات بیشتری کسب کنند. همچنین برنامه تربیتی ویژه ای را متناسب با نیازهای فرزند خود طرح ریزی کنند. درست است که کنار آمدن با کودکان بیش فعال کار ساده ای نیست اما والدین باید بدانند که این افراد ذاتا بد نیستند اما بدون مصر ف دارو و رفتار درمانی نمی توانند رفتار خود را کنترل کنند.
در این مورد خانواده، معلم و مدرسه باید با یکدیگر همکاری داشته باشند. والدین باید از تنبیه بدنی کودک خود جدا خودداری کنند و با او با محبت رفتار کنند. دارودرمانی هم در صورت تجویز پزشک کمک بسیاری به این دسته از کودکان می کند.
مطالعات نشان داده است رژیم های غذایی هم می تواند برای کمک به این افراد کارساز باشد. آنها باید از زیاده روی در مصرف شکر و غذاهای حاوی آن مانند کیک، شیرینی، شکلات، بیسکویت و نوشابه های شیرین که تحریک کننده هستند خودداری کنند.
تعدادی از کودکان بیش فعال و کم توجه تا بزرگسالی با این مشکل دست و پنجه نرم می کنند؛ حتی ممکن است در برخی از بالغین برای نخستین بار تشخیص اختلال بیش فعالی داده شود که البته معمولا سابقه آن از کودکی وجود دارد. این افراد در سنین بالاتر کمتر با مشکل پرتحرکی روبرو هستند و بیشتر احساس بیقراری می کنند.
منبع: کودک و نوجوان
درمان بیش فعالی کودک