توسط جدیدترین روش تشخیص اسکیزوفرنی
اسکیزوفرنی یک بیماری جدی روانی است که با توانایی فرد به تفکر دقیق، مدیریت احساسات، تصمیم گیری و ارتباط با دیگران مواجه می شود.
این یک بیماری پیچیده و درازمدت پزشکی است که حدود ۱٪ از آمریکایی ها را تحت تاثیر قرار می دهد.
اگر چه اسکیزوفرنی در هر سنی ممکن است رخ دهد، متوسط سن شروع در اواخر دهه ی ۲۰ برای مردان و اواخر دهه ی ۲۰ تا اوایل دهه ی ۳۰ برای زنان است.
علائم اسکیزوفرنی
تشخیص اسکیزوفرنی در نوجوانان دشوار است.
این به این دلیل است که اولین علائم میتواند شامل تغییر دوستان، افت در نمرات، مشکلات خواب و رفتارهای معمول و غریب نوجوان و ناراحتی باشد.
عوامل دیگر عبارتند از انزوای خود و جمع گریزی، افزایش افکار و سوء ظن های غیر معمول و سابقه خانوادگی روان درمانی.
در جوانان مبتلا به اسکیزوفرنیا، این مرحله از اختلال، دوره “پرونده” نامیده می شود.
با هر شرایطی، برای به دست آوردن بهترین تشخیص، ارزیابی جامع پزشکی لازم است.
برای تشخیص اسکیزوفرنی، بعضی از علائم زیر به مدت حداقل ۶ ماه وجود دارد:
هذیان ها
اینها عبارتند از شنیدن، دیدن چیزها یا بوییدن چیزهایی که دیگران نمی توانند درک کنند.
توهم ها می تواند برای فرد، بسیار واقعی باشد صدای توهم می تواند بحرانی یا تهدیدی باشد.
صداها ممکن است شامل افرادی باشند که برای فرد آشنا یا غیر آشنا هستند.
اتهامات
افرادی که دارای این اختلال هستند اغلب مشکلاتی هم در تمرکز، تفکر اشتباه، و یا این که احساسات آنها مسدود شده است، دارند.
علائم منفی
آنهایی هستند که توانایی یک فرد را کاهش می دهند.
نشانه های منفی اغلب عبارتند از داشتن احساسات یکنواخت و احساس خستگی مفرط کردن.
افراد مبتلا به علائم منفی ممکن است قادر به شروع کردن فعالیتی جدید نباشند و علاقه کمی در زندگی دارند و نمیتوانند روابط خود را حفظ کنند.
علائم منفی بعضی اوقات با افسردگی بالینی اشتباه گرفته می شود.
مسائل شناختی / تفکر آشفته
افرادی که علائم شناختی اسکیزوفرنیا را تجربه می کنند، اغلب برای به یاد آوردن چیزها تلاش می کنند و اندیشه های خود را سازماندهی می کنند.
به طور معمول افرادی که مبتلا به اسکیزوفرنیا هستند، آنزونگونی یا “کم بینایی” دارند.
به این معنی است که فرد متوجه نمی شود که بیماری دارد.
علل اسکیزوفرنی
تحقیقات نشان می دهد که اسکیزوفرنی ممکن است چندین علت احتمالی داشته باشد:
ژنتیک
اسکیزوفرنی تنها با یک تنوع ژنتیکی ایجاد نمی شود، بلکه پیچیدگی متقابل ژنتیک و تاثیرات محیطی است.
در حالی که اسکیزوفرنیا در ۱٪ از جمعیت عمومی رخ می دهد، داشتن سابقه خانوادگی روان درمانی به میزان زیادی خطر را افزایش می دهد.
اسکیزوفرنی در حدود ۱۰٪ از افرادی که دارای اختلال در اقوام درجه اول هستند، مانند یک والد یا خواهر یا برادر، رخ می دهد.
بالاترین خطر زمانی رخ می دهد که یک دوقلو مشابه با اسکیزوفرنی تشخیص داده شود.
دوقلو بدون تاثیر تقریبا ۵۰٪ احتمال توسعه این اختلال را دارد.
محیط
در معرض ویروس ها قرار داشتن یا سوء تغذیه قبل از تولد، به ویژه در سه ماهه اول و دوم، خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را افزایش می دهد.
بیماری های التهابی یا خود ایمنی نیز می تواند منجر به افزایش خط ابتلا به این بیماری شود.
مشکلات شیمیایی خاص مغز
از جمله انتقال دهنده های عصبی به نام دوپامین و گلوتامات، ممکن است به اسکیزوفرنی کمک کند.
انتقال دهنده های عصبی به سلول های مغز اجازه می دهند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
شبکه های عصبی نیز احتمالا درگیر آن هستند.
استفاده از مواد
برخی مطالعات نشان داده اند که استفاده از داروهای تغییر دهنده ذهن در طول سال های نوجوانانی و جوانی می تواند خطر ابتلا به اسکیزوفرنی را افزایش دهد.
شواهد نشان می دهد که ماری جوانا سیگار کشیدن خطر ابتلا به حوادث روان پریشی و خطر تجربیات روان پریشی را افزایش می دهد.
افراد جوانتر و کسانی که مکرر از این مواد استفاده می کنند، بیشتر در معرض خطر قرار دارند.
مطالعه دیگری نشان داده است که ماری جوانا سیگار کشیدن منجر به آغاز زودرس اسکیزوفرنی می شود.
دیگری نشان داده است که ماری جوانا سیگار کشیدن منجر به آغاز زودرس اسکیزوفرنی می شود.
تشخیص اسکیزوفرنی
تشخیص اسکیزوفرنی آسان نیست. گاهی اوقات استفاده از مواد مخدر مانند متامفتامین یا LSD می تواند یک فرد مبتلا به علائم شبیه به اسکیزوفرنی را ایجاد کند.
مشکل تشخیص این بیماری، این واقعیت است که بسیاری از افرادی که تشخیص داده شده، معتقدند که این بیماری را دارند.
کمبود آگاهی یک علامت رایج در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی است و درمان بسیار پیچیده است.
هیچ آزمایش فیزیکی یا آزمایشگاهی وجود ندارد که بتواند اسکیزوفرنی را تشخیص دهد بنابراین یک ارائه کننده مراقبت های بهداشتی که علائم را بررسی می کند و دوره ای از بیماری یک فرد بیش از شش ماه است را در نظر می گیرد می تواند به تشخیص درست کمک کند.
ارائه دهنده خدمات بهداشتی باید عوامل دیگری نظیر تومورهای مغزی، شرایط پزشکی و دیگر تشخیص های روانپزشکی مانند اختلال دوقطبی را نیز در نظر بگیرند.
برای تشخیص اسکیزوفرنیا، فرد باید دو یا چند مورد از علائم زیر را که به طور مداوم در زمینه کاهش عملکرد موثر است، داشته باشد:
- اتهامات
- هذیان ها
- گفتار ناسازگار
- رفتار ناسالم یا کاتاتونیک
- علائم منفی
اغلب تخریب ها و توهمات تنها می توانند به تشخیص اسکیزوفرنی منجر شوند.
شناسایی آن در اسرع وقت به احتمال زیاد شانس شخص برای مدیریت بیماری، کاهش روان درمانی و بهبودی را افزایش می بخشد.
افرادی که مراقبت های خوب در طول قسمت اول روانپزشکی خود را دریافت می کنند، کمتر در بیمارستان بستری می شوند.
نقش داروهای اولیه در حال درمان در حال تکامل است، اما ما می دانیم که روان درمانی ضروری است.
مردم می توانند علائم را به روش های مختلف توصیف کنند.
اینکه چگونه شخص علائم را توصیف می کند اغلب بستگی به فرهنگی دارد که از طریق آن می بیند.
هر فردی که مبتلا به اسکیزوفرنی تشخیص داده شود باید سعی کند با یک متخصص مراقبت های بهداشتی که زمینه های فرهنگی اش را درک می کند و با همان انتظارات برای درمان مواجه است، در ارتباط باشد.
درمان اسکیزوفرنی
هیچ درمانی برای اسکیزوفرنی وجود ندارد، اما می توان از طریق چندین روش این اختلال را مدیریت کرد:
- داروهای ضد آسم
- روان درمانی ، نظیر درمان شناختی رفتاری و درمان اعتیادآور و درمان حمایتی
- استراتژی های خودمراقبتی و آموزش
شرایط مرتبط
افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است بیماری های دیگری نیز داشته باشند.
این بیماری ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- سوء مصرف مواد
- اختلال استرس پس از سانحه
- اختلال وسواس فکری
- افسردگی شدید
درمان موفقیت آمیز اسکیزوفرنیا تقریبا همیشه این بیماری های مرتبط را بهبود می بخشد. و درمان موفقیت آمیز سوء مصرف مواد، PTSD یا OCD معمولا علائم اسکیزوفرنی را بهبود می بخشد.
منبع: مرکز مشاوره
