توسط نسل جدید درمان اختلال دوقطبی
درمان مناسب به اکثر افراد مبتلا به اختلال دوقطبی کمک می کند تا تغییرات خلقی و سایر علائم خود را کنترل کنند.
از آنجا که اختلال دوقطبی بیماری مزمن است، درمان باید ادامه یابد.
اگر درمان نشود، نشانه های اختلال دوقطبی بدتر می شود، بنابراین تشخیص آن و شروع زود هنگام درمان مهم است.
درمان اختلال دوقطبی ممکن است شامل دارو، روان درمانی، آموزش، استراتژی های خود مدیریت و حمایت های خارجی مانند خانواده، دوستان و گروه های حمایت کننده باشد.
هیچ روشی برای درمان اختلال دوقطبی وجود ندارد.
روان درمانی و درمان اختلال دوقطبی
روان درمانی، گروه های حمایت و آموزش روانشناسی در مورد بیماری، برای درمان اختلال دوقطبی ضروری است:
درمان شناختی رفتاری (CBT) به تغییر تفکر منفی و رفتار مرتبط با افسردگی کمک می کند.
هدف این درمان شناسایی افکار منفی و آموزش استراتژی های مقابله با آن است.
درمان با تمرکز بر روی خانواده کمک می کند تا افراد مبتلا به اختلال دوقطبی در مورد بیماری و برنامه های درمانی بیشتر بدانند.
روان درمانی بر خود مراقبتی و تنظیم استرس متمرکز است و به فرد کمک می کند تا خود، مراقبت را بهبود بخشد، الگوهای نشانه ها را تشخیص دهد و استرس را مدیریت کند.
یک آزمایش بالینی NIMH، برنامه تقویت سیستماتیک درمان اختلال دوقطبی (STEP-BD) نشان داد که مصرف دارو بر روی بیماران، اثر سریعتری دارد و اگر همراه با رواندرمانی باشد اثربخش تر خواهد بود.
افراد در این مطالعه سه نوع روان درمانگر را که بر استراتژی های شناختی، درگیری خانواده و تنظیم استرس متمرکز بودند، دریافت کردند.
داروهای درمان اختلال دوقطبی
با دکتر خود در مورد داروهای تجویز شده صحبت کنید.
انواع مختلف اختلالات دوقطبی ممکن است به نوع خاصی از داروها پاسخ دهند.
عوارض جانبی ممکن است بین داروها متفاوت باشد و ممکن است انتخاب بهترین دارو زمانبر باشد.
لیتیم
لیتیوم (Lithobid، Eskalith) در تثبیت حالت روحی و جلوگیری از بالا رفتن و پایین آمدن اختلالات دوقطبی موثر است.
آزمایش های دوره ای لازم است زیرا لیتیوم می تواند باعث مشکلات تیروئید و کلیه شود.
عوارض جانبی رایج شامل بیقراری، خشکی دهان و مسائل گوارشی است.
سطوح لیتیوم باید با دقت نظارت شود تا اطمینان حاصل شود بهترین دوز مصرف چیست.
لیتیوم برای ادامه درمان افسردگی دو قطبی و پیشگیری از عود کردن آن استفاده می شود.
شواهدی وجود دارد که لیتیوم می تواند خطر ابتلا به خودکشی را کاهش دهد، اما FDA برای این منظور تایید نشده است.
ضد انعقاد
بسیاری از داروهای مورد استفاده برای درمان تشنج نیز به عنوان تثبیت کننده های خلق استفاده می شود .
آنها اغلب برای درمان اختلال دوقطبی توصیه می شود.
عوارض جانبی رایج شامل افزایش وزن، سرگیجه و خواب آلودگی است.
اما گاهی برخی داروهای ضد انعقادی باعث مشکلات جدی مانند بثورات پوست، اختلالات خون و مشکلات کبدی می شوند.
اسید Valproic و کاربامازپین برای درمان مانیا استفاده می شود.
این داروها نیز برای درمان صرع استفاده می شود، به عنوان درمان با مانیای حاد به عنوان لیتیوم موثر است.
لاموتریژین برای تأخیر رخداد اختلال دوقطبی I استفاده می شود.
Lamotrigine تایید FDA برای درمان حوادث حاد افسردگی یا مانیا را ندارد.
مطالعات لاموتریژین در درمان افسردگی حاد دو قطبی نتایج نامطلوب ایجاد کرده اند.
Antipsychotics نسل دوم (SGAs)
SGA معمولا برای درمان علائم اختلال دوقطبی استفاده می شود و اغلب با داروهای دیگر، از جمله تثبیت کننده های خلق و خوی، ارتباط دارد.
آنها معمولا برای درمان مانیک نیز استفاده می شوند.
SGA اغلب برای کمک به کنترل حاد مانیا یا افسردگی تجویز می شود.
یافتن داروی مناسب برای هر شخص مهم است.
در حال حاضر تنها کورتیاپین و ترکیبی از النزپین و فلوکستین (Symbax) برای درمان افسردگی دوقطبی مورد تایید قرار می گیرند.
به طور منظم با پزشک خود و وب سایت FDA مشورت کنید، زیرا عوارض جانبی می تواند در طول زمان تغییر کند.
داروهای ضد افسردگی استاندارد
داروهای ضد افسردگی در هنگام درمان اختلال دوقطبی مورد استفاده قرار می گیرند زیرا ممکن است در بعضی افراد باعث شیدایی شوند.
یک موسسه ملی سلامت روان نشان داد که استفاده از داروهای ضد افسردگی نیز برای تثبیت کردن حالت موثر است.
درمان های دیگر اختلال دوقطبی
الکترو کانواسی درمان (ECT)
در موارد نادر، ECT می تواند به عنوان مداخله ای برای مانیا شدید یا افسردگی در نظر گرفته شود.
ECT شامل انتقال امواج الکتریکی کوتاه به مغز است.
اگرچه ECT یک درمان بسیار مؤثر برای افسردگی شدید، مانیا و یا ترکیبی از آن ها است، اما برای شرایط خاص و برای علائمی که شامل اختلالات دیگر است، ممکن است بی اثر باشد.
معایب درمان برای زنان و کودکان
زنان
زنان مبتلا به اختلال دوقطبی که در سنین بارداری هستند و یا باردار می باشند نیاز به توجه خاصی دارند.
بحث مفیدی در مورد ریسک و سود باید اتفاق بیفتد تا به گزینه های درمان موجود نگاه شود.
بعضی از داروها می توانند جنین را در معرض ابتلا به سرطان قرار دهند.
با این حال، شواهدی نیز وجود دارد که عدم استفاده از تمام داروها احتمال ابتلا به علائم دوقطبی را افزایش می دهد که این امر به نوبه خود برای مادر و جنین یا نوزاد خطر ایجاد می کند.
برنامه ریزی خوب و کسب اطلاعات از تیم درمانی خود بر اساس شرایط شما، شانس شما را برا ی رسیدن به نتیجه مطلوب فراهم می کند.
فرزندان
تشخیص اختلال دوقطبی در کودکان بحث برانگیز است. قبل از دریافت تشخیص های روانپزشکی، کودکان باید ارزیابی جامع از سلامت جسمی و روانی خود داشته باشند.
کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است دارای شرایط دیگری از جمله اختلال بیش فعالی یا کمبود توجه، اختلال استرس پس از سانحه، ناتوانی در یادگیری یا سوء مصرف مواد باشند.
هر یک از این شرایط مشترک نیاز به طرح درمان متفکرانه و فردی دارد.
کودکان مبتلا به اختلال دوقطبی معمولا قبل از اینکه دارو مصرف کنند، روان درمانی و مداخلات روانی و اجتماعی را دریافت می کنند.
شناسایی یک وضعیت سلامت روان جدید به نام اختلال رفتاری (DMDD)، می تواند بر نحوه تشخیص اختلال دوقطبی در کودکان تاثیر بگذارد.
DMDD کودکان را توصیف می کند که به شدت تحریک پذیر هستند، دارای تندریم خفیف هستند، اما علائم کلاسیک شیدایی را ندارند.
شواهد اولیه نشان می دهد که کودکان مبتلا به DMDD خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را به ندارند، اما ممکن است بیماری های مشترک دیگری مانند افسردگی داشته باشند.
